Και νέον τεύχος αριθμεί η "Π" με εμβόλιμον μακρύ σχόλιον

     Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «Παρέμβαση» (157-158) του καλοκαιριού του 2011 με ποικίλη και ενδιαφέρουσα ύλη. Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από τον ζωγράφο Μανώλη Δραγώγια. Στις εσωτερικές σελίδες φιλοξενούνται έργα του γλύπτη Ευθύμη Καλεβρά από την Κατερίνη, φωτογραφημένα από τον Σ. Τσιλιγκιρίδη.

     Από τα περιεχόμενα του περιοδικού: Β.Π.Κ. Ενδόδημα και αποικιακά, Ράινερ Μαρία Ρίλκε 6 ποιήματα , Κ. Ριζάκης Απολίθωμα, Ηλίας Κεφάλας Στο φτερό  (ε), Αρετής Γκανίδου 3 ποιήματα, Μ. Καραγιάννης Το όνειρο του Οδυσσέα, Χλόης Κουτσουμπέλη 3 ποιήματα, Γ.Υφαντής ποιήματα γενικώς, Περικλής Σφυρίδης Αλμπέρτος Ναρ, Αλ. Αραμπατζής Του δρόμου, Γιώτας Αργυροπούλου 6 ποιήματα

Αντ. Κάλφας Ε. Καλεβράς, Πέτιας Ντουμπάροβα 4 ποιήματα, Christopher D. Morley Silas Orrin Howe, Κατερίνας Τόλιου διήγημα, Ειρήνης Λαρδούτσου Ντομάτα..., Ουρανίας Κουνάγια 3 ποιήματα, Ξανθής Καραβίδα 5 ποιήματα, Γ. Κωβαίος 5 ποιήματα, Μαρίας Μπάκα Οι δρόμοι, Μ.Τόκα Καραχάλιου 3 ποιήματα, Σ. Παπαδημητρίου  Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, Maxime Rovere Περί μοναξιάς..., Μ. Μαυροδής Ενα λεύκωμα, Θ. Παπαδημητρίου Η ζωή, Αρχ. Διαβάτη Αγνωστος πόλεμος, Ελένης Κοφτερού 2 ποιήματα, Ανδρ. Σισμάνης Εγώ ειμί ο ελλείπων, Βαγγέλης Μπάκας διήγημα , Θ. Μαρκόπουλος Σ. Σταυρακοπούλου, Γ.Αράγης  Κ. Θλιμμένος, Περ. Τσελίκης Γ. Θεοχάρης, Οδός βιβλίων Πάροδος περιοδικών.

Εμβόλιμον σχόλιον

«Δύο» (και κάτι παραπάνω) «ντουφεκιές

      στο γαλάζιο νερό» της κ. Φ.Φ. κ.λπ.

                   

    Αγαπητέ κύριε διευθυντά του Kozan.gr

    1. Δίνω συνέχεια –μετά συγχωρήσεως- γιατί οχλήθην από τις ευήθειες αμελέτητου όντος στο αχίλλειον σημείον μου, τις εκδόσεις του άλλοτε ΙΝΒΑ δηλονότι. Ως εκ τούτου θυμίζω στην κυρία Φ.Φ. κ.λπ.  τους λαϊκούς λόγους: «Ολοι γελούσανε με μένα χάνομαι κι εγώ στα γέλια» (παροιμία του ενδόξου Φανού του Λάκκου τ’ Μάγγανη όπου και διαπρέπει), όπως και το «Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος».

    2. Οταν ήμουν στο ΙΝΒΑ κ.λπ. μου ζητήθηκε να εκδώσουμε το βιβλίο μαγειρικής της κυρίας Φ.Φ. κ.λπ. αλλά αρνήθηκα, ότι τότε εκδίδαμε βιβλία που έχουν σχέση με τη σκέψη, το μυαλό δηλαδή, κι όχι με την κοιλιά και τα κάτωθεν αυτής μέρη. Τα βιβλία τα δίναμε δωρεάν αφού με χρήματα  του ΥΠΠΟ, του Δήμου Κοζάνης, αλλά και της βιβλιοφιλικής τότε Ν.Α., δηλ. και του κοζανίτικου  λαού, κυκλοφορούσαν, άρα και σ’ αυτόν κατά κάποιον τρόπο επέστρεφαν. Επ’ αυτού τούτου έχουν λόγο (ή σιωπή) οι δεκάδες συγγραφείς και χιλιάδες παραλήπτες βιβλίων που ευεργετήθηκαν από την πολιτική αυτή. Αλλ’ ω θεία απλότης, το ΙΝΒΑ του καιρού μας ήταν πανελλήνιος θεσμός γραμμάτων κι όχι επιχείρηση  εμπορικών, παραδοσιακών και οικολογικών μαγειρευμάτων όσο κι αν το περί αυτών βιβλίο σας πουλούσε (και καλά έκανε) ανά τας οδούς και τας ρύμας της πόλεώς μας. Οι ειδικοί και καθολικοί μου διάδοχοι εκδίδοντας τα ίδιά τους έργα ή παραπλήσια της μαγειρικής φιλοσοφίας κι αισθητικής, τα οποία και πωλούσαν, το μόνο που κατάφεραν τελικά ήταν να κλείσουν το ΙΝΒΑ, να αποτελματώσουν τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης και να μετεξελίξουν την Πόλη του Βιβλίου σε πόλη του γελοίου. Οι πωλήσεις των βιβλίων δε μου λένε τίποτα επί της ουσίας των διότι ως γνωστόν κι όπως λεν και στο Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο, ο Τζ. Τζόυς  («Οδυσσέας») πουλάει ένα αντίτυπο το χρόνο ενώ οι μυθιστορηματικές μαγείρισσες κ. κ. Μαντά, Δημουλίδου κ.α., χιλιάδες. Επί θητείας μου (με προέδρους τον άλλοτε  Δήμαρχο και τον κ. Γ. Τιάλιο) οι ισολογισμοί του ΙΝΒΑ είχαν πάντα περίσσευμα, ανενημέρωτον γυναικείον είδος, σε σημείο να «χαλάμε» την πιάτσα των οικονομικά ναυαγισμένων Ν.Π. και Δημοτικών  Επιχειρήσεων (ιδίως της αποκριάτικης ΔΕΠΑΚ σε όλες τις παραλλαγές, παραλογές και παραλογισμούς της) και ο κ. δήμαρχος να …διαμαρτύρεται, χαριεντιζόμενος έστω!

    3. Ο κ. Φώτης Κουβέλης υπουργός στην Κυβέρνηση Τζαννετάκη τότε, είπε, απευθυνόμενος στον μαινόμενο στα έδρανα της αντιπολιτευτικής Βουλής -αλήστου μνήμης- Ευάγγελο Γιαννόπουλο: Ο καθείς είναι υπεύθυνος για την αισθητική που παρουσιάζει. Οι βραβεύοντες, οι βραβευόμενοι, οι επιδίδοντες τα πτυχία της επιχώριας ΜΚΟ, όπως κι οι συμμετέχοντες, οι γλεντοκοπούντες, (άξιοι καθ’ όλα επί του προσωπικού κι επαγγελματικού τους είναι), γελοίοι εντελώς κατέστησαν διαβάντες την πύλην του δυτικομακεδονικού, οιονεί νομπέλιου, διαδρώμενου. Αρα αυτοί και μόνον είναι υπεύθυνοι για την αισθητική που παρουσίαζαν τότε και την άφησαν στη συνέχεια λεκέ στην πέτσα τους και στη μνήμη μας. Μπορεί κανείς εξ αυτών να φωνήσει κάτι επ’ αυτού ή απλά θα ντρέπονται πλέον δια βίου. Η κ. Φ.Φ.κ.λπ. δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν επειδή ίσως ήταν η μόνη που δίκαια επαρασημοφορήθη παρ’ ομοίων –όμοιος ομοίω... Οπως γράφτηκε στα τοπικά και πανελλήνια ΜΜΕ, μη κερδοσκοπικά όντα του τόπου μας αποκαλύφτηκαν τρώγοντες κυβερνητικά πράσα μέσω των ΜΚΟ τους (ΙΠΑΔΜ, Οικολογική Κίνηση, Σπίτι της Ευρώπης!) και τα οποία τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν χαμένα στις λέξεις και τις απολογίες τους που δεν πείθουν. 

    4. Ερώτημα: μήπως τα έξοδα των λαμπερών διασκεδάσεων τα επλήρωναν οι ποικίλες Τ.Α. ή η Ν.Α.; Η κυρία ΜΚΟ μας αφού ελάμβανε κυβερνητικές επιδοτήσεις, γιατί πλήρωνε ο λαός του νομού τα γνωστά της.....μπιιιιτ; Τι λεν επ’ αυτού τούτου οι ηλεκτρονικές Διαύγειες;

    5. Τώρα δεν μπορώ αλλά και θα το πω και θα το υπονοήσω:

    α. Ο υπόδικος κάποτε, εκπαιδευτικός κ. Επαμεινώνδας Σκυφτούλης, εντελώς ελεύθερος πολίτης, είπε, δικαζόμενος, στον Εισαγγελέα έδρας το ιστορικό: «Λυπάμαι κ. Εισαγγελέα είμαστε από άλλους πολιτισμούς». Μπορεί να είμαστε χωμένοι και χαμένοι ακόμα και σε πράγματα «ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητας» όπως και σε ελαφρόμυαλους πολιτισμούς, όμως ποτέ δεν ανακατωθήκαμε με τα κυβερνητικά πίτυρα και τους πολιτισμούς της αρπαχτής των μικρών, μικρομεσαίων, μη προνομιούχων, ΜΚΟ και των εν γένει πρασινογάλαζων υ-λη(ι)στών, που βύθισαν τον τόπο στην κατάθλιψη. Ισως η κ. Φ.Φ. κ.λπ. να είναι από τους ταξιδιώτες του απείρου των ονείρων (και των Ηπείρων) αλλ’ ημείς απλά στων γήινων και κοζανίτικων, αλίμονο, ονείρων ματαιοσπουδαρχούμε. Αρα στους ανώτερους πολιτισμούς της κάτω κοιλίας αύτη, στους κατώτερους της άνω κοιλίας ημείς!

    β. Τελικά πως τα καταφέρνω και «τσακώνομαι», πολιτικά φυσικά, συνεχώς μ’ αυτή την οικολογική και ταξιδιάρα ("Αγάπες ταξιδιάρες στο κύμα το θολό/κι εβούλιαξε η βαρκούλα κι επέσαν στο γιαλό" Αλεξ. Ππδ.) οικογένεια, για την οποία τρέφω εκτίμησιν και συμπάθεια εν τούτοις. Θυμίζω, το λοιπόν, στην καλή γειτόνισσα  («αφού σου τηλεφώνησα»)–γωνία των οδών «Πλατεία Γ. Αυλιώτη» (τοπικού επαναστάτου αλλ’ όχι οικολόγου) και «Μιχ. Περδικάρη» (ποιητού χλευαστή των αθλιοτήτων του καιρού του) χαιρετιζόμεθα, λίαν οικεία και θα συνεχίσουμε- τους στίχους του Αρη Αλεξάνδρου:

    «Σύντροφε κοιμάσαι

    θα ‘θελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού...»

Εννοώ ικανήν δόσιν γαλλισμού εν γένει και εν είδει αφού αυτή η γλώσσα  ήταν και η αφετηρία των εκπαιδευτικών πραγμάτων και θαυμάτων της.

    Δεν ολοκληρώνω τον παραπάνω στίχο από τα «Ανεπίδοτα  γράμματα» του Αρ. Αλ. μη μου ρυπάνουν οι ημιμαθείς την τρυφερότητά του. Ας το λήξουμε, όμως εδώ το πράγμα κι έσω πιο μετροεπής κυρία Φ.Φ. κ.λπ. στις δημόσιές σου αντιπαραθέσεις (το θάρρος και το θράσος λόγου και πράξης είναι απλά ζήτημα αναγραμματισμού) γιατί κανείς δεν θα σου μιλήσει ευγενικότερα (ήδη έλαβες μια γευσιγνωσία των σχολίων που διέγραψαν και καλά έκαναν ως κάτωθεν της ζώνης σου αγγίγματα) και γιατί ίσως υποχρεωθώ να «κτυπήσω» γυναίκα αλλά με λουλούδια που λέγαν κι οι ρομαντικοί του άλλοτε.

    - Μακρηγόρησα! Παρασύρθηκα από την αδολεσχία των οικολογομαγείρων και την εισπρακτική δεινότητα των Μη Κυβερνητικών Οντων γενικώς.

ΥΓ. 1 Ο τίτλος του παρόντος είναι του διηγήματος του Διονυσίου Κόκκινου «Δυό ντουφεκιές στο γαλάζιο νερό»

ΥΓ. 2. Δεν έχω τίποτε με την κυρία Φ.Φ.κ.λπ. την οποία κι ευχαριστώ που μου τα έψαλε δημοσίως, δεν ήταν αυτή άλλωστε η αιτία της μικροιερεμιάδος μου. Αλλά αδέλφια, όλοι πέφτουμε θύματα κάποτε, στις άνισες μάχες κι αγώνες της ματαιοδοξίας, της ετεροδοξίας ακόμα και της αχυροδοξίας μας. Θύτες μας όσοι μας τ’ αρπάζουν γενικώς σαν πολιτεία και ειδικώς σαν πόλη κι άνθρωποι κι έχουν πάντα μια δικαιολογία οι αφιλότιμοι.

ΥΓ. 3. Αν το Kozan.gr που φιλοξενεί δικαίους και αδίκους έβαζε όρο την επωνυμία κάθε συγγραφής (άρθρου ή σχολίου) πόσοι θα τολμούσαν άραγε να αρθρώσουν ενυπόγραφο λόγο; Για να δούμε πόσα (μετά συγχωρήσεως) αποτέτοια σηκώνει ο σάκος καθενός; Οτι ορισμένα οντάρια «χωμένα κάτω από τις κουβέρτες κι επιποθούντες επιστροφή στην μήτρα από τον φόβο» της επωνυμίας, κορυβαντιούν ακινδύνως στης ανωνυμίας το ασφαλές έλος χωμένοι