Από σπόντα, λόγω γειτνιάσεως γραφείων, παρακολουθούσα εγκαίνιον (όρος νεοβενιζελικός άρα κατανοητά τον χρησιμοποιεί ο Κκλπλσμς) εκλογικού γραφείου υποψηφίου όντος για το ελληνικό κοινοβούλιο. Ετσι ουδέτερη η αναφορά για να μη προσδιορίσω εμφανώς το διαγ(κ)ωνιζόμενον είδος και φύλον και θεωρηθεί πως το διαφημίζω. Πώς λέει και γράφει την γνωστή είδηση ο τοπικός τύπος και οι τύπο του: «Ο εκπολιτιστικός σύλλογος –τάδε- (το είδος σουβλακολυμαίνεται τις μικροκοινωνίες), την «χοροεσπερίς» του (με όλη την ηχητική φαυλότητα και την διασκεδαστική, εκπολιτιστική θλιβερότητα), θα την κάνει σε κέντρον της περιοχής· των Μπουτζακίων, ας πούμε, όπου εσχάτως εκεί έλαβε χώρα το Γ’ συνέδριο πολιτιστικών συλλόγων του νομού (ποιά είναι όλα αυτά τα συλλογικά σχήματα που συμφύρονται φύρδην μίγδην σ’ αυτά τα ανθρωπουποσύνολα πολιτισμού, και γιατί τελικά;). «Αντί να φωνασκώ και να συμφύομαι. /Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες/-Μάντεις κακών και οραματιστές-/Οταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου /Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα./ (Και δεν μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια)/Πήρα τους δρόμους μονάχος σφυρίζοντας...»). Ενώπιον του υποψηφίου όντος που αγωνιζόταν να πείσει τους εντελώς πεισμένους συγγενείς (από κακό ζόρι), φίλους (από ακόμα πιο κακή υποχρέωση) και τους παντελώς αδιάφορους προσκαλεσμένους και παρευρισκόμενους -από αβρότητα κι όπως πάνε στα μνημόσυνα και τις βαπτίσεις- μια κάποια αίσθηση γελοίου και έναν ελαφρύ κυματισμό ναυτίας διέχεε η στητή εκεί ολόκληρη (που λέει λόγος, δηλαδή η πραγματικότητα) της Ν.Α. μετά του προϊσταμένου της. Σκεφτόμουν εντελώς χωρικά (κι όχι ως ο χωριάτης απ’ τη Σκ’ρκα, που έγραφε κι ο πρασινοοικολόγος πρόεδρος), γιατί ο κ. Νομάρχης (ο κάθε δηλαδή, αλλά κι ο ένας έκαστος Δήμαρχος) δεν απέλυσε όσους εκ των εκλεγμένων συμβούλων του κατέβηκαν υποψήφιοι για βουλευτές; Μη βολευόμενοι στις μέχρι τώρα «καρέγλες» τους βούλονται, να βολευτούν ως βουλευτές.
«...Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε·
κ’ η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.» *
Διότι νομικά δεν το μπορεί, θα πει ο εντελώς αθώος πολίτης ψηφοφόρος το αιώνιον θύμα των εκλογών. («‘Αιντε θύμα άιντε ψώνιο /άιντε σύμβολον αιώνιο/ αν ξυπνήσεις μονομιάς/θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς»). Το μπορεί όμως, πολιτικά και ηθικά. Αφού οι εν λόγω υποψήφιοι βουλευτές (καλά κάνουν οι άνθρωποι να θέλουν κάτι καλύτερο να πετύχουν στη ζωή τους), έφτυσαν σιέλω μακρώ τον αρχηγό τους και ιδίως τους ψηφοφόρους τους (τα μόλις ανωτέρω θύματα δηλαδή), τι άλλη νομιμοποίηση μεγαλύτερη υπάρχει για τον φραστικό λακτισμόν των ατακτούντων;
Λέει ο όποιος υποψήφιος:
- Κοιτάξτε αγαπητά μου, μοναχικά ή εκατονταειδή ψηφονούμερα; Σας έχω τώρα γραμμένους όλους και την κάνω για το παρακάτω στου πολιτικά ανήθικου τη σκάλα και για το παραπάνω στης κερδοφορίας (λέξη που μνημείωσε η κ. Αλεξ. Παπαρρήγα) την κουτάλα. Με επιλέξατε (αρχηγέ μου!) για συνεργάτη και με εκλέξετε ως σύμβουλο νομαρχιακό (μπορεί και δημοτικό) κ.κ. ψηφοφόροι μου, κι εγώ τη στιγμή αυτή πουλώ την ψυχή μου κι εσάς, ακόμα και στον διάβολο του Φάουστ, για κάτι άλλο. Σας εγκαταλείπω, λίαν επιεικώς.
‘Οφειλε ο αρχηγός τους (ο αξιότιμος Νομάρχης δηλονότι) τη μέρα που δήλωσαν την υποψηφιότητά τους και την εγκατάλειψη του, να τους πιάσει απ’ το ωτάριον (όχι ως ο Κύριος στη Γεσθημανή για να επικολλήσει το κομμένο του δούλου Μάλχα, αλλά ως δάσκαλος σωφρονίζων μαθητές, ότι «ο μη δαρείς ου παιδεύεται» κατά τον Μέναδρον) και να τους πει:
-Στο καλό σας καλή επιτυχία, αλλά τώρα παραιτηθείτε εδώ κι αμέσως από το αξίωμα του συμβούλου για λόγους ηθικής και πολιτικής τάξεως. Προδώσατε τους ψηφοφόρους που μας έφεραν εδώ να διαχειριστούμε (τρομάρας μας) τις τοπικές τύχες του (ακόμα μεγαλύτερη τρομάρα του). Εγκαλείστε στο δικαστήριο της λαϊκής ετυμηγορίας για εγκατάλειψη θέσεως.
Ομως, ίσως σκεφτόταν εκείνο που είπε (υιοθέτησε τέλος, πάντων) ο νυν υπηρεσιακός πρωθυπουργός, όταν ήταν ακόμα στα πάνω του: Ο,τι το νόμιμον είναι και ηθικόν! Σωστό, γι’ αυτό βλέπει κι αυτός τώρα περίλυπος την Αλεξάνδρεια που χάνεται...
Ερώτηση.
Τι χρειάζεται να έχει ένας πολιτικός αρχηγός για να μπορεί να πει και να πράξει τοιουτοτρόπως, σώζων τουλάχιστον την αξιοπρέπειά του, ότι αυτός είναι ο πρώτος πολίτης του νομού, ο άρχων αλλά κι ο πρώτος υπηρέτης του, (κι αυτό είναι μεγαλύτερη τιμή του, μη ξεχνάμε πως ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών του) και δεν μπορεί ταυτόχρονα να υπηρετεί τα συμφέροντα πολλών άλλων κυριο-κυριών. Η απάντηση είναι μονολεκτική κι όχι αμφίσημος για να μην παρεξηγηθούμε.
*Ο στίχος του Κ.Π.Καβάφη φαντάζει κάπως άσχετος στο κείμενο, όπως οι απαντήσεις που δίναν σε ερωτήσεις οι του ντιμπέιτ (τι χυδαία λέξη!) αρχηγοί. Οι «καρέγλες» είναι εντελώς αισθησιακή έννοια ενώ οι καρέκλες είναι μόνο χρησμοθηρικές και ρουσφετολογικές πρωτίστως ως γνωστόν. Οι άλλοι στίχοι είναι κατά σειράν του Μ. Αναγνωστάκη και του Κ. Βάρναλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου