Σκαλάθυρμα

Το εσπέρας παραμονή εορτής Μ. Βασιλείου («Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος του"), Περιτομής του Χριστού («Ο οκταήμερος κατά την Μητέρα ο άχρονος κατά τον Πατέρα») και κοσμικής Πρωτοχρονιάς, κατ’ έθιμον εσπερινίζομαι εις Τίμιον Πρόδρομον Λευκοπηγής (1848 θεμελίωσή του όταν εις την Ευρώπη οι κοινωνικές επαναστάσεις ξεθεμελίωναν ή το προσπαθούσαν, τα φεουδαρχικά καθεστώτα).

Είμαι κάθε φορά σχεδόν ο μόνος αρσενικός ...πελάτης του (κάπου κάπου ξεμυτίζουν ένας δύο ακόμη) μέσα σε μια θάλασσα από μαυρομαντηλούσες το λιγότερον, ασύμμετρες κυρίες του χωριού.
Πριν λίγο, το λοιπόν, στο «Κύριε εκέκραξα» ο Παπα-Γιάννης κατά την θυμίασιν μου εσφύριξεν υπομειδιών: «Τι θα πει Ουρανοφάντωρ». Μάσησα κάποιες αοριστίες περί ουρανού κ.λπ. Πως το είπε ο Αλεξ. Ππδ. "Οπου γενικότης εκεί κι επιπολαιότης». Με ροκάνιζαν τύψεις. Βγήκα από το ναό. Τηλέφωνον εις Αντώνιον της πόλεως και Μητροπόλεως Γρεβενών που μετρίως μεθύσκων αποχαιρετούσε το χρόνο. Αοριστίες κι αυτός. Τηλέφωνο στη Δήμητρα· στο γκουγκλ. «Ο εκπέμπων λάμψιν που φτάνει ως τον Ουρανόν». Εσπευσα στο ιερό να προλάβω τον ιερέα.
- Πες το ξανά να το καταλάβω, είπε αυτός. Το είπα νερό. Κι ησύχασα
Ας το έχουν κατά νουν οι αύριον εορτάζοντες μικροί, μεσαίοι και Μεγάλοι Βασίλειοι.