Στα νέα μας
χρόνια «τέσσερις στρατηγοί κινούν και παν στο πόλεμο στο ΙΡΑΝ», έγραφε ο Ν.
Γκάτσος και μελοποιούσε ο Μ. Χτζ. Τα παλιά χ ρόνια όμως
τρεις φίλοι Αντώνιος, Αθανάσιος,
Ευθύμιος κίνησαν να παν πορεία μεταλαμπάδευσης της πίστεώς τους. Σταμάτησαν
σ’ ένα χάνι να κοιμηθούν. Από δίπλα ακούγονταν τραγούδια και γλέντια. Ο
Ευθύμιος αναρωτήθηκε φωναχτά: «Δίπλα μας τραγουδούν και διασκεδάζουν. Εμείς;»
Το πρωί οι δύο πρώτοι έφυγαν και τον άφησαν μόνο του ότι ολιγοπίστησε. Μια μέρα
αργότερα τους έφτασε ο Ευθύμιος. «Γιατί μ’ αφήσατε;» Δεν του είπαν το λόγο αλλά επειδή δεν είχε γένια και δεν
ταίριαζε στην παρέα τους. Τότε περνά την παλάμη του από το σαγόνι και την
κατεβάζει προς τα κάτω και να που φυτ ρώνει μια τεράστια γενειάδα με την
οποία εικονιζεται. Θαύμα! Αρα; Συνέχισαν κι οι τρεις μαζί . Ομως στην ακολουθία
των εορτών τους ο Ευθύμιος έρχεται με κενό μιας
ημέρας. 17, Αντώνιος, 18 Αθανάσιος, 20 αυτός. Ετσι το έλεγε η μεγάλη γιαγιά, το
επαναλαμβάνει η μάννα μου, το γράφω κι εγώ σήμερα Αγίου Ευθυμίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου