Καλοκαίρι και βρέχει. Από τη θημωνιά των άδετων τευχών της «Νέας Εστίας» (από κείνα τα περίπου 200 τεύχη που έκλεψα από το Κοινοτικό Κατάστημα Λευκοπηγής μιαν βραδιά
Αποκριάς) ένα τεύχος, το 770/1-8-1959. Αρχίζει με ποιήματα του Κ. Παλαμά ανέκδοτα:
... Στη χώρα των απέραντων ονειρευτά
ταξίδια, ευτυχισμένα κατεβόδια...
Κάλλιο από σας έχω τη γη που με πατάν τα λατρευτά,
τα πλαστικά σου πόδια...
Επιλέγω. «Μ. Θερβάντες: Ο μεγαλοφάνταστος Ιδάλγος ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ Από τη Μάντσα. Οπως το έχει μεταφράσει από τα Ισπανικά ο Κ(λέανδρος) Καρθαίος. Κεφάλαιο XVI Για το περιστατικό που έχει ο Δόν Κιχώτης με ένα φρόνιμο αρχοντόπουλο της Μάντσας». Ποίημα του Κλαύδιου Μαρκίνα (Γ. Αργυρόπουλος) από τα Τρίκαλα στην προτομή του οποίου, δίπλα στον ποταμό Ληθαίο κάθομαι για λίγο πάντα, όταν επισκέπτομαι την πόλη αυτή καλεσμένος συνήθως από τον έξοχο ποιητή Ηλία Κεφάλα (τελευταία του συλλογή «Τα λιλιπούτεια» εκδ. Γαβριηλίδη).
Τον έρωτα, τη δόξα, που πιστέψαμε
για μιας, στιγμής αθανασίας βοτάνι,
πάθη και πόθους, όλα τα νηστέψαμε
κ’ είπαμε σ' όλους τους καημούς μας: φτάνει...
«Αναμνήσεις κι εντυπώσεις του Κ. Παλαμά από τα αθηναϊκά καφενεία» τα οποία θεωρεί τους καλύτερους τόπους μελέτης, αποτελεσματικότατους. Τους έζησα, τους ζω, μ’ αρέσουν, το προσπαθώ (μόνον που τώρα λέγονται καφετέριες πλην αυτό του χωριού υπό τον πλάτανο του Γ. Καραπάτσιου).
Γράφει ο Κ.Π. «Το ιδεώδες καφενείον σας παρέχει του ωραιοτέρου είδους την απομόνωσιν· την μοναξιάν μέσα εις τον κόσμον, την γαλήνην μέσα εις την ταραχήν, την μελέτην μές στην τύρβην (όχι την ΤΥΡΒΗ των ΓΡΕΒΕΝΩΝ του Αντωνίου Παπαβασιλείου και της Φαιδράς Συντεχνίας που ήδη ετοιμάζει το θερινό τεύχος). Γράφει για την συνάντησίν του με τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλον (δοξασθείς ως Ζαν Μωρεάς στο Παρίσι μετέπειτα.) «...Εστρέφετο μόνον προς τον αδελφόν μου, του έδιδεν, εις το πόδι, να εννοήση ότι τον απησχόλουν τέσσαρες ή πέντε ομού έρωτες, και εξηφανίζετο...»
Το τελευταίο κεφάλαιο από το «Μόμπυ Ντικ» του Χ. Μελβιλ σε μετάφραση Αγλαϊας Μητροπούλου, του οποίου η τελευταία παράγραφος του επιλόγου καταλήγει: «Τη δεύτερη μέρα ένα καράβι ήρθε κοντά, κοντύτερα μου, και στο τέλος μ’ ανέσυρε. Ηταν το «Ραχήλ» που στην απελπισμένη λοξοδρομούσα πορεία της αναζήτησης των χαμένων της παιδιών βρήκε μόνον ένα άλλο ορφανό.»
- Και εσύ Ραχήλ του σήμερά μας ανέσυρέ μας κάπως...
Αποκριάς) ένα τεύχος, το 770/1-8-1959. Αρχίζει με ποιήματα του Κ. Παλαμά ανέκδοτα:
... Στη χώρα των απέραντων ονειρευτά
ταξίδια, ευτυχισμένα κατεβόδια...
Κάλλιο από σας έχω τη γη που με πατάν τα λατρευτά,
τα πλαστικά σου πόδια...
Επιλέγω. «Μ. Θερβάντες: Ο μεγαλοφάνταστος Ιδάλγος ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ Από τη Μάντσα. Οπως το έχει μεταφράσει από τα Ισπανικά ο Κ(λέανδρος) Καρθαίος. Κεφάλαιο XVI Για το περιστατικό που έχει ο Δόν Κιχώτης με ένα φρόνιμο αρχοντόπουλο της Μάντσας». Ποίημα του Κλαύδιου Μαρκίνα (Γ. Αργυρόπουλος) από τα Τρίκαλα στην προτομή του οποίου, δίπλα στον ποταμό Ληθαίο κάθομαι για λίγο πάντα, όταν επισκέπτομαι την πόλη αυτή καλεσμένος συνήθως από τον έξοχο ποιητή Ηλία Κεφάλα (τελευταία του συλλογή «Τα λιλιπούτεια» εκδ. Γαβριηλίδη).
Τον έρωτα, τη δόξα, που πιστέψαμε
για μιας, στιγμής αθανασίας βοτάνι,
πάθη και πόθους, όλα τα νηστέψαμε
κ’ είπαμε σ' όλους τους καημούς μας: φτάνει...
«Αναμνήσεις κι εντυπώσεις του Κ. Παλαμά από τα αθηναϊκά καφενεία» τα οποία θεωρεί τους καλύτερους τόπους μελέτης, αποτελεσματικότατους. Τους έζησα, τους ζω, μ’ αρέσουν, το προσπαθώ (μόνον που τώρα λέγονται καφετέριες πλην αυτό του χωριού υπό τον πλάτανο του Γ. Καραπάτσιου).
Γράφει ο Κ.Π. «Το ιδεώδες καφενείον σας παρέχει του ωραιοτέρου είδους την απομόνωσιν· την μοναξιάν μέσα εις τον κόσμον, την γαλήνην μέσα εις την ταραχήν, την μελέτην μές στην τύρβην (όχι την ΤΥΡΒΗ των ΓΡΕΒΕΝΩΝ του Αντωνίου Παπαβασιλείου και της Φαιδράς Συντεχνίας που ήδη ετοιμάζει το θερινό τεύχος). Γράφει για την συνάντησίν του με τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλον (δοξασθείς ως Ζαν Μωρεάς στο Παρίσι μετέπειτα.) «...Εστρέφετο μόνον προς τον αδελφόν μου, του έδιδεν, εις το πόδι, να εννοήση ότι τον απησχόλουν τέσσαρες ή πέντε ομού έρωτες, και εξηφανίζετο...»
Το τελευταίο κεφάλαιο από το «Μόμπυ Ντικ» του Χ. Μελβιλ σε μετάφραση Αγλαϊας Μητροπούλου, του οποίου η τελευταία παράγραφος του επιλόγου καταλήγει: «Τη δεύτερη μέρα ένα καράβι ήρθε κοντά, κοντύτερα μου, και στο τέλος μ’ ανέσυρε. Ηταν το «Ραχήλ» που στην απελπισμένη λοξοδρομούσα πορεία της αναζήτησης των χαμένων της παιδιών βρήκε μόνον ένα άλλο ορφανό.»
- Και εσύ Ραχήλ του σήμερά μας ανέσυρέ μας κάπως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου