Παρασκευή των Β’ Χαιρετισμών, στις υπώρειες
της Ανω Πόλης στον όσιο Δαβίδ της μονής Λατόμου («Χ αίρε όρος αλατόμητον»)
όπως κατ' έτος
κι έθος. Ολοι εκεί: οι δύο ψάλτες -τράβηξαν το α’ Τη Υπερμάχω σχεδόν επί
10λεπτον οι θεοφιλότιμοι- , ο προβεβηκυίας ηλικίας ιερέας με το μιας παλάμης
αναγνωσματάριο -πως βλέπει τα ιερά γράμματα ο μυστήριος ή τα ξέρει απ’ έξω; Ο
έναντι μου Ιωσήφ στη διασωθείσα και συντηρηθείσα αγιογραφία στην άκρη της
σύνθεσης με τη Γέννηση, σύννους φυσικά. Μου ήρθε κατά νουν ο διανοούμενος του
Ροντέν για σ ύγκριση. Ο Σκεπτόμενος
της τέχνης κι ο Σκεπτικός του θείου πράγματος.
Ανεβαίνεις την αγία Σοφίας από θαλάσσης
(αλήθεια έχει θάλασσα αυτή η πόλη;) και την συνεχίζει η Φωτίου ώσπου να χωθείς
στην αυλή της μονής αλλά και να κατηφορίσεις από κει. Στο σημείο επαφής των δ ρόμων η συνάντηση. «Οδός άνω
κάτω μία και ωυτή».
Λίγο πριν στην
Δημητρίου Πολιορκητού (για χρόνια έστελνες εκεί την «Π» στον αξι ότιμο παραλήπτη κ. Ντ. Χρστνπλ_ -τώρα στις Σαράντα Εκκλησιές-, στην πλατεία Β. Τσιτσάνη, κι ανηφορική έξοδος στην Επταπυργίο υ. Στη μονή Βλατάδων το
αργούν κάπως βάζουν ευλογητός στις 7. Κάτω στη νέα παραλία που ανακαινίζει ο
Δήμαρχος με το σκουλαρίκι, μια ευθεία από φώτα κόκκινα αλλά δεν κοιμάται η
Θεσσαλονίκη και το Μέγαρον Μουσικής, μακρινή σκιά πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου