Η στάση του Μετρό για το Ελληνικό για να πας ή να έρθεις από κει, του Αγίου Δημητρίου δηλαδή, φέρει σαν υπότιτλο ποιήματος το όνομά του. Κοντά εκεί σε μια στροφή επί της Βουλιγμένης οδού μια λιτή πινακίδα θυμίζει πως εκεί σκοτώθκε ο Αλέκος Παναγούλης. Ναι σε εντελώς αυτοκινητιστικό ατύχημα. Αυτός!
Ενα συννεφιασμένο φθινοπωρινό απόγευμα του 1974, μήπως και του 1975, τον περιμέναμε κάτι λίγοι νεαροί στο Σ. Σταθμό Θεσσαλονίκης. Κατι σταγόνες έριχνε. Κατέβηκε σχεδόν αμήχανα. Δυό τρεις από τους δέκα χειροκρότησαν. Στη συνέχεια στο ξενοδοχείο «Ηλέκτρα Παλλας» σε τραπέζι σχήματος «Π», μας αφηγούνταν και μας εξηγούσε γιατί πολιτικά κι ανθρώπινα δεν είχε καμιά εμπιστοσύνη στον Ανδρ. Ππνδρ και τις ιστορίες του. Κι εμείς ομοίως.
Πρωτομαγιά του 1976 στο χωριό όλη η φοιτητική μαρίδα το διασκέδαζε στα «Μελίσσια», όταν ανήγγειλε το ραδιόφωνο το θάνατό του.
«Μαθαίνοντας το θάνατό σου δεν μπόρεσα να κλάψω
στριφογύριζα στο κρεββάτι του νοσοκομείου
θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση...»
έγραφε και τραγουδούσε ο Μ. Θδρκς για το Νικηφόρο Μανδηλαρά. Κάπως έτσι δηλαδή
Σχεδίασα ένα πορτραίτο του με μαύρη μελάνι και έβαλα κι ένα στίχο σαν επιτύμβιο, που δε θυμάμαι. Υπάρχει άραγε ακόμα;
Αυτός ήταν όμως άντρας από τους ελάχιστους στο νεολληνικό πολιτικό είδος.
Και να σκεφτείς σήμερα τι πολιτικά κ.λπ. υποκατάστατα ανδρών μας κυβερνούν και θα μας κυβερνήσουν σου έρχεται να φρικάρεις, που λέει και η εν απογνώσει διατελούσα, νεότης μας.
1 σχόλιο:
"Πεσμένο το κορμί, μα η ψυχή εμπρός"
"Θέλω να νικήσω αφού δεν μπορώ να νικηθώ"
Αλ.Παν.
"...και πόσο παράξενα ανδρειώνεσαι μιλώντας για τους πεθαμένους, όταν δεν φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απομέναν"
Γ.Σ.
(ήμουν στην Αθήνα και μου ...κόπηκαν τα γόνατα πρωί πρωί, Πρωτομαγιά του 1976...)
...........................................................................................................
Δημοσίευση σχολίου