Στο Περιβόλι του κανονικού

Tο καπέλο και η εκ δερματίνης τσάντα / συνοδοί ταξιδιού στο νυν και στο πάντα / διασχίζοντας των Γρεβενών την ενδοχώρα / καφέ στο Ζιάκα και στου Ορλιακα το τώρα

Αποτομές...

/

Την σήμερον ανακοινώνουν νηστεία αυστηρά / οι επιτραπέζιοι ημεροδείκτες ότι ο Πρόδρομος/ εικονιζόμενος φέρει την εαυτού κεφαλήν του επί πίνακι αυτός ο ίδιος./ Παραγγελιά στον αναιδέστατο Ηρώδη/ Ηρωδιάδος μαινόμενης και της ορχούμενης Σαλώμης/ (έριχνε ένα ένα τα πέπλα της χαμαί)/ Παραγγελιά κι άστραψε το στιλέτο στο πάλκο/ Κι ο Νίκος Κμτζς έσφαξε 2-3 τραυμάτισε 5-6/ (κατά τον Διονύσιον Σββπλν)/ - Τι γίνεται εδώ πέρα Χριστιανοί.../ Συμβαίνουν αυτά και εις αρχαίους Παρισίους/ ότε ο Διονύσιος άγιος με κομμένη την κεφαλήν του/ την πήρε υπό μάλης και τη μετέφερε ο ίδιος στον τόπο μαρτυρίας του/ - Ορισμένως δεν είμεθα καλά την σήμερον αποτομή κεφαλής Προδρόμου...

Γιάχος όπως yahoo.gr

Eργο της φύσης στη Λευκοπηγή Κοζάνης παρά την θέση Γιάχος (από κει προήλθε το yahoo.gr). O λόγος ανήκει στον μέγα ποιητή από το Μέλιγο Τρικάλων Ηλία Κεφάλα ο οποίος μόλις του ετέθη υπ' όψιν η φωτ. εγνωμάτευσε στο λεπτό ως ακολούθως: "...Είναι το νερό; Το νερό της μοίρας μας; Της ζωής μας; Ναι, αλλά όχι μόνο. Είναι και ο σύντροφος του βουνού, είναι και ο συνομιλητής του βράχου, είναι ο αιώνιος ταξιδευτής που μας διδάσκει την πίκρα της ξενιτιάς και του άγνωστου. Είναι ο πρωτομάστορας κτίστης που κτίζει σκαλάκια στο βουνό για να κατεβεί απρόσκοπτα και να μας συναντήσει στον καημό της πεδιάδας..."

Σχολείον ντελικάτων νέων

Ωραίαι συμμαθήτριαι και συμμαθητές της ΣΤ’ τάξης (1965) του Δημοτικού Σχολείο Λευκοπηγής πριν κάποια χρόνια η φωτ. : Βασιλική, Μαίρη Κώστας, Κούλα, Αντώνης, Λεωνίδας, Β., Ρούσα, Σταυρούλα, Παναγιώτα, Αθανασία, Στέλλα, Κούλα, Ερμιόνη, Φωτεινή, Καίτη, Βασιλική. Κάποιοι (Νίκος, Θεόδωρος,, Βαγγέλης, Ζήσης) λείπουν απλώς από τη φωτ. μόνον κι ευτυχώς. Προφανώς δε θα βρεθεί άλλος Ελύτης να αραδιάσει τα ονόματα, των συμμαθητριών κυρίως, σε ένα άλλο «Αξιον Εστί» του. Το ενσταντανέ είναι στο χώρο που προοριζόταν για βιβλιοθήκη Λευκοπηγής, στο νέο πνευματικό κέντρο που αντικατέστησε το παλιό σχολείο, παράρτημα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης (δεν έγινε φυσικά). Τα ονόματα δεν είναι τόσον ποιητικά, αισθητικά, αγαπητικά όσο αυτά του Ποιητή αλλά αξίζουν ισότιμης μεταχείρισης από την τοπική, επιχώρια, την προσωπική θέλω να πω, μνήμη.

Η Σιάτιστα τον Αύγουστο

Ησυχες μέρες του Αυγούστου κάποτε / ανήσυχες οι μέρες του σήμερα/ Η ενιαύσια συνάντηση στην αυλή της Σιάτιστας/ ο φιλόσοφος Ν. Ψημένος (ποιητής Ν. Ποταμίτης)/ ο ζωγράφος Κ. Ντιος κι η ημετέρα/ πεζογραφική κι εκδοτική κ.λπ. αναξιότης/ Κι όλα ήταν εξαίσια όπως δεν είναι πλέον/ ότι εφέτος οι ιοαποστάσεις γίναν αποσπάσεις/ Αλλά θα ξαναβρεθούμε.../ Και τότε όλα θα είναι όπως τ’ αφήσαμε/ Εκεί στη Χώρα της Γεράνιας/ Και έναντι της εν Διαρρέοις βίλα/ όπου έγραφεν ο μέγας Λατινιστής Χρ. Καπνουκάγιας/ για την ερωτική τέχνη κατά τον Οβίδιον/ «Ο,τι φεύγει το επιθυμούν πολλές/ Και ο,τι επιμένει το μισούν» (σύσταση10η)

Αύγουστος...

Ωσάν το Δία ή τον ΒΙβλικό Θεό ευχές απολαμβάνω / μιας γενέθλιας αγχιβασίης από το πολύ προς το λίγο / που ακολουθεί και ταξιδεύοντας στο κύμα αυτό επάνω / ένδον το ειλητάρι των αντευχών μου ξετυλίγω...

20 - 8ου- μνήμη Σαμουήλ Προφήτου

Σώμα που ωριμάζεις στου Αυγούστου τα γυρίσματα / με της γης ταυτόχρονα τα υπό και τα επί των χωμάτων / περπάτηξες ίσια αλλά δεν απέφυγες ξεστρατίσματα / Τώρα μισοατενίζεις το θαμπό ημίφως των πραγμάτων

Πρασινες μπύρες

Εκάθισα μόνος στην Κλεψύδρα με τις φλαμουριές γλυκό μικρό στενό για αναστοχασμούς τους φίλους που έφυγαν να θυμηθώ τον Δημήτρη Μ. πρωτίστως που ένα βράδυ (ήταν κι ο Μάριος Κ-Μ. παρέα) εκεί ήπιαμε πράσινες μπύρες Τότε ήρθες και με πήρες ανάμνηση, και με σήκωσες συνάμα Ακουγα μια Λεονάρδου (απούσα κι αυτή) να σπαράζει: "Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες..." Στην ευχή μη πω γμτ...

«Eiμαι μία μάσκα...»

Ημερήσιας χρήσης φτηνή εντελώς. Την κρεμώ στα λυμφατικά κλαδιά της πολυετούς Σεφλέρας. Αεριζόμενη και λικνιζόμενη μου θυμίζει τολμηρό εσώρουχο γυναικών αλλά και μέρες αρχαίες. Τότε επί ΠΦΑ στο Κοινοβούλιο μια ασυγκράτητη δυναμική βουλευτίνα σε κάποια ψήφιση νόμου (αυτού του με ένα άρθρο κ.λπ) κουνούσε ένα μαντήλι από τη χαρά της. Ενόμισα προς στιγμήν, ο βλάσφημος, πως ήταν το εσώρουχό της. Ενόμισα, δεν ήταν. Τώρα τη μάσκα τη βάζω στο ασανσέρ, το χασάπη, το πάμπλικ (στο βιβλιοπωλείο μας ισχύει το ασυλλόγιστο), στο ναό, το μάρκετ (σπανίως πάω) και όπου αλλού το επιβάλλει πολιτική προστασία. «Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν. Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε επιμελέστατος. Και θα επιμείνω, ότι κανείς καλύτερά μου δεν γνωρίζει...» (Κ.Π.Κ) Το βράδυ την πετώ...

Σήμερα 16/8 είπα να μην πάω στ’ αγίου Δημητρίου την αυλή / πλην δεν κρατήθηκε αφέθηκα στη δροσερή σκιά των δεντρών / που γδυμνώθηκαν από αέρα προσευχή και εγκαρτέρηση πολλή / «φίδια σώματα αλλαργινά ερωτευμένα δεν πίνουνε δεν τρών»

"Tράγου απόδραση..."

Την επαύριο Κοιμήσεως της Θεοτόκου οδήγησε τη γίδα στον τράγο. Για να κυριολεκτούμε, επειδή επέστη ο καιρός της ζωικής επικονιάσεως και έπρεπε να μείνει κι αυτή έγκυος για την τρέχουσα χρονιά, κι αφού δεν ανήκε σε κοπάδι, εκεί όπου η φύση κανόνιζε μόνη της το διπλασιασμό του γιδολογικού είδους, έφεραν στα πόδια της το αρμόδιο γι’ αυτή τη δουλειά, αρσενικό ζώο. Από τον αρχικό, οικόσιτο, μικρό όμιλο γιδιών είχε μείνει αυτή μόνη να αυτιάζεται το βράδυ, να βελάζει το πρωί, να σβουροχτυπιέται, ιδίως τον καιρό του «τραβήγματός» της, που ήταν ικανή φτερά να βγάλει, να πετάξει μέχρι το βουνό στα ελευθέρας βοσκής κοπάδια –γίδα με φτερά, ον σαν αυτά που συνάντησε ο Χ. Λ. Μπόρχες στο «Βιβλίο των μυθικών όντων»- να βρει και να τη βρουν, να βρεθούν, να σβήσει τη λαύρα της στην καλοκαιρινή κάψα, λες και τη βάρεσε «δαιμόνιο μεσημβρινό», αν αυτό είχε εξουσία και στα άλογα κτίσματα του Θεού. Ομως, ήταν φυλακισμένη τώρα στο υβρίδιο στάνης, με όλα τα ευτελή κατοικίδια, που τρων σκουπίδια κι αποφάγια - ενώ αυτή μόνον κορυφές κι επιλεγμένη ζωοτροφή (όχι Κ40 που κατεβάζει γάλα πολύ, αλλά είναι γεμάτο χημεία) - κότες, κοκόρους, γάτες, ποντίκια, διερχόμενα φίδια, ο σκύλος έλειπε μόνον. Ηταν δίπλα από την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που εκτελούσε, ο αθέριστος κι ασυμμάζευτος αυλόγυρός της, χρέη κοινοτικού κοιμητηρίου, πολυχρόνιου. Τον πήρε δανεικό μιας ημέρας, αρκετή για να γίνει η δουλειά, τον έκλεισε στον εφ’ όλης της άδολης κι άλογης ύλης στάβλο, το τερέν όπου θα δινόταν ο αγών της διαιωνίσεως του γιδικού είδους. Τον άφησε αμήχανο να περιορά τα γύρω του· οι κότες τον κοιτούσαν κι ήθελαν κάπως να τον τσιμπολογήσουν, τις έσπρωχνε η ζωική οχεία αναπαραγωγής με την οποία ήταν εμποτισμένος και μύριζε, άλλοι λεν βρομάει, εδώ και πέρα. Η γίδα τον τριγύρισε ελαφρώς ακκιζόμενη στην αρχή κι ύστερα σχεδόν προκλητικά του ρίχτηκε και του δάγκωσε το γένι με νόημα. Θα δινόταν όμως ο αγώνας; κ.λπ. Ποιμενικόν ερωτικόν δράγμα Από τις "Συγκεχυμένες αγάπες" διηγήσεις. 2011 εκδ. Γαβριηλίδης)<

Καθώς ο Αύγουστος επιστρέφει στην κανονικότητα / το φως του λιώνει τα περιγράματα στα πράγματα / ιοί και τούρκοι δυναστεύουν την πραγματικότητα / - Ο σώζων εαυτόν· Παναγία μας κάνε τα θαύματα!

Οσοι κι όχι όσιοι

Οσοι ευεργετηθήκαμε, τελικά, λοιδορούμενοι κάπως απ’ Αυτόν στα «Εσώψυχά» του αφού έτσι περάσαμε κι εμείς στην ασήμαντη αιωνιότητα (τρίχες δηλαδή) ακολουθούμε στο τέλος της ουράς των μελοθρηνωδούντων παρακατιανοί της ακολουθίας σε μια Διαγώνιο σκυμμένοι...

Αλμπατρος...

Τους επιστρέφοντες απ’ τη θάλασσα συλλογίζομαι ορισμένως με τα κοντά πανταλόνια διακοπών την πόλη καθώς γυρίζουν κάπως μαυρισμένοι να ζουν για λίγο μια συνέχεια ασμένως Τα Αλμπατρος του Μποντλέρ (μτφρ Γ. Κεντρωτή) μου θυμίζουν

Χαρακτικά

Το είχα χρόνια στο α' συρτάρι μαζί με άλλα άσχετα είδη γραφείου για να σπάζει την πλήξη. Με αφορμή το θάνατο πρόσφατα του καλλιτέχνη και διανοουμένου Γ. Φαρσακιδη ξανάνοιξα το μικρό φάκελο με τα χαρακτικά και ξεχείλισαν οι μνήμες...

Ο Αύγουστος που μας τζάκισε

Μας τζάκισε ή ρήμαξε ο Αύγουστος ο μήνας που λεν ο καλός/ βροχές αστραπές κεραυνοί πλημμύρες καταστροφές κρούσματα/ κι είτε τα όρη πήραμε είτε κρυφτήκαμε περιδεείς παρά θιν αλός/ άραγε ποιάς άγριας συνέχειας είναι όλα αυτά προανακρούσματα...

Οι ασβεστόλιθοι της βροχής

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ιησούς περιπατών επί της θαλάσσης ("Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε αυτή η νύχτα μένει") επιπλήττει τον κατ' εξακολούθησιν αρνησία Του, Πέτρο για την ολιγοπιστία του. Μη έχοντες θάλασσα να δοκιμαστούμε ερειπωμένες κλίμακες ανεβαίνουμε προς απλή μας Μεταμόρφωσιν εις το Ξένιον λόφο...

Λιτανείες

Αυτό έλειπε Αύγουστο μήνα / και να μην ανοίγουμε Τ. Κ. Παπατσ(ζ)ώνη./ «Λιτανείες της Παναγίας»/ Στο άγιον Ορος έτσι λένε το κομβόι/ με τις επίγειες κάμπιες στα μονοπάτια Του/ Επειδής ούτε Τήνο ούτε Πάρο ούτε χερσαία/ Σουμελά του Βερμίου θα έχουμε πλέον/ «...Για τούτο σου είπα πριν φύγουμε/ να μην ξεχάσεις το δρεπάνι του θερισμού/ έχει πολλή δουλειά η ημέρα...»/ Ούτε και το παγούρι με νερό του Μ. Κατσαρού/ αφού το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία./ Ομως/ Πάρτε και μια μάσκα για το καλό...

7 Αυγούστου Οσίου Νικάνορος του θαυματουργού

Ενα τηλέφωνο. Κάποτε... - Βασίλη μου...«Πληκτρολογείς στο κινητό τη μοναξιά σου» ακόμα ή σταμάτηξες: - Πληκτρολογώ. - Ακου να σε πω: Ποιός στο καλό είναι αυτός ο Νικάνορας, στο δρόμο του μένω εδώ και χρόνια Πυλαία μεριά. - Να είναι εκείνος ο Σταγειρίτης που συνόδεψε το ΜεγΑλέξανδρο στην εκστρατεία, έγινε ναύαρχος του Κάσσανδρου, Χαλκιδικιώτης, και θανατώθηκε φυσικά φυσικότατα στο τέλος. - Μη κι ο εταίρος του ΜεγΑλέξανδρου που απέκτεινεν εντελώς ο Σέλευκος; - ‘Η ο άλλος ο Αλεξανδρινός γραμματικός να είναι ο Νικάνορας που έδωσε το όνομά του σ’ αυτόν το δρόμο που μας κατοικεί με ανοιχτά καλαίσθητα προκήπια, τα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ-Σιδηροδρομικός Σταθμός - Πυλαία και πανταχόθεν οι οικοδομές ελεύθερες που είναι, άλλες με πυλωτές, σύμφωνα με τα οριζόμενα στον εν ισχύι ΓΟΚ του υπουργείου… ή τέλος τέλος ο πατριάρχης Αλεξανδρείας που έκανε 3 χρόνια στο θρόνο (1866-69); Σιγά μην έλεγε και για κείνον τον μοναχοκαλόγερο Νικάνορα με τα πεταγμένα κάπως αφτιά ως ραντάρ ίνα συλλαμβάνει τους θεοτικούς διαταγμούς εκεί στο αγιοραφείον του στη Μονή Σταυρονικήτα, από τα μέρη μας, το Παλαιοχώρι, ας πούμε. - Είσαι λάθος κυρ’ Κώστα, (μου Λαχά) «Κόφτο το κυρ’ Βασίλη μου», Το κόβω, άρα Κώστας λοιπόν, (αχ! Κώστα μου...). Κανένας από αυτούς δεν είναι. Είναι «ο Σαλονικιός» νέος Νικάνωρ (1491 – 1459) που αφήκε πλούτη και ανέσεις του πατρός του, πήρε τα βουνά πέρασε από τη μονή Πρόδρόμου Βεροίας εκεί γνώρισε τον σταυράδερφό του, μετέπειτα Διονύσιον τον εξ Ολύμπου, κι αγαπήθηκαν θεοτικά. Εφυγε και στο όρος Καλλίστρατον, πάνω από τον ποταμό Αλιάκμονα, όρια Γρεβενών, Χασίων, Λαρίσης κ.λπ., έκτισε φωλεά ασκητική και το ‘ριξε στις προσευχές και τα θαύματα. Τα ασκηταριό του με τον καιρό έγινε το μεγαλομονάστηρον της Ζάβορδας (γυναικο-άβατον εξ αρχής και εκ διαθήκης αλλά κάποια νεότερα χρόνια -σεισμός του 1995- κατηργήθη για λίγο από τον εκ Πειραιώς, άχρι τέλους, μακαριστό Μητροπολίτη Σέργιο) είχε ένα μεγάλο κοπάδι από ρόσια γίδια που διαιωνίζεται ως τα σήμερα. Με τον περίφημο Κώδικα, οιονεί βιβλίον ληξιαρχείου της Δ. Μακεδονίας, το οποίον άρπαξε και διέσωσε ο Ν.Π. Δελιαλής (1895-1979) της Βιβλιοθήκης Κοζάνης κι ημείς (ποιοί εμείς; μα εκείνης της Πόλης του Βιβλίου οι κατά φαντασίαν εκδρομείς (1995-2003) το εκδώσαμεν. Εκεί περιπλέον και το μόνον ολοκληρωμένο Λεξικόν του μέγα Φώτιου το οποίον άρπαξεν τρελαμένος με την εύρεσή του ο πολύς Λίνος Πολίτης (1906 - 1982). Σήμερον η Μονή ελέγχεται από 12 μελή συνοδεία που αφίχθη από τη μονή Ορθοκωστά Κυνουρίας και του Θ. Βαλτινού το ομότιτλον μυθοκατασκεύασμα.

Σολομοπέστροφα

Χθες του Σωτήρος κατάλυσις ιχθύος, δηλ. σολομοπέστροφας από το Ακτιον δώρο της Φ. απο κει δηλ. που ο Αντώνιος ενικήθη απο τον Οκτάβιο έχασε και την Κλεοπάτρα όπως σημειώνει πάνω στη Χάρτα του Ρήγας. Πρόκειται για πίνακα όχι μόνον γευστικό, της Τ.

Μνήμη δικαίου αδίκως απολεσθέντος

Tο μεσημέρι του Σαββάτου της 25 Ιουλίου ε.ε. ασθμαίνων (είχε χάσει το λεωφορείο από Πτολεμαϊδα πήρε το επόμενο κι αγωνιούσε) έφτασε στους χώρους διεξαγωγής του 4ου Λογοτεχνικού Συμποσίου Κοζάνης να πει το λόγο του. Τον είπε. Στις 30 Ιουλίου στο μέηλ μου - Καλημέρα σας... Μου έστελνε την εισήγηση του για τα πρακτικά. ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ… ΩΑ, ΠΤΕΡΥΓΙΑ ΚΑΙ ΟΡΝΙΘΕΣ… «Όταν ο Αη-Βασίλης Καραγιάννης σε καλεί να «κοινωνιολογήσεις» μία από τις όσες εκδηλώσεις διοργανώνει περί λόγου και δη λογοτεχνίας, τίθενται δύο ερωτήματα : Το ένα είναι ότι δεν πας εκεί για να θυμίσεις την από καθέδρας κοινωνιολογία σε ένα ακροατήριο που επιζητά βέβαια την πολλαπλότητα των προσεγγίσεων, απεχθάνεται όμως τη συρρίκνωσή τους. Το άλλο είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις καλόν θα ήτο, όπως στα προς διανομήν κομμάτια της βασιλόπιτας ή της πίτσας, να συμπεριλαμβάνεται και ο αιρετικός λόγος ως ενιστάμενος στις εκάστοτε παραδοχές. Eίθισται δε, ο κοινωνιολογικός λόγος να είναι αιρετικός, αν είναι πεισμένος ότι είναι κοινωνιολογικός...» Απόγευμα Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ήρθαν τα νέα. - Απέθανεν εντελώς ο Δημήτρης Λιακάκος. Βρισιές στο έρκος των οδόντων, βγαίνουν έξω. Αίσθημα ματαίωσης και συντριβής.

Παραμονή Μεταμορφώσεως

Παραμονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (ευλογούνται αι άωραι ποιητικές Εμπειρίκειες ρώγες και οι ρόγες των αμπελουργών Λευκοπηγής) ευρέθημεν, όχι όπως σε παραπέμπει το φωτο-τοπίο με τα ξεκομμένα βράχια στ’ αγιορείτικο τοπίο της Σάρας μονοπάτι για τη Λαύρα, αλλά στο βουνό της μεγάλης (κτίρια κτίρια παντού) πλην εντελώς ερημικής, μονής Βαζελώνος (Ζαβουλώνος κατά την εύηχον προφορική παραφθορά) άνωθεν του ΑΗΣ αγίου Δημητρίου στην ομώνυμη κοινότητα του Ν. Κοζάνης με σβηστούς τους 5 πύργους ψύξεως. Η άνοδο-κάθοδος στα Παρχάρια του Βερμίου στη συνέχεια, ήταν μια εμπειρία συναρπαστική. Η ονομασία μέχρι πρότινος μου προκαλούσε με τον άκρατο ποντιασμό της ... κάποια θυμηδία. Η πραγματικότητά τους όμως ως δάση και χώροι γεωργοκτηνοτροφικής χρήσης έχουν κάτι από την κεντροευρωπαϊκή αισθητική, ας πούμε. Στην αυλή της μονής προσκυνήσαμε τον ανδριάντα -από μακριά νομίζεις πως θα είναι κανενός μάρτυρα του Ελληνισμού (Χρυσόστομος Σμύρνης λ.χ.) αλλά είναι του «οικονομικού» μεγάλου ευεργέτου της ιερομονάχου Μάξιμου αγιορείτου - Ιβηρίτη, για τα «χρήματά» τού οποίου δόθηκαν μάχες αλλά δεν έπεσαν ευτυχώς κορμιά.... Κάποτε τον προσκύνησα ζώντα στο κελί του και τον ανδριάντα του στην αυλή την ίδια μέρα! («Αμάρτημα στο Βαζελώνα» αφήγημα στα «Δεκαπενθήμερά» μου εκδ. Παρέμβαση 1999). Φεύγοντας, στον Τετράλοφο – Ντορταλή χωριό των 4 Αλήδων και 4 Μαγουλών) άμφω ασπαστήκαμε την αμφιπρόσωπη εικόνα, από τη μια η Παναγία των Βλαχερνών του 1390 που έφεραν εκεί εκ της Πάνιδου Θρακιώτες το 1923 (2 Ιουλίου πανηγυρίζει κάθε χρόνο εκτός από εφέτος) και από την άλλη εικονίζεται η Σταύρωση. Ρώτηξα μια ωραία κυρία με κόκκινα χωρίς μάσκα μπροστά στο κοινοτικό ιατρείο, για πρόσωπα του νυν και του άλλοτε του χωριού, αλλά δε γνώριζε ότι ήταν νύφη εκεί κατά δήλωσίν της. Καθοδηγητής σ’ αυτό το λαμπρό αυγουστιάτικο πρωινό ο άλλοτε Καίσαρ της περιοχής, νυν Ελλήσποντος, παλιά Μπουτζιάκια, Σαρή Γκιόλ -Κίτρινη ελώδους υφής Λίμνη που αποξηράνθηκε το 1953- ο Δημήτρης Καμαριάδης, μεγάλη η χάρη του, ότι χάριν του εμνήσθημεν ημερών αρχαίων και ωραίων...

Μικρομεγάλες Παρακλήσεις

Βραδιές μικρομεγάλων Παρακλήσεων. Στη Μονή Ιλαρίωνος παρά τον ποταμόν Αλιάκμονα.· κάποτε. Γέρων της, εντελώς πλέον, ο ιερομόναχος – κι ηγούμενος (του εαυτού του) της Μάνδρας του δηλαδή, Ιλαρίων. Παρέα με τον κυρ’ Τ. πήγαμε όστις διεξήλθε ανδρείος το ψαλτήρι. Φτάνουμε στα τελικά Εξαποστειλάρια τα πιο κατανυκτικά της ακολουθίας. («Απόστολοι εκ περάτων... Ο γλυκασμός των αγγέλων... Και σε μεσίτριαν έχω..., Χρυσοπλοκότατε πύργε» (στον καθεδρικό το αγίου Νικολάου ο Παπαδημήτρης δίνει ρέστα σ’ αυτά) εις ήχον γ΄ που ψάλλονται γεγωνοτέρα τη φωνή. Ο μοναχός κάτι ψάχνει. - Τι ψάχνεις, λέω, εδώ είναι. - Οχι, δε λέμε αυτά. - Κάτσε καλά γέροντα τι έπαθες πρώτη φορά τα λες; Κοντεύεις 100 χρόνια (πολλά είπα θεμιτή ευλογημένη υπερβολή). Συνηγορούσε κι ο ψάλτης. Τι έπαθαν; Είπαν κάτι ανούσια. Απόλυσις. Αλλά ήρθε κατά νουν ο γέροντας. Στην αυλή μου ζήτηξε συγχώρεση. - Τι έπαθα Παναγία μ’ συγχώρεσέ με. - Στιγμιαία νοητική αδράνεια, είπα ο ξύπνιος. Αγιος άνθρωπος άλλωστε. - Πες τα τώρα δυνατά εδώ ν’ ακουστούν μέχρι τη μονή Ζιδανίου με την Παναγία την μυδραλιοχτυπημένη. Τα είπε; Δε θυμάμαι...

Ορυχεία

Τω καιρώ εκείνω (199;) με την κ. Δέσποινα Κ. εκπρόσωπο ενός διεθνούς κοινωφελούς οργανισμού μοιράζαμε βιβλία στους κατοίκους, μαθητές κυρίως, εκείνων των χωριών που κατάπιναν τα ορυχεία της ΔΕΗ περιοχή Κοζάνης – Πτολεμαϊδος. Εκτοτε δε λέμε: Κρανίου τόπος αλλά ορυχείου τόπος.

Μυστήριον...

Μυστήριον κι αυτή η Μάσκα σήμερα στους ναούς / περιπέτεια βάλε βγάλε αρχίζουν κι οι Παρακλήσεις / ποιός θα το πει αν συγκρατούν ή διώχνουν τους ιούς / - Ελπίδα η προσευχή και της επιστήμης οι εκκλήσεις

1η Ογδόου

Aσυναίσθητα (εμένα μου λες)/ πήρα τους δρόμους της καραντίνας/ εντός πόλεως λήγοντος του Ιουλίου/ Π. Μελά πλ. Π. Τζαβέλα, οδός Λαχανά,/ Επισκόπου Μελετίου, κάθισμα αγ. Αναργύρων/ Ανδρόνικου Γ’, Στρατηλατών, άγιος Δημήτριος/ δρόμοι που επί δίμηνο μόνος περπάτησα/ τότε εκεί το φόβο μύρισα κι αγάπησα/ Αλλά γιατί τα πόδια μου σ’ αυτούς με ξαναφέρνουν/ (Απόδοση και μνήμη εορτής ή ξαναρχίζουμε;)/ τα γνώριμα να βρω σημάδια απ’ τον αποκλεισμό/ 1η Αυγούστου χωρίς μάσκα απ’ του ναού την αυλή/ πήρα τον ενιαύσιο αγιασμό...