Οτε ήμουν γλυκοδέσμιος του Μικρού Ηρωα και του Μικρού Σερίφη ιδίως,
δημοτικό προς γυμνάσιο αγόρασα (που βρήκα χρήματα;) ένα αυστηρώς
ακατάλληλον βιβλίο για την ηλικία, την εποχή και τα ήθη: «Ζίου Ζίτσου
μαθήματα ιαπωνικής πάλης» κάπως έτσι ήταν ο τίτλος. Το έκρυβα στον
αχυρώνα ως λίαν επικίνδυνον υλικόν. Με τους μικρούς φίλους στης Γαβριάς
το λάκκο, βοσκώντες αρνιά κατσίκια, στις θερισμένες καλαμιές και πάνω
στα άχυρα από τις θημωνιές τα καλοκαίρια εκπαιδευόμασταν με την αλ
ληλοδιδακτική
μέθοδο. Ηγουν δίναμε και παίρναμε λαβές πάλης από τις οποίες δε θυμάμαι
καμία πλέον. Οταν χρειάστηκε στις μέρες μας να πιαστώ στα χέρια με ένα
κακοποιό υποκείμενο μη θυμούμενος τίποτα εκ του βιβλίου αρκέστηκα σε
ύβρεις παχυλές και ...λόγιες του τύπου: «Θα σε λιώσω γεωσκώληκα" (σιγά
τα αίματα) κ.α. ηχηρά. Τις λαβές ξανάδα σε μια επίδειξη σχολής Τάε Κβον
Ντο για μικρά παιδάρια τα οποία "αλληλοχτυπιούνταν" κραυγάζοντας κάτι
δυσνόητα. Παρακολουθώντας με αθυμία θυμήθηκα τη «Λογχομαχία» στο στρατό
ήγουν τις παράλογες ασκήσεις με ξιφολόγχη και με βήματα, άλματα,
πηδήματα συνοδευόμενα με κραυγές γελοίες κι άναρθρες· παρόμοιες άκουσα
σ’ παραληρηματικούς λόγους πολιτικών κ.λπ. ‘Ασκηση την οποία μισούσα,
φοβόμουν κι ουδέποτε εμπέδωσα. Κι ενώ έξω διάφοροι ενγράβατοι πλέον
επανηγύριζαν (τι;) συλλογιζόμουν.
- Γιατί τα μαθαίναμε αυτά έτσι θα
νικούσαμε τους εχθρούς τους έθνους μας τότε και τώρα; Με Ζίου Ζίτσου,
Τάε Κβον Ντο, Λογχομαχίες και λεκτικές αψιμαχίες εις την οδόν
Δημοκρατίας;
Ναι, έτσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου