Καβίτα που ποίηση θα πει

Τζιτζικιστάν κι όχι Τατζικιστάν

            Το μεσημέρι αλλοφρονούν, έως πτώσεως, δοτα.﷽﷽﷽﷽﷽σι τριζον γριστον κόσμοαπτιευεσιν αυτΓΚΟΤΗΑΣόπως παντού άλλωστε σ’ όλη την θερινή ύπαιθρο με δέντρα.

            Τζιτζικιστάν,  πολιτεία  και γλύκα των μονότονων ήχων

             και μοναξιά των απέριττων άλλ’ όχι απέραντων στίχων

Εδρα της το Καραγάτσι. Κάποτε σταματούν ξαφνικά για μια ανάσα. Το βράδυ μεταμορφώνονται σε γρύλους, λέει η Αν. Ενδύονται την παραλλαγή της νύχτας, αλλ’ όμως δεν γρυλίζουν αλλά τριζονίζουν ασύδοτα. Αυτά  στον ευαγή οίκο μετά ευρώστου κηπουρίην των Γιάννη Τζμκ και Αννας Κστνδ. Παρά την χώρα των Λαγυνών  λίγα χιλ. από Θσσλνκ,  αμέσως μετά το Δερβένι. Θυμήθηκα τα τριζόνια του Γ. Σεφέρη στον Πόρο. Κι εκεί μονοήμερον το ταξίδι. Παραλυτικό το μεσημέρι. Κι εδώ όπως κι εκεί, αλλά χωρίς θάλασσα.

«...και είσαι                                                                 

σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά

τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που να κοιτάξεις πρώτα,

γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά και το τιτίβισμα των πουλιών

θ’ αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά και νότο

θ’ αδειάσουν τα μάτια σου απ’ το φως της μέρας

πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.»

            Στα πόδια μας νεαρό σκυλί ονόματι Καβίτα ινδιάνικη εκδοχή, ποίηση στα ελληνικά, νωχελεύει και χαϊδεύεται. Ενα μικρό γατί το παρενοχλεί παρεξηγήσιμα.

            Καβίτα το μεσημέρι της 10^ης  Ιουλίου μνήμη των 45 εν Νικοπόλει μαρτύρων στα Λαγυνά.