ΑΝΤΙ ΝΑ ΦΩΝΑΣΚΩ
Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι
Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες
-Μάντεις κακών και οραματιστές-
Οταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου
Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα
(Και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια)
Πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζονταν
Ητανε βέβαια μεγάλη η περιπέτεια
Ομως η πόλις φλέγονταν όμορφα
Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε
Στον πράο ουρανό με διαφημίσεις
Αιφνίδιων θανάτων και αλλαξοπιστήσεων.
Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως
Κάηκαν όλα τα επίσημα αρχεία α βιβλιοθήκες
Οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία
Ολες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων
Και θανάτων-έτσι που πιά δεν ήξερε
Κανείς αν πέθανε η αν ζούσε ακόμα-
Ολα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών
Από τους οίκους ανοχής τα βιβλιάρια των κοριτσιών
Τα πιεστήρια και τα γραφεία των εφημερίδων.
Εξαίσια νύχτα τελεσίδικη και μόνη
Οριστική (όχι καθόλου όπως οι λύσεις
Στα περιπετειώδη φίλμ)
Τίποτα δεν πουλιόταν πιά.
Ετσι λαφρύς και περιττός πήρα τους δρόμους
Βρήκα την Κλαίρη βγαίνοντας
Απ’ τη Συναγωγή κι αγκαλιασμένοι
Κάτω απ’ τις αψίδες των κραυγών
Περάσαμε στην άλλη όχθη με τις τσέπες
Χωρίς πια χώματα, φωτογραφίες και τα παρόμοια
Τίποτε δεν πουλιόταν πια.
Μ. Αναγνωστάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου