Εφημερεύουσες φαρμακείες
Μηδείς ανώνυμος υβριστής
εισίτω (επώνυμοι όμως γίνονται δεκτοί)


Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Οι β' κατηγορίας συγγραφείς


ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Oι συγγραφείς β’ εθνικής και της επαρχίας, θλιμμένες φιγούρες
καθώς γυρίζουν σε κιόσκια της 6ης Διεθνούς Εκθέσεως βιβλίου.
Μόνιμα οι άλλοι παρόντες στα προσκήνια να κάνουν τις φιγούρες
κι αυτοί νιώθουν πως σχοινοβατούν στα όρια κάπως του γελοίου.

Τους χαιρετούν εγκάρδια δηλαδή -φεύγα κακό μας απ’ τα μάτια-
κι αυτοί με τους τρόπους των άνετων να νιώθουν σε ξένα νερά.
Ξεφυλλίζουν άλλων ποιητικές συλλογές υπογραμμίζουν κομμάτια
τα στέλνουν στον άνθρωπο που το λόγο τους και μόνο λαχταρά.

Ακούνε ως ακροατήριο ζεστό άλλους αλλά για άλλους να μιλάνε
με τσάντες γεμάτες διαφημιστικά κι από τον βάρος έχουνε γείρει
“Ο χρόνος γερνάει γρήγορα”1 κι αυτοί στα ίδια τους να γερνάνε
οι συγγραφείς αναχωρούν από των βιβλίων το ξένο πανηγύρι

Στην πόλη που είναι μια επαρχία ευρύχωρη κι ερωτική “ποσώς”
στο μέτριο να κολυμπάει αλλά η αγάπη μας αυτά να τα σκεπάζει
όπως τα α-νόστιμα φαγητά καλύπτουν τρυφερά οι γεύσεις sauce
“Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη”2 που μας μοιάζει.


1. Τίτλος βιβλίου του ANTONIO TABUCCI που μόλις κυκλοφόρησε σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη, εκδ Αγρα
2. Ν. Καββαδία «Η Σαλονίκη»

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

"Η πινακοθήκη των ηλιθίων"


Σε μια ρόγα ευρω-σταφύλι
έπεσαν πέντε σπουργίτες
και τρωγόπιναν σαν φίλοι
(τσίρι τσίρι τσιριτρό τσιριτρί τσιριτρό)
Την τσιμπούσαν με τις μύτες
(μέσα τους βρίζονταν σαν σκύλοι)

Κι ο λαός που τους κοιτούσε
-πάτε τους σ’ έναν γιατρό
φωναχτά μονολογούσε.
(Τσίρι τσίρι τσιριτρό τσιριτρί τσιριτρό)
σώματος αλλά και ψυχής
για μια δόση αναψυχής

Η εκεί που απέδρα πάσα λύπη
το ντιμπέιτ να μην τους λείπει

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Κάτι σαν ελεγείον


Αποχώρηση τμημάτων

στον φίλτατο Γιάννη Μπσκζ αφιερωμένο

Πρώτες αναχωρούν οι συνοδείες των ηττημένων του διαγωνισμού ΔΙΑΒΑΖΩ
τρεις τρεις, το λιγότερο, κατηφείς που τους δικούς τους φέτος δεν ξεχωρίζουν
ήγουν δεν κρίθηκαν άξιοι της κριτικής επιτροπής (ήρεμος, αλλ’ ένδον βράζω)
και δίχως δίπλα τους να κοιτούν, την οδό της λύπης και της εξόδου διασχίζουν.

Ακολουθούν σε μονάδες ή κατά δυάδες, της βραδιάς οι επίτιμοι καλεσμένοι
εμφανώς ουδέτεροι τα τραπέζια της δεξιώσεως στο αίθριον πλευρίζουν
δεν δείχνουν, και ποιός να τους προσάψει τη μομφή πως είναι πεινασμένοι
και έτσι πατατάκια, τσιπς, ξηρούς καρπούς κι άλλα ελαφριά μόνον τσακίζουν

Δίπλα στον κ. Νόλλα καθήμενος νέους αγώνες και Σπαρτιάτες συλλογίζομαι
- Του χρόνου εδώ, τι έγινε, μαγκιά! “Αμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες”
Ενώ ο κ.Γεωργουσόπουλος σηκώνεται αλγών, από πτώση σε σκαλί, οργίζομαι:
- Αει στην ευχή, μη πω στο διάολο: Τώρα « Ας γευσόμεθα πολλούς μακάρονες».

Τελευταίες οι κουστωδίες των νικητών σαν άλογα προ της μάχης τριποδίζουν
τους οικείους γλυκοχαζεύοντας περιχαρείς στο πάλκο να φωτογραφίζονται
άνετοι, ελαφρώς συγκινημένοι κάνουν τους αδιάφορους, κάπως σφυρίζουν.
Η τέχνη της παρηγοριάς και της ματαιοδοξίας τώρα εδώ ακριβώς ορίζονται.

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Εφυγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης...



'Ζωή χωρίς ιδέες
είναι ζωή κατάκοπη"

Ο Φ. Κουβέλης για τν Μ.Παπαγιαννάκη

Υ.Γ. Κι όπου τυχαίνει ο πόνος
εκεί βρίσκομαι πάντα

Μαγιακόφσκι

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Ο κ. Δήμαρχος Κοζάνης κι ο κύριος Ξέρξης!


«Σήμερα που οι άνθρωποι καταστρέφουμε παντού τη γήινη χλωρίδα, θυμάμαι συγκινημένος-από τον Ηρόδοτο- την ιστορία του Ξέρξη, όταν θαμπώθηκε από την ομορφιά ενός πλατάνου (κάλλεος είνεκα), πηγαίνοντας για τις Σάρδεις, και του χάρισε στολίδια από μάλαμα (δωρησάμενος κόσμω χρυσέω), ανάθεσε μάλιστα σε φύλακα τη φροντίδα του δέντρου παντοτινά (μελεδωνώ [αθανάτω] ανδρί επιτρέψας -βλέπε Η’ 31». Κάτω από τον ευρωστότερο πλάτανο των Βαλκανίων, ο οποίος βρίσκεται στην πλατεία της Λευκοπηγής, σκέφτομαι το παραπάνω απόσπασμα του Ζήσιμου Λορεντζάτου από το ξακουστό μεταθανάτιο σύγγραμμά του «Collectanea», που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις «Δόμος» σε φροντίδα κι επιμέλεια του κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη. (αριθ. εγγρ. 531 σελ.279). (1). Μια μνημειώδη έκδοση αυτού του τόσο αισθαντικού και τόσο απόμακρου από την καθημερινή τύρβη, αλλά λίαν ευθύβολου στοχαστή και σχολιαστή του νεοελληνικού, κυρίως πνευματικού αλλά όχι μόνον σ’ αυτό το βιβλίο του, βίου, που περιλαμβάνει 1210 μικρές καταγραφές με ημερολογιακές σημειώσεις, σκέψεις, σχολιασμούς γεγονότων, τοποθετήσεις εφ’ όλης της ύλης. Οσοι διεξέρχονται τα άτιτλα αλλά αριθμημένα κομμάτια γραφής, που μοιάζουν με τις «χαμάδες» (= ελαία ώριμος πεσούσα από του δένδρου και τρωγομένη ανάλατος) όπως γράφει ο σ. και συνεχίζει πως: «με τον ίδιο τρόπο και οι καταγραφές αυτές πρέπει, καθώς πέφτουν ώριμες από το δένδρο, να μαζεύονται και να τρώγονται, σαν να λέγαμε, όπως είναι -δίχως άλλη επεξεργασία -ήγουν ανάλατες» καταλαβαίνουν τι σημαίνει υψηλή γραφή αλλά και στοχασμός που αποτελεί λύτρωσιν εκ του λόγου, κόντρα στην ευτέλεια λόγου και πράξης που βιώνουμε εδώ και τώρα. Αν το λοιπόν περνούσε ο Ξέρξης κι αντίκριζε τον πλάτανο της Λευκοπηγής θα τον τιμούσε στο πολλαπλάσιο! Αλίμονο όμως, το δέντρο αυτό το διέρχεται λάκκος έμπλεος τώρα νερού, το οποίο είναι ακόμα πιο γεμάτο με απορρυπαντικά. Οι κάτοικοι όλων των περι-χώρων έρχονται με κάθε μέσον (τρακτέρ, ντάτσουν, κάρα, μηχανάκια, Ι.Χ.) και πλένουν τα άπλυτά τους στην Μάνα- Πηγή απ’ όπου ξεκινά ο λάκκος και διασχίζει, ποτίζοντας ό,τι μπορεί και τον πλάτανο, με τις χυδαιότερες ρυπογόνες ουσίες του πολιτισμού μας. Κανείς δε σταματά αυτή την εγκληματική συνήθεια την τόσο βλαπτική για το περιβάλλον, τον πλάτανο και τους κατοίκους, οι οποίοι αρνούνται, φευ, να υπερασπίσουν τον εαυτό τους απ’ αυτή την αθλιότητα αφού ποτίζουν τους κήπους τους μ’ αυτό το μολυσμένο νερό. Δεν περιμένεις φυσικά από κανένα να επιληφθεί αφού ο κοινός πολίτης δεν μπορεί να κόψει άγριο πρόστιμο στους ρυπαντές των νερών. Μένουν η Κοινότητα και πρωτίστως ο κύριος Δήμος, όπως κι η Αγροφυλακή- ναι οι δραγάτες που ενέσκηψαν εσχάτως στη δημοσιοϋπαλληλία και είναι, λέει και φύλακες του περιβάλλοντος, άρα και των νερών από τα όποια ρυπαρά λύματά όλων των χωρικών του Δήμου Κοζάνης, που πλέον έγιναν πιο κουτοπόνηροι κι από χωριάτες.
Μήπως ο κύριος Δήμαρχος θα μπορούσε να επιβάλλει μια κάποια τάξη και να διατάξει με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου την άμεση απαγόρευση της πλύσης των χωρικών απλύτων στη Μάνα-Πηγή της Λευκοπηγής. Να σωθεί ο μέγας Πλάτανος. Ν’ αποδείξει δηλαδή πως δεν ήταν ο Ξέρξης μόνον πολιτισμένος κι ευαίσθητος για το περιβάλλον.
Τον διαβεβαιώνουμε πως αυτό δεν θα έχει κανένα ειδικό ή γενικό κομματικό κόστος, ακόμα και στις μέρες μας που «μέτρον πάντων χρημάτων ...κόμματα!»
- Απεναντίας!

Υ.Γ. Στις υπ’ αριθ. 496 και 843 καταγραφές («χαμάδες») μνεία ποιεί ο Ζ.Λ. στον μητροπολίτη Διονύσιο (Ψαριανό) ως τον μόνον άξιον του ρόλου του, που γνώρισε.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Διάλειμμα


Πριν λίγες μέρες σημείωνα για ένα ταξίδι στη Λευκωσία και την φωτογράφισή μου κάτω από την επιγραφή ενός ερειπωμένου μαγαζιού με την ονομασία «ΚΟΖΑΝ» που παρέπεμπε σε μια πόλη στα Αδανα της Τουρκίας. Δε λογάριαζα πως ο εξαίρετος συλλέκτης κυρίως τρυφερών στιγμών στην τέχνη, τη λογοτεχνία, τη συλλογή αρχείων, γραμματοσήμων κ.λπ. αλλά πρωτίστως συναισθημάτων, κ. Δημήτρης Μεντεσίδης (dimentes12.blogspot.com), φαρμακοποιός, θα είχε στην κατοχή του ταχυδρομικό φάκελο με σφραγίδα της πόλεως αυτής! Κι όμως είχε. Εθαμβήθην! Μας την έστειλε και την καταχωρούμε. Με την πόλη αυτή ίσως θα έπρεπε να αδελφοποιηθεί η όχι πλέον μικρή, αλλά κάπως πικρή μας πόλη. Παρόλα τα όσα λέμε, γράφουμε, διαπιστώνουμε, εντούτοις τη ζούμε και την αγαπούμε είτε σαν λυτρωτικό αγίασμα είτε σαν χαμηλής αποδόσεως ναρκωτικό. Θέλω να πω δεν την εγκαταλείπουμε, όπως ορισμένοι (πολλοί δηλαδή) «υπερτοπικιστές» που την ...εγκατέλειψαν (την έφτυσαν για να κυριολεκτούμε) γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν την όποια επαρχιακή της απελπισία (την οποία εμείς εδώ, τώρα και αύριο βιώνουμε αγόγγυστα). Μας μαλώνουν μάλιστα που κάνουνε και σχόλια διάφορα περί των ηθών, των παραδόσεων της κ.λπ. Εκ του ασφαλούς δε και του μακρόθεν ...βαρυαλγούντες «νοσταλγούν τα μπρε μπρε, μπρε της» τα «αϊντι ρα», κι ό,τι άλλο πεπαλαιωμένο κατάλοιπον μιας ντοπιολαλιάς, την οποία αναγάγουν ως μια από τις ύψιστες αρετές και κατακτήσεις του πολιτισμού της. Ας είναι καλά κι αυτοί κι ας κάνουν όπως θεωρούν καλύτερα, αλλά ας είναι ακόμα καλύτερα οι ενεργοί, αθόρυβοι, αδιατυμπάνιστοι, άνθρωποι της σημερινής δημιουργικής πόλεως, όπως ο Δ.Μ., με αυτές τις διαφορετικές ευαισθησίες τους, που δίνουν χρώμα στον σημερινό κατεστημένο (θέλω να πω κάπως καθυστερημένο) πολιτισμό της πόλεως Κοζάνης και περιχώρων.
- Αμήν!

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Επιστολές ενός χωρικού*


Βεσπασιανή εκδοχή στη Σαλαμίνα της Κύπρου λίαν καθαροτέρα από την τρέχουσα ελληνική, πολιτική σκηνή


Περί των εντίμων ευρωδιορισμών κ.λπ.

Τώρα που οριστικοποιήθηκαν οι ευρωβουλευτές μας δια του διορισμού τους, σκέφτομαι τα εξής ειδικά και γενικά. Επί του ειδικού: η Κοζάνη έχει την τιμή, απ’ όλες τις άλλες πόλεις, τέκνον της(;) να ηγείται του ψηφοδελτίου της μείζονος αντιπολιτεύσεως. Είναι το όντως υπέρλαμπρο, πασοκικόν, άστρον, ο κ. Γεωγ. Παπακωνσταντίνου, νυν βουλευτής και τηλεοπτικός εκπρόσωπος του κόμματος. Βέβαια ο εν λόγω εγκαταλείπει τους πολίτες και ψηφοφόρους του εδώ, κι αυτό από μόνο του ενέχει κάτι σαν περιφρόνηση, αλλά ο νεοέλλην ψηφοφόρος το μόνο αναφαίρετο δικαίωμα που έχει κατακτήσει μετά την μεταπολίτευση, είναι η περιφρόνηση απ’ αυτούς που εκλέγει για να τον κυβερνήσουν και να τον εκπροσωπούν. Σαν δεύτερη σκέψη είναι το πως όταν γίνουν οι εθνικές ημών εκλογές ο εν λόγω, λέγετε, θα αφήσει την Ευρωβουλή και θα μεταπηδήσει στα εδώ· αν δε το κόμμα του πρωτεύσει θα ηγείται σοβαρού Υπουργείου. Εδώ το ζήτημα της περιφρόνησης, του έθνους πλέον, πολλαπλασιάζεται. Αν έτσι συμβεί θα δείχνει άνθρωπο ύψιστου πολιτικού αμοραλισμού και καιροσκοπισμού, ανέντιμου και εξοβλητέου πάσης πολιτικής. Τίποτε δεν δικαιολογεί την εγκατάλειψη των θέσεων τους είτε εκλεγμένων τοπικώς είτε διορισμένων ευρωπαϊκώς. Υπάρχουν παντού και πάντα όμοιοι ή και καλύτεροι. Βέβαια προσωπικά πιστεύω πως ο κ. Γ. Π. που είναι και γλυκύτατος στην όψη, άρα και στην εντιμότητα παρόμοιος θα είναι, διότι δεν μπορεί ένα τέτοιο πρόσωπο να κρύβει τόση υποκρισία και ευτέλεια. Ετσι δεν πρόκειται να φύγει από την Ευρώπη επί 5ετίαν και να φερθεί τόσον αναξιοπρεπώς στο λαό. Εκεί θα υπερασπίζει τα ελληνικά πρώτα κι ύστερα, έστω, τα πασοκώδη δίκαια. Αλλως θα είναι απλώς ένας κατάπτυστος που ξεγέλασε κι αυτός και το κόμμα του την πόλη, το νομό αλλά και τη χώρα. Τουτ’ αυτό ισχύει και για την κυρία ηγητόρισσα του ευρωψηφοδελτίου της κυρίας Ν.Δ. Αν κι αυτή παρόμοια ονειρεύεται, παρότι δεν θα έχει προδώσει –κοινώς «πτύσει σιέλω μακρώ»- οικείους ψηφοφόρους ως μη βουλευτής, το ίδιο θα πρέπει να πέσει στη δημόσια περιφρόνηση, αφού κι αυτή θα έχει προδώσει τόσο πολύ τον λαό εν γένει και εν είδει. Αλλά και οι δύο ανωτέρω είναι υψηλής εντιμότητας και δεν πρόκειται να διαψεύσουν όχι ημάς, που στο κάτω κάτω δεν τους ψηφίζουμε, αλλά τους δικούς τους πολίτες, που τους πιστεύουν και δεν είναι ζώα αλλά άνθρωποι άξιοι παντός σεβασμού.
Ας λέγονται κάπως με τ’ όνομά τους κάποια πράγματα για τους κύριους γλυκούληδες και μη, που μας έχουν ζαλίσει να μην πω τι, με την αξιοπρέπεια, γενναιότητα, εντιμότητα κ.λπ. άγνωστες λέξεις-τρίχες για τους πολιτικούς μας. Εστω, όμως. Κοντός ο ψαλμός κι εμείς, όσοι τέλος πάντων, δεν ξεχνάμε πλέον.
Θα πεις τι σε νοιάζει αφού δεν τους ψηφίζεις; Αλλά τους πληρώνω κι εγώ όλους αυτούς τους επαγγελματίες έντιμους, οιονεί έντιμους, πατεντάτους ανέντιμους και τα κοινώς τομάρια (αυτοί δηλαδή που κάνουν το παν για να σώσουν το εκλογικό τους τομάρι και μόνον).
Σύνθημα αλλά μόνο για μένα. Ψηφίστε τα κόμματα που οι ηγούμενοι τους θα μείνουν στην Ευρωβουλή και δε θα χρησιμοποιήσουν το μαξιλάρι της για την αράξουν σε λίγο στην ελληνική βουλή και ν’ απλώσουν την αρίδα τους και πάλι δίπλα μας, κοντά και πλάι, και θα μας χτυπούν τις πλάτες χαμογελώντας :
- Βρες καλώς σας βρήκα πάλι νούμερά μου...
Βαράτε στο εκλογικό ψαχνό. Είναι μοναδική ευκαιρία για μαθήματα υψηλής πολιτικής κι αισθητικής συμπεριφοράς.
***
* Ο «χωρικός» είναι γεωγραφικός όρος αυτός που ζει στο χωριό, στην ύπαιθρο χώρα και συνήθως είναι άδολος, καλόπιστος, αξιοπρεπής, μικρός άρχοντας στην ψυχή και την πράξη. (Λουί Αραγκόν «Ο χωρικός του Παρισιού»). Αντίθετα με το «χωριάτη» που είναι έννοια ηθική και δείχνει συμπεριφορά άξεστου, ημιμαθούς, ακαλλιέργητου πνευματικά και κοινωνικά, υποκριτού, ψεύτη, σαλτιμπάγκου, ασπόνδυλου· συνήθως το είδος επιχωριάζει στο άστυ.

Μεθ’ υπολήψεως

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Πρασινολόγοι -Εναλλακτικοί




Λάζο Λάζο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε ευρωβουλή μου θα σε δώ...

Εντελώς άνωθεν
Αντώνιος Καφετζόπουλος, ηθοποιός ήγουν με πολλά πρόσωπα και προσωπεία, από σφοδρός πρασινολόγος εκσυγχρονιστής έγινε αίφνης και για τις ανάγκες του θεάματος "Εχουν κι οι μετανοημένοι ψυχή" οικολόγος και μάλιστα εναλλακτικός.
Ο Λάζαρος Τσικριτζής αυτός τουλάχιστον ήταν πάντα και τον τιμούμε.

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Ο κύριος Αρίστος γιατί λείπει από τις ευρωλίστες;


Διορίστηκαν σήμερον της Σαμαρείτιδος («πέντε γαρ άνδρας έσχες και νυν ον έχεις ουκ έστιν σου ανήρ» Ιωάν. 4-18), οι ευρωβουλευτές των «μεγάλων» κομμάτων από την οικεία κομματική, ηγετική, οικογενειακή καμαρίλα. Αυτό αποτελεί την έσχατη γελοιοποίηση και τον εξευτελισμό του κυρίαρχου λαού στις... βουλευτικές εκλογές, λαού (= οι υπήκοοι του ηγεμόνος), όμως, ευνούχου στον κομματικό λόγο και πράξη). Εξαιρώ όλων αυτών τον κύριο ΣΥΝ που είχε την εντιμότητα και τόλμη, εδώ και χρόνια το κάνει και δεν θέλω από κανέναν αναλυτή σκυβάλων κουβέντα επ’ αυτού, να επιλέγει με εσωκομματική ψηφοφορία τους υποψηφίους του. Αμέσως μετά καλείται το ανθρώπινο κομματικό κοπάδι να ψηφίσει κάπως. Μια ψήφος σάχλα δηλαδή. Οι διορισμένοι ορκίστηκαν, μέσω των αρχηγών τους -εξ ονομασίας προελεύσεως ή απλής οικογενειακής κληρονομικής διαδοχής- (ότι λόγο δεν έχουν ως δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι δυνάμει ευρωβολευταί), να υπηρετήσουν τα ελληνικά συμφέροντα στην Ευρώπη. Αυτοί! Κάποιοι μάλιστα θα επιστρέψουν, μετά την πρώτη βόλτα τους εκεί, για να συνεχίσουν στην Ελληνική τώρα Βουλή (μη χάσουν αυτοί κι εμείς) την προσφορά τους στην διαιώνιση του άθλιου δικομματικού τρόπου του πολιτικού μας ευτελισμού.
Στα γρήγορα ξανάνοιξα την «Ναυτία» του Ζ.Π. Σαρτρ έστω και μόνον εκ του τίτλου παρακινούμενος.
- Και λοιπόν;

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Οι εικονοφόροι...


Τους κοιτούσα από μακριά και ντρεπόμουν εγώ γι’ αυτούς.
Σε ποιό τόπο και καιρό ύψιστης φονταμενταλιστικής ανθοφορίας υπάρχουμε και μάρτυρες γινόμαστε παρόμοιων λιτανειών κι άλλων εκποιήσεων πάσης πίστεως, της όποιας και όσης πίστεως, διαθέτει ο καθένας. Η εν λόγω έγινε την 13η Μαίου 2009 (μνήμη Γλυκερίας μάρτυρος) με την ευκαιρία της ενθύμησης του σεισμού των 6,6 Ρίχτερ του 1995, τον οποίο η γεωλογική μας φύση (κι ο θεός άγιος Εγκέλαδος) διέταξε να επισυμβεί, αλλά η επιχώρια Παναγία τον κράτησε σε αναίμακτα επίπεδα! Αυτά ισχυρίζονται οι ορθολογιστές αλλά και οι παπαδιστές.
- Αγίας αγυρτείας τω ανάγνωσμα.
Τι σε νοιάζει εσένα βέβαια; Εσύ κάνε το χλευαστικό σου καθήκον ενώπιον της ιστορίας, του νυν τίποτε δηλαδή, και δεν σε υποχρεώνει κανένας ούτε να μαρτυρείς ούτε πρωτίστως να μαρτυρείσαι απ’ όλα αυτά. Ελα, όμως που δαίμονας ή μήπως άγιος, σου θυμίζει συνεχώς πως μεγάλα τα της ...πίστεως κατορθώματα εφ’ όλης της ύλης, ιδίως εκείνης της εντελώς υλικής ύλης.
Πέθανε ο Ευγένιος Σπαθάρης τις μέρες αυτές αλλά ποτέ δεν θα βάλω τους εικονοφόρους (=ούτε εικονομάχοι ούτε εικονολάτρες κάτι το ενδιάμεσο και χλιαρόν, ακριβώς αυτό που στην Αποκάλυψη ο Ι. Θεολόγος ξερνά ως ανθρώπινον είδος) στην ύψιστή αισθητική και καλλιτεχνική κατηγορία των Καραγκιόζηδων -εν τη ασκήσει εννοείται των θρησκευτικών, πολιτικών και κομματικών καθηκόντων τους, όταν από επώνυμοι πολίτες γίνονται έρμαια του πάθους τους για την αόριστη επανάληψη στο παρών και στο μέλλον του είδους τους και τον ασίγαστο πόθο για κατανάλωση εξουσιαστικών παραισθησιογόνων. Η θρησκευτική εξουσία για να μαζεύει χρήματα κι επιβολή, η πολιτική τοπική και μη, για τους ψήφους τους περιούσιους και τα εξ αυτών μετά συμπαρομαρτούντα. Στην πορεία για την απόκτηση αυτών τίποτε δεν τους σταματά.
Θεέ μου τόσον άθεος έγινα τέλος πάντων;
Είναι και που άργησα φέτος να πάω στ’ άγιον Ορος κι αφέθηκα να άγομαι και να φέρομαι από παντιοδιαολές.
- Ημαρτον Παναγία Ζιδανιώτισσα, μυδραλιοφόρα!

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Ο Τσίπρας για τον «Δεκέμβρη».



Ερώτηση: Τι έφταιξε τελικά και τα γεγονότα του Δεκεμβρίου κατέληξαν σε δημοσκοπική ήττα για τον Συνασπισμό; Ήταν η συντονισμένη επίθεση ΚΚΕ και Κυβέρνησης ή λάθος εκτίμηση του «κοινού περί δικαίου αισθήματος» εκ μέρους της ηγεσίας;

Τσίπρας… δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοσκοπική ήττα του Συνασπισμού. Η στάση που είχαμε ως κόμμα στα γεγονότα του Δεκεμβρίου μάς αφαίρεσε τουλάχιστον 2 ποσοστιαίες μονάδες επειδή δεν καταδεχτήκαμε να κάνουμε τους κουφούς και τους στραβούς. Συνεχίζω να ισχυρίζομαι ότι είχαμε μία πολιτικά αξιοπρεπέστατη στάση. Ήμαστε οι μόνοι που προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, που δεν καταδεχτήκαμε να κρύψουμε ένα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο κάτω από το χαλί. Σε αντίθεση με τη στάση του ΚΚΕ που «χάιδεψε τ’ αυτιά του συντηρητισμού» για τα μικροκομματικά του οφέλη. Παράλληλα υπήρξε μια ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον μας, στα “δελτία των 8Åç. Σοβαροί δημοσιογράφοι μας εγκαλούσαν από το κανάλι τους «γιατί εξηγήσαμε πρώτα τα επεισόδια αντί να τα καταδικάσουμε…». Η δική μας αριστερά ούτε υιοθετεί ούτε μπορεί να χρεώνεται πρακτικές βίας. Αλλά δεν θα γίνουμε και οι παιδονόμοι της ιστορίας. Ούτε θα ποινικοποιήσουμε τις αντιδράσεις μίας ολόκληρης γενιάς, ούτε θα την εγκαταλείπαμε για πεντακόσιους που έχουν θεοποιήσει τη βία, προκειμένου να πάρουμε καλό βαθμό στις δημοσκοπήσεις.

Από το www.antinews.gr

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Δεν ήξερε κανείς; Μας δουλεύουν


Πρώτον: Πόσες μέρες πριν την διεξαγωγή των Ευρωεκλογών έκλεινε η Βουλή στο παρελθόν ; Εάν υπάρχει διαφορά τότε έχουμε ένα πολιτικό πραξικόπημα με εμφανέστατη αιτία ( παραγραφές και τερματισμός των συζητήσεων γύρω από τα ¨σκάνδαλα ¨ ). Εάν όχι ( δηλαδή η χρονική απόσταση του ενός μηνός ίσχυε πάντοτε ) τότε έχουμε συμπαιγνία «κυβέρνησης και μείζονος - ελάσσονος αντιπολίτευσης».
Εάν το ήξεραν όλοι (και κατά την άποψη μου το ήξεραν όλα τα κόμματα του «οργανωμένου πολιτικού εγκλήματος-συστήματος» , τότε θα έπρεπε εδώ και ένα μήνα να βγάζουν ανακοινώσεις «προς τον λαό», να προειδοποιούν την κυβέρνηση : «Μη τυχόν και τολμήσεις να κλείσεις το «Ναό της Δημοκρατίας» διότι θα είσαστε - εκτός των άλλων - και ηθικοί αυτουργοί οικονομικών εγκλημάτων που κατά ευφημισμό τα ονομάζουμε σκάνδαλα, ηθικοί αυτουργοί για υπόθαλψη και συγκάλυψη εγκληματικών ενεργειών»
Κανένας όμως πολιτικός που βρίσκεται σε διαρκές πνευματικό ντελίριο ούτε «κόμμα» ( αφασία ) δεν προειδοποίησε για αυτό το ενδεχόμενο …ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ( ακόμα και οι «πρωτοπόροι» «υπερασπιστές» των λαϊκών συμφερόντων) ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΑΝ !!!
«ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ¨ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ που εν συντομία των αναγράφουμε και σαν «Κ.Κ.» - Σε λίγο θα προσθέτουμε σε παρένθεση ¨Κ.Κ.¨( τιμημένος ).
Δεύτερον: Ο Κ. Παπούλιας είναι ένας συμπολιτευόμενος πολιτικός της αντιπολίτευσης. «Λογικό» είναι να ενημερώνει το κόμμα από το οποίο προέρχεται για όλες τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης , ιδιαίτερα όταν αυτές έχουν βαθύ αντί-δημοκρατικό χαρακτήρα. Και όμως το ΠΑΣΟΚ ( δηλαδή ο Γιώργος Ππανδρέου της Μαργαρίτας ) αντέδρασε ΚΑΤΟΠΙΝ ( πριν δεν ήξερε τίποτα ! ) της «τοιχοκόλλησης του Προεδρικού Διατάγματος» στο περιστύλιο της Βουλής…
Είναι γνωστό ότι τα λεγόμενα «σκάνδαλα» , δηλαδή τα ειδεχθή πολιτικό- οικονομικά εγκλήματα που υποθηκεύουν - θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΥΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ .
Γι΄ αυτό και οι οργανωμένες σε μορφή συμμορίας πολιτικές παρατάξεις θέλουν , μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης όπου απαιτείται «πανεθνική προσπάθεια» και «ομόνοια» , να κλείσουν αυτές οι υποθέσεις…
Ντροπή «Κ.Κ» να κλείνεις τη Βουλή …
Έκπληξη , έκπληξη δεν το περιμέναμε αυτό από εσένα !
Σαν «κόμματα» υπάρχουμε για προβλέπουμε το μέλλον σε βάθος χρόνου όχι όμως για το τι μπορεί να γίνει τον επόμενο μήνα …δεν είμαστε και θεοί !
Μας στερείς το αναγνωστήριο , τη βιβλιοθήκη και το καφενείο της Βουλής , μας στερείς από την άσκηση της πολυπόθητης «λαϊκής κυριαρχίας». Χωρίς αυτή δεν ζούμε…
Θα σε τιμωρήσει όμως ο λαός που θα ψηφίσει εμάς για κυβέρνηση για να… παραγράψουμε όλες σου τις αμέλειες τις οποίες ο λαός τις λέει απάτες , όπως έκανες και εσύ για μας…
Ε, ΄όχι να και ποινικοποιούμε την πολιτική ζωή του τόπου ( ! ) για μερικές ανθρώπινες αδυναμίες…
ΝΤΑΝΤΟΝ

Από το www.antinews.gr

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

«Θερίζει ετούτη η άνοιξη, δρεπανηφόρος...»


Μνήμη Γ. Γκολομπία (1961- Απρ. – 2009)
συλλέκτου μόνον ωραίων πραγμάτων)


Αλίμονο, χάθηκε εντελώς, πριν λίγες μέρες μια από τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες του σημερινού Δυτικομακεδονικού μας πολιτισμού. Ο Γ. Γκολομπίας (1961-2009) που γεννήθηκε στο Βογατσικό, σπούδασε ιατρική και ζούσε στη Θεσσαλονίκη, κάθε άλλο παρά γιατρός, ακτινολόγος, ήταν. Ηταν μια ευαίσθητη-λεπιδοπτερολόγος- ψυχή και ύπαρξη που η συλλεκτική του μανία για ό,τι του παρελθόντος καιρού του χώρου μας, είχε κάτι το τραγικά μεγαλειώδες στη διάθεση και την αναζήτησή του και το ποιητικό στην επιλογή του. Ηταν ένας αριστοκράτης της ευαισθησίας, πολέμιος κάθε φτήνιας, ένας παθιασμένος του ωραίου από κείνους που δεν συμβιβάζονται ούτε λεπτό με την ασχήμια, την ακαλαισθησία την καρα-κιτσαρία του τρόπου και του είδους μας στον πολιτισμό κι όχι μόνον. Ηταν ένας καβαφικός «αισθητής» (1). Οι συλλογές του πολύτιμες: κάρτες, φωτογραφίες, αρχειακό υλικό κ.λπ., είναι μια παρακαταθήκη τοπικής, δυτικομακεδονικής ιστορίας αλλά και κατ’ επέκταση ωραιότητας.
«Aπό τους πιο σοβαρούς ερευνητές στον χώρο της ιστορικής φωτογραφίας, των χαρτών και των τεκμηρίων του «χάρτινου πολιτισμού», ήταν ο Γιώργος Γκολομπίας, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία 48 ετών. Ο Γιώργος Γκολομπίας, που ήταν και ένας από τους πιο αναγνωρισμένους συλλέκτες και «προστάτης» του πολιτισμού της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Καστοριάς, είχε κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση χάρη στη βαθιά του γνώση, τη σχολαστικότητά του και την αφοσίωσή του στο ερευνητικό του πεδίο... Ο «γιατρός», όπως τον αποκαλούσαν, υπήρξε ένας από τους βασικούς συνεργάτες της Αγιορειτικής Φωτοθήκης (όπου συνεργάστηκε με τον πατέρα Ιουστίνο) και διατηρούσε στενές επαφές με άλλους συλλέκτες όπως τον Ν. Ε. Τόλη και Μιχάλη Τσάγκαρη. «Ηταν ένας άνθρωπος με μεγάλη θεωρητική κατάρτιση», λέει ο Ν. Ε. Τόλης, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί του στο υπό έκδοση λεύκωμα «Από την Απελευθέρωση στον Γράμμο» (Ηνωμένοι Φωτορεπόρτερ). «Ο τρόπος που έζησε αποτέλεσε μάθημα ζωής για όλους μας». Με μεγάλη αξιοπρέπεια αντιμετώπισε το θέμα της ασθένειάς του...[Νίκος Bατοπουλος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 30 Aπριλίου 2009].
Αντιγράφω από τις σημειώσεις μιας εποχής που μας πέρασε:
«Aρχές του 1996 ήρθε το βιβλίο του Γ. Γκολομπία, ενός γιατρού και μανιώδη συλλέκτη, από την Kαστοριά, “Oι καρτ ποστλ της Kοζάνης 1904-1925”. Το παρουσιάσαμε αργότερα στο Kοβεντάρειο μαζί με το συγγραφέα. Μια εργασία έτοιμη από καιρό. Hταν το μόνο βιβλίο που δεν είχα την άμεση εποπτεία της έκδοσής του, την είχε ο ίδιος ο συγγραφέας (γι’ αυτό ίσως κι ήταν και τόσο ωραίο). Μ εαυτό το βιβλίο ξεκίνησαν οι εκδόσεις του Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης (ΙΝΒΑ) μια έκδοση υψηλών, αισθητικών, εκδοτικών προδιαγραφών. (Το τελευταίο βιβλίο αυτού του θνήσκοντος εν αποσυνθέσει θεσμού είναι το «Κοζιανιώτκα μασλάτια - Μια Σκαρκιώτσα θυμάται». Τι φρίκη θεέ μου!)
Ο Γ. Γκλμπς. εν ζωή μου έδειχνε ένα μεγάλο ντοσιέ με τη συνέχεια των καρτ ποστάλ και φωτογραφιών από την Κοζάνη και την περιοχή της στο μεσοπόλεμο. Δεν μπορέσαμε να συνεχίσουμε τις εκδόσεις αυτές, που ίσως κάποτε πραγματοποιηθούν. Μαθαίνω πως το αρχείο αυτό ανήκει τώρα σ’ έναν παρόμοιας ευαισθησίας (και συλλέκτη) συμπολίτη μας τον κ. Γιάννη Τσομπάνο. Ευτυχώς.
Αλλού:
«Πηγαίνω τακτικά εκεί στο Μουσείο φωτογραφίας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το οποίο είναι το εν τοις πράγμασι και εντός της χρονικής μας ανάγκης, καταφύγιο των λίγων ωρών της επίσκεψης στη Θ. Βλέπω τις εκθέσεις. Μια προηγούμενη, του εξαίρετου συλλέκτη Γ. Γκολομπία. Ηταν η έκθεση με φωτογραφίες του παλιού καστοριανού φωτογράφου Λεωνίδα Παπάζογλου με θέμα «Φωτογραφικά πορτραίτα από την Καστοριά και την περιοχή της, της περιόδου του Μακεδονικού Αγώνα» Συλλογή Γ. Γκολομπία.» (Αυτή η έκθεση ετοιμάστηκε εν ζωή του συλλέκτη και για το Αρχαιολογικό Μουσείο Αιανής και θα ξεκινήσει την Κυριακή 10 Μαίου το βράδυ στο ερήμην του).
«Η περιήγηση μου στην έκθεση μου έφερε εκεί και επί του ορθίως. που λένε. κάποιους στίχους δίκην ημερολογίου:

Πόσο γαλήνια η θάλασσα και Τελωνείο να βουλιάζουν
στην πλήξη του μεσημεριού· ουδ’ επιβάτες μήτε φορτία·
ο γλάροι πάνω στο νερό με ηλίθιες πάπιες μοιάζουν
και σαν ψυχές πηγαινοέρχονται από ναυαγισμένα πλοία.

Mπροστά στα φωτο-τζάμια του στημένοι ή κι οκλαδόν
παίρνουνε πόζες ξύλινες στης εκκλησίας τα εξόδια σκαλοπάτια
«-Tώρα που στην αιωνιότητα περνάτε φωτο-ομαδόν
παρακαλώ, μην κλείνετε στο φως του φλας τα μάτια.»

Mόνος του, άπνους, συλλογίζεται καθώς οι άλλοι τον κηδεύουν
προ αιώνος- άραγε πληρώθηκαν του τελωνείου τα τέλη·
προς πού με πλοηγό τον άρχοντα βαρκάρη ταξιδεύουν
σε τόπους άχρονους ένθα η νύχτα μόνον ανατέλλει;

Kι ως οι ψυχές αφήνονται σ’ αδήλωτους λειμώνες
να βόσκουν απ’ της λησμονιάς το αειθαλές χορτάρι
θλιμμένες να μυρίζουνε τις ξηραμένες ανεμώνες
η φορτηγίδα Kέρβερος αποπλέει με ήπια χάρη.

(Παρέμβαση τχ.134/2006)

Από τον γυάλινο τοίχο του μικρού καφενείου παρατηρώ τον κλειστό κόλπο, τους γερανούς, τα μικρά πλεούμενα -γκλιν γκλιν –πλοηγούς, την ελεγχόμενη μελαγχολία του αδιατάρακτου νερού, τους γλάρους νηστικούς διαρκώς, να χαλάνε το αρυτίδωτό του, καθώς εφορμούν στα ξεβράσματα του λιμανιού. Παίζει πάντα μια μουσική γλυκιά αλλά δεν συγκρατώ τον τίτλο του σιντί κι όλο τον ξεχνώ, όταν μου τον λένε οι νεαρο-νεαρές που φέρνουν τον καφέ.»
Τότε.
Καλά όλα αυτά αλλά ο άνθρωπος έφυγε κι αυτό είναι μια αλήθεια που δεν αλλάζει με τίποτε. Τώρα η ανάμνηση του φίλου, του ανθρώπου, του καλλιτέχνη, του δημιουργού Γιώργου Γκολομπία, λύπην αβάσταγη μας φέρει.
-Αλίμονο!

Σημείωση μόνη

Κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων

«Ποιό απόσταγμα να βρίσκεται από βότανα
γητεύματος», είπ' ένας αισθητής,
«ποιό απόσταγμα κατά τες συνταγές
αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων καμωμένο
που για μια μέρα (αν περισσότερο
δεν φθάν' η δύναμίς του), ή και για λίγην ώρα
τα είκοσι τρία μου χρόνια να με φέρει
ξανά· τον φίλον μου στα είκοσι δυο του χρόνια
να με φέρει ξανά - την εμορφιά του, την αγάπη του..."

κ.λπ.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1931)

Η ταχεία των 19.03


Στο τραίνο που αναχωρεί στις 19.03 από Κοζάνη για Θεσσαλονίκη
από τις μπάρες της διάβασης μετρά τους λιγοστούς του επιβάτες
και ποιός στη ζωή του και στο ταξίδι του χρόνου τού ανήκει
που να γεμίζει την καθημερινότητα με στιγμές κι ώρες φευγάτες...

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Καβαφικόν απόγευμα



ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΙΣΑ –

Την ομορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·
πάντα όμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου…μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα…

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Κι όμως έχει λάθη δύο το ποίημα

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Μια κάπως άλλη Πρωτομαγιά



Η στάση του Μετρό για το Ελληνικό για να πας ή να έρθεις από κει, του Αγίου Δημητρίου δηλαδή, φέρει σαν υπότιτλο ποιήματος το όνομά του. Κοντά εκεί σε μια στροφή επί της Βουλιγμένης οδού μια λιτή πινακίδα θυμίζει πως εκεί σκοτώθκε ο Αλέκος Παναγούλης. Ναι σε εντελώς αυτοκινητιστικό ατύχημα. Αυτός!
Ενα συννεφιασμένο φθινοπωρινό απόγευμα του 1974, μήπως και του 1975, τον περιμέναμε κάτι λίγοι νεαροί στο Σ. Σταθμό Θεσσαλονίκης. Κατι σταγόνες έριχνε. Κατέβηκε σχεδόν αμήχανα. Δυό τρεις από τους δέκα χειροκρότησαν. Στη συνέχεια στο ξενοδοχείο «Ηλέκτρα Παλλας» σε τραπέζι σχήματος «Π», μας αφηγούνταν και μας εξηγούσε γιατί πολιτικά κι ανθρώπινα δεν είχε καμιά εμπιστοσύνη στον Ανδρ. Ππνδρ και τις ιστορίες του. Κι εμείς ομοίως.
Πρωτομαγιά του 1976 στο χωριό όλη η φοιτητική μαρίδα το διασκέδαζε στα «Μελίσσια», όταν ανήγγειλε το ραδιόφωνο το θάνατό του.
«Μαθαίνοντας το θάνατό σου δεν μπόρεσα να κλάψω
στριφογύριζα στο κρεββάτι του νοσοκομείου
θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση...»

έγραφε και τραγουδούσε ο Μ. Θδρκς για το Νικηφόρο Μανδηλαρά. Κάπως έτσι δηλαδή
Σχεδίασα ένα πορτραίτο του με μαύρη μελάνι και έβαλα κι ένα στίχο σαν επιτύμβιο, που δε θυμάμαι. Υπάρχει άραγε ακόμα;
Αυτός ήταν όμως άντρας από τους ελάχιστους στο νεολληνικό πολιτικό είδος.
Και να σκεφτείς σήμερα τι πολιτικά κ.λπ. υποκατάστατα ανδρών μας κυβερνούν και θα μας κυβερνήσουν σου έρχεται να φρικάρεις, που λέει και η εν απογνώσει διατελούσα, νεότης μας.

Πρωτομαγιά υπό βροχήν. Τι ωραία!


Κάτω από το γραφείο είπαν τα συνηθισμένα τους λόγια με τα περί τσιμινιέρας που πάγωσε εδω και δυό ίσως και τρεις δεκάδες χρόνια. Στην πλατεία η αντίστοιχη πολιτική, κρατική, δημοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
...Ας είσαστε καλά, κ’ εγώ τα ξεχνάω όλα. Μονάχα να μη μου παραπονιόσαστε και να μην ψάχνετε για δικαιολογητικά -πως είναι τα πολλά που θέλετε να πείτε και σας μπουκώνει το στόμα το πλήθος των σκέψεων και των αισθημάτων. Μήπως το ίδιο δεν είναι και για μένα; Ας πούμε τα μισά ή το 1/10 ή το 1/100. Σήματα είναι τα λόγια, χαιρετισμοί, ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπιούνται -τα υπόλοιπα μαντεύονται κι ακούγονται. Νάγραφες τουλάχιστον ποιήματα. Θάλεγα: δε θέλει να εξαντλήσει η Καιτούλα την ποιητική της διάθεση γράφοντας γράμματα. Γιατί έχει ειπωθεί: “ό,τι γράφεται σε μια μια επιστολή, δεν μπορεί πια να περάσει στην ποίηση”, ή ακόμα: «η αλληλογραφία καταβροχθιζει το χρόνο και τη διάθεση της ποίησης”. Αλλά όλα τούτα είναι για τους ψυχικά τσιγκούνηδες. Δε δίνω διάρα γι’ αυτά. Και γράμματα, λοιπόν και ποίηση και πάλι ποίηση και πάντα ποίηση.
Γ. Ρίτσου : Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Αρη Αλεξάνδρου. Εκδ. Αγρα.

Και ποίηση λοιπόν:
Αρη Αλεξάνδρου Ανεπίδοτα γράμματα

Σύντροφε κοιμάσαι
θα΄θελα να μου πεις καμιά σελίδα μαρξισμού
που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί
σαν την σιωπή μου
μες στις κόρες των ματιών της.

Ο Πέτρος που κοιμόταν στο τσιμέντο
δίχως φόδρα στο σακάκι
κάθε πρωί μου έκανε τράκα μια καλημέρα στα κλεφτά
για τον είχαν για προδότη.

Βάλαμε τις στάμνες
εκεί που έστρωνε μια τρύπια κουρελού
μιλάμε για τη δήλωση
τις ώρες που έμεινε σκυφτός
διαβάζοντας μια περσινή εφημερίδα

Τότε έπρεπε νάταν που μας έπιασε βροχή...
Ανάβοντας τσιγάρο είδα το πρόσωπό σου
στο τζάμι της βιτρίνας
Κάτι ψιχάλες πέσαν στα μαλλιά σου και το σβήσανε.

Δίπλα στις στάμνες που κρυώνουν το νερό
λέω πως αν ήταν να διαλέξω
θα γύριζα κοντά σου
Αν τα κατάφερνα να βρω το σπίτι μου
θα σ’ έπαιρνα μαζί μου

Στο θάλαμο κρυώνουν
Με τα πόδια στις κουβέρτες
με το παλτό στην πλάτη
παίζουν σκάκι.
Ο Νικόλας στη γωνιά
ξαναδιαβάζει το γράμμα του Σεπτέμβρη.
Σκαλίζει μες στις λέξεις
μετράει τα γρατσουνίσματα της πέννας
τούτο το σίγμα το πάτησε πολύ
και σε φιλώ-αχ θεέ μου
άλλοτες έγραφε πολύ
τόσο μικρό δελτάριο δε χώρεσε στην άκρη

Εκανε το γράμμα χωνάκι
ρίχνει μέσα τη στάχτη
μη λερωθεί ο θάλαμος
ρίχνει τη σιωπή.

Θέλω να σου γράψω
μα τι σε νοιάζει εσένα η σιωπή μου
κάτω από τη βροχή.

Οπως και τώρα που κόπασε η οχλοβοή των συντρόφων: Μιχάλη Γρηγορίου – Αρης Αλεξάνδρου: Ανεπίδοτα Γράμματα ( Αφροδίτη Μάνου-Σάκης Μπουλάς).