Το βιβλίο «Πάνω νερά» του Γ. Π. Σαββίδη, 1973 εκδ. Ερμής, («Ομως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό / πάνω νερά·...) μου ήλθε δώρο ακριβό και πολύτιμο προ αμνημόνευτων καιρών και άλλων τόσων χρόνων, τότε που εποχές, τόποι και άνθρωποι είχαν πάνω τους τουλάχιστον μια φλούδα ορατής ευαισθησίας κι ας προερχόταν αυτή και από το «Ακριβό φαρμάκι» ... Ο τρόπος του βιβλίου στάθηκε καθοριστικός στην όποια ύπαρξη και συνέχειά της πτωχής συγγραφικής μας πορείας.
Τώρα ξεφυλλίζω τα «Χωρικά ύδατα» μελέτες νεοελληνικής λογοτεχνίας, του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, εκδ. Μελάνι, 2020 κι αυτά τα νερά με χώνουν στον καθαρό ποταμό της υψηλής λογοτεχνίας που έχει πηγές και στον Γ.Π.Σ. Διεξέρχεται δημιουργούς όπως Γ. Σεφέρης, Κ. Π. Καβάφης, Μ. Αναγνωστάκης, Γ. Π. Σαββίδης, Ρ. Ρούφος κ.α. που τους πάω με 1000 και με φέρνουν με περισσότερα. Το αγάπησα εξ αρχής (το έχω μαζί μέχρι και στα καφέ και λίγο λίγο –γουλιά γουλιά το απολαμβάνω) εκ της ομοιότητας με τις αναγνωστικές στιγμές του άλλοτές μου, το αισθάνομαι κατ’ αρχήν σαν υλικό αντικείμενο και στη συνέχεια μέσα μου γλυκό «κατακάθι» γνώσεων, τρυφερότητας, νοσταλγίας. Το ξεπέταξα με την πρώτη σαν σύνολο μικροδοκιμίων και το ξαναϋπάρχω αφηγήσεις λογοτεχνικές πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου