Πριν λίγες μέρες σημείωνα για ένα ταξίδι στη Λευκωσία και την φωτογράφισή μου κάτω από την επιγραφή ενός ερειπωμένου μαγαζιού με την ονομασία «ΚΟΖΑΝ» που παρέπεμπε σε μια πόλη στα Αδανα της Τουρκίας. Δε λογάριαζα πως ο εξαίρετος συλλέκτης κυρίως τρυφερών στιγμών στην τέχνη, τη λογοτεχνία, τη συλλογή αρχείων, γραμματοσήμων κ.λπ. αλλά πρωτίστως συναισθημάτων, κ. Δημήτρης Μεντεσίδης (dimentes12.blogspot.com), φαρμακοποιός, θα είχε στην κατοχή του ταχυδρομικό φάκελο με σφραγίδα της πόλεως αυτής! Κι όμως είχε. Εθαμβήθην! Μας την έστειλε και την καταχωρούμε. Με την πόλη αυτή ίσως θα έπρεπε να αδελφοποιηθεί η όχι πλέον μικρή, αλλά κάπως πικρή μας πόλη. Παρόλα τα όσα λέμε, γράφουμε, διαπιστώνουμε, εντούτοις τη ζούμε και την αγαπούμε είτε σαν λυτρωτικό αγίασμα είτε σαν χαμηλής αποδόσεως ναρκωτικό. Θέλω να πω δεν την εγκαταλείπουμε, όπως ορισμένοι (πολλοί δηλαδή) «υπερτοπικιστές» που την ...εγκατέλειψαν (την έφτυσαν για να κυριολεκτούμε) γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν την όποια επαρχιακή της απελπισία (την οποία εμείς εδώ, τώρα και αύριο βιώνουμε αγόγγυστα). Μας μαλώνουν μάλιστα που κάνουνε και σχόλια διάφορα περί των ηθών, των παραδόσεων της κ.λπ. Εκ του ασφαλούς δε και του μακρόθεν ...βαρυαλγούντες «νοσταλγούν τα μπρε μπρε, μπρε της» τα «αϊντι ρα», κι ό,τι άλλο πεπαλαιωμένο κατάλοιπον μιας ντοπιολαλιάς, την οποία αναγάγουν ως μια από τις ύψιστες αρετές και κατακτήσεις του πολιτισμού της. Ας είναι καλά κι αυτοί κι ας κάνουν όπως θεωρούν καλύτερα, αλλά ας είναι ακόμα καλύτερα οι ενεργοί, αθόρυβοι, αδιατυμπάνιστοι, άνθρωποι της σημερινής δημιουργικής πόλεως, όπως ο Δ.Μ., με αυτές τις διαφορετικές ευαισθησίες τους, που δίνουν χρώμα στον σημερινό κατεστημένο (θέλω να πω κάπως καθυστερημένο) πολιτισμό της πόλεως Κοζάνης και περιχώρων.
- Αμήν!
1 σχόλιο:
Κόζιαν(η) λέγονταν η πόλη.
Υπάρχει και η θέση Παλιουκόζιαν(η) στην Εράτυρα.
Κουζίν(ι) λένε στο δέρμα στο ιδίωμα της Αιανής.
Νταμπακαριά είχε δεκάδες η Κόζιαν(η).
Δερματότοπος λοιπόν!
Δημοσίευση σχολίου