Εχτές απόγευμα λόγω λάθους, πέσαμε έξω
1 ώρα ως προς την έναρξη του εσπερινού του αγίου Θωμά στο ομώνυμο ναϋδριον στο λόφο της πόλεως με το ωραίο
περιαστικό δασύλλιον, πήραμε του Ψηλού (1020 μ.) Αη-Λια τ’ αρχαία μονοπάτια.
Τρόπος του λέγειν αρχαία αφού στο λόφο
εχαράχθησαν νέα μονοπάτια από τον ρέκτη συμπολίτη κ. Κ. Μπέλλα (μαζί και
με άλλους προφανώς) τελευταία άνω, κάτω, δίπλα, πλάγια και στα ίσια (ελάχιστα) και
έτσι προέκυψαν πολλαπλές διαδρομές. Στις διασταυρώσεις μικρές πινακίδες: προς
Αγιο Κωσταντίνο (άνευ Ελένης), προς Πατροκοσμά κ.λπ. Ετσι οι απογευματινοί
–λίγοι- περιπατητές τα διασχίζουν όταν δεν φοβούνται τα αδέσποτα που κατά
κανόνα δεν βλάπτουν, αλλά ως εξαίρεση ποτέ δεν ξέρεις.
Κάποτε υπήρχε μόνο ένα
ευδιάκριτο μονοπάτι, που οδηγούσε μετά την κορυφή στη δυτική του πλευρά κατηφορίζοντας
ως το Λούκι. Με τον Χρήστο Μπέσσα (πόσα
χρόνια φευγάτος...) το περπατήσαμε
εκατοντάδες φορές. Ξεκινούσαμε από
τον πεζόδρομο, κάτω από το γραφείο μου κι ανεβαίναμε αγία Αννα, Ξενία - Μεταμόρφωση
(χαμηλός Αη-Λιας), λόφος Αγίου Θωμά και η μεγάλη ανηφόρα για τον ναό του
Προφήτη Ηλία. Αυτόν και τον περιβάλλοντα χώρο του οι άγιοι επίτροποί του (Γ.
Δόδουρας κ.α.) τον έχουν κάνει «κορυφαίον» στολίδι της πόλεως.
Δρόμος για γενναία πόδια και ακάπνιστα πνευμόνια, ας
πούμε. Λίγο πριν την κορυφή είναι ένας οιονεί γεωλογικός εξώστης τον οποίο η τότε
Οικολογική Κίνηση (πρώτος πρόεδρος και ιδρυτής της ο Χ.Μπ.) περιέβαλε με
ξερολιθιά, έστησαν δε και δύο πέτρινες αψίδες εισόδου-εξόδου. «Μπέσιες πύλες»
τις λέγαμε αργότερα με τον Ν. Κούρτη - ο Χ. Μπ. δεν ήταν εν ζωή-, καθώς τις
περνούσαμε.
Στην κορυφή κεραίες σταθμών και
τηλεοράσεων διάφορες, ενεργές κι ανενεργές. Γιατί άραγε δεν στήνουμε έναν πομπό λήψης για ν'
ακούγεται το Γ’ Πρόγραμμα στο λεκανοπέδιο της Κοζάνης, που κάποτε ακούγαμε
ιδίοις αναλώμασι κι αργότερα με χορηγία
του Δήμου. Ωσπου τα μηχανήματα αναμετάδοσης τα ...συνέλαβε και κατάσχεσε η
αστυνομία· που τα έχει άραγε και γιατί δεν τα δίνει πίσω στο Δήμο μήπως και
γίνει καμιά πιο τελέσφορη προσπάθεια προς την ΕΡΤ (σιγά δηλαδή;).
Τα νέα ταπεινά μονοπάτια βλέπουν από ψηλά κάτω την Εγνατία ευθεία που φύγει προς Ιωάννινα και Θεσσαλονίκη, αδιάφορη σαν
ξιπασμένη κυρία για τους λίγους αισθαντικούς του λόφου. Τα πολυβολεία του
Εμφυλίου(;) γεμάτα θάμνους αγκαθωτούς κι αγριογκορτσιές. Αν είναι της εμφύλιας
περιόδου δεν έδωσαν μάχες κι ούτε έγραψαν νίκες και ήττες. Αρα χωρίς φόρτιση
αίματος αλλά μόνον σαν αισθητική υπόμνηση της ιστορίας συνεχίζουν. Αλλά οι
πέτρες όμως του λόφου είναι γοητευτικές λιτές, φτωχές και απέριττες και φέρουν
τις στέρνες που δημιούργησε ο χρόνος και διέπλασε ο
καιρός με τις διαστολές και συστολές πάνω
τους. Κι αυτές είναι τα γνήσια και λιγοστά άνθη της πέτρας.
«...άνθη της
πέτρας φυσιογνωμίες
που
ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που
μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα
σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια…. Γ.Σ.
Ετσι περπατάς
στους γνωστούς τόπους και θυμάσαι τους
ανθρώπους που φύγαν οριστικά ή πρόσκαιρα με τους οποίους έζησες τους τρόπους
που χάραξαν τα μονοπάτια της ψυχής σου.
ΥΓ.
Κυρ’ Λάζαρε Τσκρτζ δε νομίζεις πως είναι καιρός
να μπει στο χώρο με την ξερολιθιά και τις αψίδες μια πλάκα αφιερωμένη
στον Χρήστο Μπέσσα με τον οποίο ξεκίνησε η Οικολογική Κίνηση Κοζάνης και στη
συνέχεια μετεξελίχτηκε στη Δημοτική και νικηφόρα Κίνηση Κοζάνης. Περιπλέον δε
να διοργανώσουμε από κοινού (Παρέμβαση και Οικολογική κίνηση) μια εκδήλωση
μνήμης σ’ αυτόν, στο λογοτεχνικό μέρος ημείς, στο Οικολογικό υμείς, στους δύο
δηλαδή χώρους στους οποίος χώρεσε
και τον χώρεσαν, ο αλησμόνητος Χρήστος Μπέσσας. Να τον ξαναθυμηθούμε ορισμένως
και μαζί μ’ αυτόν τον όποιο «Χαμένο χρόνο»
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου