Αξιότιμος κ. Καστάνης (μουλάρι μεταφοράς μας). Ημίονος εν μεταφορά ανθρώπου σε ανηφόρα υπέχει θέση ελλόγου όντος, φορές πλέον λογικού του αναβάτου. Γι’ αυτό δεν έχασε το δρόμο των σκαλοπατιών κι αναγκάστηκα να πληρώσω δια της ανηφορο-πεζοπορίας τον εγωισμό μου και το «αλάνθαστο» της ματαιότητάς μου. «Φορτωμένο το ζώο και ...καβάλα» με χαιρέτησε αγιορείτικα και σαρκαστικά, κατερχόμενος μοναχός. Ακόμα ντρέπομαι για την παρατήρηση. Μετά την καθιερωμένη στάση στην βρύση Αγίας Αννας, όπου περίμενε από ώρα η λοιπή συμπροσκυνηματική Τριάς, η οποία φορτωμένη, όπως πάντα, κι ανδρεία ανέβηκε την τσιμεντο-ανηφόρα, πεζή -προς τον τόπο της ενιαύσιας, ημερήσιας μετανοίας μας. Σκήτη Μικρής Αγίας Αννας. Οι καθιερωμένες αγάπες, που από την πολυκαιρία απέκτησαν την πατίνα του καιρού και της γνησιότητας, πράγματα καθόλου αυτονόητα σ’ αυτούς τους χώρους· ο π. Πρόδρομος με τις τραπεζοκομικές του μαγγανείες και ο π. Ευθύμιος με τις αγαπητικές του εν γένει κι εν είδει χαρές. Κι όλα κατ’ ευχήν θεού, με τους δύο όμως πρώτους κι έκτακτους «επιστήθιους» συντρόφους μου να παραμένουν κολλημένοι στο φθοροποιό τους διακόνημα.
(από την "Αγιορείτικη πραγματολογία" στις "Συγκεχυμένες αγάπες")
Η φωτ. του Αλεξ. Βατάλη που τώρα είναι εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου