Από αριστερά όπως (μας) κοιτάμε το περιοδικό “Εμβόλιμον” Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας δηλ. ο Γιώργος Θεοχάρης), “Εξώπολις” Αλεξανδρουπόλεως με τον Βασίλη Κάργα), “Νέα Εστία» Αθηναίων και πάσης Ελλάδος ο Σταύρος Ζουμπουλάκης -ήταν και ο συντονιστής του πράγματος- ), “Παρέμβαση» κλπ., “Πόρφυρας” Κερκύρας και Περικλής Παγκράτης).
Στα κάτω της φωτογραφίας (της κ. Δώρας Ζίγρα) ίχνη από κεφάλια κοινού στη σειρά. Ο χώρος είναι το «Φιλολογικό καφενείο» της έκθεσης, Κυριακή πρωί αμέσως μετά την απόλυση των εκκλησιών της Θεσσαλονίκης. Στα κεφάλια που δεν φαίνονται κι ένα ήδη μεγάλο κεφάλαιο και κεφάλι της σημερινής ποίησης, ο Θανάσης Μαρκόπουλος, («Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά για ένα γράμμα χάνεις την Αθανασία» ο κυρ’ Ντίνος Χριστιανόπουλος), ο οποίος την προτεραία διέπρεψε, ίσως ως η σημαντικότερη ποιητική παρουσία της 7ης διεθνούς εκθέσεως βιβλίου (η 8η αν θα υπάρξει θα είναι το 8ο θαύμα του ελλαδικού κόσμου την εποχή της Διεθνονομισματοταμειοκρατίας –μπορεί να διαβαστεί και ως Διεθνούς Νομισματικής Ταμειοτρομακρατίας). Στην αίθουσα «Νίκος Καββαδίας» (μαζί με τον «Στρατή Τσίρκα» ήταν εκεί αλλά και είναι οι τιμώμενες μνήμες της εκθέσεως και της λογοτεχνικής χρονιάς εν Ελλάδι), έγινε η παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του «Μικρές ανάσες», εκδ. Μελάνι, από τον επίσης ποιητή Μιχάλη Γκανά (μόλις κυκλοφόρησε κι αυτός το «Γυναικών μικρές και πολύ μικρές ιστορίες» εκδ. Μελάνι («Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε /την ομορφιά τους σαν πένθος» της Λευκής Μολφέση ως εισαγωγικό δίστιχο). Το ζευγάρι των ποιητών, λειτουργούσε υπό τον τύπο μιας μουσικής συνομιλίας δύο βιολοντσέλων σε μουσικό έργο με κυρίως αργά, υποβλητικά μέρη. Ο εκλεκτός φίλος Δ. Μντσδς ας με βοηθήσει κι ας μου προσδιορίσει ένα αντίστοιχο μουσικό κομμάτι.
ΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ
Την απόγνωση του τοπίου σκέφτομαι
όταν με τις πρώτες βροχές
βλέπει τους επισκέπτες του θέρους
να μαζεύουν βιαστικά τις ομπρέλες
να κλείνουν ερμητικά τα παράθυρα
να φεύγουν
αφήνοντας πίσω τους γούβες στην άμμο
Την απόγνωση του νεκρού συλλογίζομαι
όταν μετά την επιχωμάτωση αποσύρονται όλοι
και τον εγκαταλείπουν μόνο
Θανάσης Μαρκόπουλος
4 σχόλια:
ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ
Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους
ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι
ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν
λιγοστεύουν. Μ.Σαχτούρης
ΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ
Γυναίκες, που σας είδα σ’ ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι’ άλλα μέρη·
γυναίκες, που σας είδα σ’ άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο·
γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό μ’ ένα βλέμμα ξεχασμένο
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ’ ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε:
να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
στα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,
γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ’ τη ζωή μου μέσα - και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!
Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω από το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιο μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας
Ντίνος
Η κατ' ιδίαν αποστολή της μουσικής βοηθείας δεν αναιρεί τον δημόσιο χαρακτήρα αυτής αλλά ούτε και την πρόταση προς τους επισκέπτες της σελίδας : http://www.youtube.com/watch?v=uSdMKJqnnW4&feature=related στο κουαρτέτο εγχόρδων αρ.2 του Μποροντίν.
Μακριά από τη χυδαιότητα της ελλαδικής καθημερινότητάς μας.
Με τη σύμφωνη γνώμη του οικοδεσπότη υποθέτω.
Δημοσίευση σχολίου