Οι άνθρωποι, πλην των ανθρώπων, έχουν και κάτι άλλο ν’ αγαπούν: ένα σκυλί, μια γάτα, ένα πουλί, ένα τετράποδο κ.α. έτσι ώστε τη μοναξιά τους να παλεύουν. Εγώ έχω ένα δέντρο. «Εκεί στην επαρχία» μας έλεγε πριν χρόνια ο Γ. Ρίτσος «μπορείς να γίνεις φίλος με ένα δέντρο, ένα βράχο, ένα ποταμάκι, ένα λάκκο». Η δική μου αριζόνα φυτεύτηκε δίπλα από το πεζοδρόμιο πριν χρόνια κι έφτασε το μπαλκόνι μου στο δεύτερο όροφο. Εκεί την σταματώ αν και ασυγκράτητη θέλει ν’ ανεβαίνει. Την κλαδεύω άγαρμπα. Εγειρε με τον καιρό και τα εμπόδια των μπαλκονιών. Οταν φυσά αέρας γίνεται χαμός αν και τελευταία που της αφαίρεσα μεγάλα κλαδιά κάπως πήρε τα ίσια της παρά την στραβοσύνη. Δεν είναι όμορφη πλέον αλλά εγώ την αγαπώ. Εδεσα τον κορμό της από τα κάγκελα του μπαλκονιού να την κρατά γερά στους τρανταγμούς της. Το χειμώνα τινάζω τα χιόνι από τα κλαδιά της και την ελαφραίνω κάπως. Το συνήθισα αυτό το δέντρο. Δεν το βλέπω το νιωθω περισσότερο και το υπάρχω απλά σαν συνέχεια ή συμπλήρωμα του είναι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου