ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΙΣΑ –
Την ομορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·
πάντα όμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου…μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα…
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Κι όμως έχει λάθη δύο το ποίημα
2 σχόλια:
δεν τα βλέπω...
δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μόνο την ...ομορφιά ατενίζω!
Στο γράμμα που έγραψε η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στον Νικόλαο Κάλας το 1962, αναφέρει σε κάποιο σημείο : ...αν κανείς καθηλωθεί μπροστά σε ένα αντικείμενο, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να υπνωτιστεί τρόπον τινά από αυτό και να μην μπορεί πλέον να το διακρίνει καθαρά στις σχέσεις του με όλα τα υπόλοιπα (ο αιώνιος κίνδυνος του Άγνωστου Αριστουργήματος του Μπαλζάκ).....Οσο οξυδερκείς ή και εύλογες εν μέρει και να είναι τέτοιου είδους ερμηνείες, ισχύει πάντα γι αυτές περίπου ό,τι και για τα ''κλειδιά των ονείρων'': πίσω από την εξήγηση, το μυστήριο μετασχηματίζεται και παραμένει άθικτο. Και η Μ. Γιουρσενάρ που έχει μεταφράσει τον Καβάφη ! Η αναζήτηση του λάθους (υποθέτω όχι γραμματικού ή συντάξεως) απετέλεσε μάλλον επιχείρηση ''ουτοπία'' και δικαιολογημένα άλλωστε.
δ.μ
Δημοσίευση σχολίου