Τω καιρώ εκείνω (μας) στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης οι Ελληνες συγγραφείς (ποιητές και πεζογράφοι ) είχαν λόγο ύπαρξης και εικαστικό, επί του φιλολογικού ούτως ή άλλως, εντός της. Περίπου μια εκατοντάδα φωτογραφικά κάδρα με τις φυσιογνωμίες τους ήταν αναρτημένα στον διάδρομο έτσι προς γνώση (σιγά δηλαδή) αλλά περισσότερο για την απόγνωση του πράγματος, αφού απ’ αυτούς, ελάχιστοι, πέρασαν και περνούν από τη μνήμη των σημερινών –δε θα πω των χρηστών της Βιβλιοθήκης ότι σ’ αυτούς επί το πλείστον είναι άγνωστον είδος - αλλά από τις ευρύτερες αναγνωστικές μας ελλείψεις άρα και μη παρουσίες τους. Εδώ και καιρό ως κάδρα μνήμης τους έθεσαν εκποδών αυτής και τους αράδιασαν, με κάποια συμμετρία δε λέω, στις σκάλες του θλιβερού οικήματος που εξακολουθεί να στεγάζει τη Βιβλιοθήκη, αλλά και τις υπό κάτω της δημοτικές υπηρεσίες. Σ’ αυτούς και σ’ αυτήν την κλίμακα, αναξιολόγητοι αλλά με προσωπική εκτίμηση κι αγάπη οι επιλεγέντες, ο ποιητής Τάκης Σινόπουλος (1917-1981).
Ανήμερα Πάσχα του 1981 ο ποιητής πέθανε εντελώς. Τριάντα ίσως τώρα χρόνια - άπειρα λοιπόν- κι αυτός στα σβησμένα κεριά πίσω μας όχι μόνο του προσωπικού μας χρόνου αλλά και στο συλλογικό μας υπάρχειν με τους εν τη αθλήσει της ποίησης διαλάμψαντες.
«...μη ελπίσεις παρ’ εμού ούτε στίχους ούτε άλλο τι·
μόνον δια της λύπης είμαι εισέτι ποιητής
( ο Βύρων Λεοντάρης)
και ο Τ. Σινόπουλος από το “Νεκρόδειπνό” του
Ήρθαν οι μέρες του σαράντα τέσσερα
κι' οι μέρες του σαράντα οχτώ.
Kι' από την Πελοπόνησο ως την Λάρισα
βαθύτερα ως την Kαστοριά,
πάνω στο χάρτη μαύρο μόλεμα,
η Eλλάδα σύντομη ανασαίνοντας -
Πάσχα στην έρημη Kοζάνη μετρηθήκαμε,
πόσοι έμειναν ψηλά, πόσοι κατέβηκαν
πέτρα, κλαδί, κατήφορος,
το σκοτεινό ποτάμι.
Υ. Γ. Τη αγία και Μ. Τετάρτη, γωνία οδού Πλατείας Αυλιώτη (!) και Π. Μελά βρήκα χαμαί πεσμένο ένα 20ευρω. Δεν είδα κανένα εκεί γύρω να το ψάχνει και το κράτησα. Αγόρασα μ’ αυτό και κάτι ψιλά ακόμη, τον «Απολεσθέντα Παράδεισο», μέγα ποιητικό έργο του Τ. Μίλτων, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του περιοδικού Οδός Πανός. Οποιος το έχασε και με ψάξει του το επιστρέφω.
5 σχόλια:
Καθώς γύριζαν μια μέρα στο κελί τους, ο Αββάς Αγάθων με τον υποτακτικό του, ο νέος βρήκε στο δρόμο ένα φρέσκο φασόλι.
–Να το πάρω, Αββά; ρώτησε το Γέροντα.
Εκείνος του έριξε ένα βλέμμα αυστηρό κι ύστερα του είπε:
–Μήπως το έβαλες του λόγου σου εκεί;
–Όχι, Αββά.
–Ε, τότε πώς σου πέρασε από το νου πως μπορείς να το πάρεις;
Αφού βρήκες το κλειδί για τον "Απωλεσθέντα Παράδεισο", χάρισμά σου.
Αλληλούια!!!
Α.Κ.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Εγκαταλείπω την ποίηση
εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
δεν θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή
τέλειωσαν πια τα πρελούδια ήρθε η ώρα του κατακλυσμού
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή
ν' ανοίξουν χαρακώματα για να κυκλοφορεί ο θάνατος σε όλο τους το σώμα
εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα
όμως είμαι άνθρωπος και γω, επιτέλους κουράστηκα, πώς το λένε
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;
εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του
για το 20 ευρο όλοι κάνετε την πάπια ..υπηρέτες της διαπλοκής!!!!!!!!!!!!!!!
Ο Ανώνυμος των σχολίων: Ο Ζαν-Μπατίστ Κλαμάνς της "Πτώσης" του Α.Καμύ, με την εξυπνάδα του να στέκεται στη σωστή πλευρά. Ένας ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Και φυσικά ελεήμων.
Δημοσίευση σχολίου