ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Λιμός

ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Λιμός

εκδόσεις Νεφέλη

H ANTOXH ΤΩΝ ΜΑΤΑΙΩΝ

Ρόδινη πόλη σε πανί βαμβακερό
Εδώ κι εκεί σταγμένο από μελάνι.
Οι στέγες από μαύρη ζάχαρη
Κι οι δρόμοι από λυπημένο αλάτι.

Πουλιά, αν περάσουν, θα ‘ναι από χαρτί.
Το πρόσωπο ενός γάτου για φεγγάρι.
Αλλά, αν περάσει ένα μωρό κουδουνίζοντας,
Πετρέλαιο φωτιστικό και κανέλλα
Θα το οδηγήσουν προς το στέκι του κινδύνου.
Εκεί θεοί, αντίπαλοι στα ζάρια,
Τα βρίσκουνε στη μοιρασιά και ρίχνουν πάλι.
Φουσκώνουνε τα χρυσαφένια παράθυρα
Από τους στεναγμούς της θείας ρουτίνας.
Τέλος, διπλώνουνε του μαντιλιού τις άκρες
Κάτι φιλότιμοι με τρίδιπλα παπούτσια
Κι η πόλη χώνεται όλη μες στο σάβανο
Εκτός από μια ροζ κηλίδα που σου μοιάζει.

Αυτή Η Κηλίδα Δεν Μπορεί Να Σβήσει.
***

ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΣ

Των φυσικών των χαρισμάτων μαρασμός
Των επίκτητων αποθερισμός
Της υστερίας οργιώδης βλάστηση:
Αυτά με συγκροτούν ως μητέρα.

Αλλά ως ουρανός διαφέρω.

Διαθέτω όλα όσα κανείς δεν χρειάζεται:
Ασύνορη έκταση, βυθό αχανή, καρτερία,

Ως και το πάμφωτο φεγγάρι.

***
Η ΜΕΤΡΑΦΡΑΣΗ

Τους στίχους που δεν έθρεψε η αγρύπνια μου,
Τους ατυχείς ή τους ουδέποτε γεννηθέντες,
Θα τους φορέσω απόψε ένα-έναν,
Πουκάμισο, πουλόβερ και παλτό,
Και θα βγω έξω, να ψαρεύω το φεγγάρι.
Με τέτοιο κρύο και να φιλοξενούνε οι καλαμιές
Ενα αηδόνι!
Οι λάμες της αστροφεγγιάς δεν το σκοτώνουν
Μα λέει, θεέ μου, κάτι τραγούδια στη γλώσσα του
Που όλο μου το σώμα μεταφράζει
Τρέμοντας κάτω απ’ τα βαριά μου ρούχα.

***
ΔΟΥΜΑΣ ΕΝ ΑΜΦΙΣΗΜΙΑ

Θα πιω σιγά σιγά το τελευταίο
Και το πιο τελευταίο μονομιάς
Θα δώσω την εντύπωση της μέθης
Κι όλες θα μου συγχωρεθούν οι προφητείες

Αφού ό,τι και ν’ αποκαλύψω συσκοτίζεται
Και η Φώτιση σαν κενοτάφιο χάσκει,
Καμέλιες, καμέλιες αντί δάφνης.
Και ως Μαργαρίτα δίχως βήχα, λίγο φέσι,
Θα δώσω την προσδοκώμενη απόχρωση:
Εφεση προς το αλκοόλ και φλυαρία.

Μια τόση δα παρεκτροπή και απαλλάσσομαι
Και μπορώ πλέον να προσευχηθώ στον Κύριο
Στη Νοηματική των κωφαλάλων. Την ξέρει.

***

ΑΝΑΡΡΩΣΗ

Με φάτσα οργάνου της τάξεως
Μετράει τα βήματά μου το φεγγάρι.
Λέω να γυρίσω να το φτύσω
Μα φταίω εγώ που κάτι τόσο όμορφο
Κατάντησε του ανακριτή μου η λάμπα.

Μόνος καθένας τη διαστρέφει τη φύση
Το ήθος της σ’ αιτία πόνου μεταβάλλοντας
Σαν να συστάθηκε ο μεγάκοσμος του χάους
Για της δικής τους αθλιότητας την έπαρση.
«Πες τα όλα εδώ, ομολόγησε!
Αυτό δεν είναι παρά μια σακούλα φως
Κι εσύ δεν είσαι παρά μια σακούλα σπλάχνα!»

Μα εγώ θυμάμαι ότι είμαι από αστερόσκονη.
Δεν θα μου δόθηκε μια τέτοια σκόνη
Για να πλάσω απ’ αυτήν σαν από αλεύρι
Τη φάτσα ενός ευσυνείδητου μπάτσου...
Ασ’ την ψυχή... αλλά του σώματος μου το καλούπι
Θα έχει το σόι του μέσα στα ουράνια σώματα.
Ολο και κάποια έναστρη εξέγερση
Την ανυπακοή μου πυροδοτεί. Δεν υπογράφω.-