Το έχω τώρα φιλολογική (εκ νεότητος προερχομένη) απορία. Ενόμιζα πως ο τίτλος του «Μικρού Σερίφη» τχ. 807 ήταν «Δυτικά του Αμπυλέϊν» κι όχι «Ο δρόμος για το Αμπ...». Σοβαρό,
λοιπόν, ερώτημα που με βασάνιζε! Για χρόνια σε ώρες νοσταλγίας του άλλοτές μου επαναλάμβανα εντός μου τον πρώτο τίτλο με μια μόνιμη διάθεση φυγής προς την όποια Δύση, ίσως για να κερδίσω έστω και μια μέρα όπως ο Φιλέας Φογκ (Ιουλ. Βέρν) στον «Γύρο του κόσμου του...». Μόλις βρήκα 3 τεύχη του Μ.Σ. στην επανέκδοση του 1979 (τον διάβαζα σε πιο μεγάλο σε σχήμα) έκδοση του 1960 και μετά. Πίσω, ναι, στις αναγνωστικές ρίζες. «Ο δρόμος για το Αμπ...» μου φέρνει κατά νουν και χρόνο το «Δρομάκο με τις πιπεριές» του Δημήτρη Ραβάνη – Ρεντή, το «Δρόμο για τις φάμπρικες» του Τζ. Στάινμπεκ» κι άλλους κι άλλους ότι πολλοί οι λογοτεχνικοί δρόμοι που πήραμε στη ζωή μας· αλλ’ όχι λάθος κι ευτυχώς δεν αλλάξαμε ζωή· ή αλλάξαμε; Ποιος ξέρει; Σε ετούτους όμως που τελευταία μας βάζουν να περπατήσουμε φοβάμαι ότι δεν θα «προλάβουμε τον καιρό...»
λοιπόν, ερώτημα που με βασάνιζε! Για χρόνια σε ώρες νοσταλγίας του άλλοτές μου επαναλάμβανα εντός μου τον πρώτο τίτλο με μια μόνιμη διάθεση φυγής προς την όποια Δύση, ίσως για να κερδίσω έστω και μια μέρα όπως ο Φιλέας Φογκ (Ιουλ. Βέρν) στον «Γύρο του κόσμου του...». Μόλις βρήκα 3 τεύχη του Μ.Σ. στην επανέκδοση του 1979 (τον διάβαζα σε πιο μεγάλο σε σχήμα) έκδοση του 1960 και μετά. Πίσω, ναι, στις αναγνωστικές ρίζες. «Ο δρόμος για το Αμπ...» μου φέρνει κατά νουν και χρόνο το «Δρομάκο με τις πιπεριές» του Δημήτρη Ραβάνη – Ρεντή, το «Δρόμο για τις φάμπρικες» του Τζ. Στάινμπεκ» κι άλλους κι άλλους ότι πολλοί οι λογοτεχνικοί δρόμοι που πήραμε στη ζωή μας· αλλ’ όχι λάθος κι ευτυχώς δεν αλλάξαμε ζωή· ή αλλάξαμε; Ποιος ξέρει; Σε ετούτους όμως που τελευταία μας βάζουν να περπατήσουμε φοβάμαι ότι δεν θα «προλάβουμε τον καιρό...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου