"Είμαστε εδάφια, λέξεις ή γράμματα ενός βιβλίου μαγικού..."

Ξανακοιτάζοντας το «ΜΠΕΘ, ένα αρχείο για τον Μπόρχες»», το οποίο αγόρασα εκ νέου από τον Ιανό, ευρώ 3 πλέον από 13) του Δ. Καλοκύρη με το οποίο ο σ. μπορχολογεί με αμείωτο κέφι και διάθεση, στάθηκα στο κείμενο του Μπρχς για τη «Λατρεία των βιβλίων» κι αντιγράφω σημεία τινά τα υπογραμμισμένα δηλ. δ’ ερυθράς μπογιάς.
«Στην όγδοη ραψωδία της Οδύσσειας διαβάζουμε ότι οι θεοί κλώθουν τις συμφορές για να μη λείπουν θέματα για τραγούδια από τις μελλούμενες γενιές».
«Ο Θερβάντες που δεν άκουγε όσα έλεγε ο κόσμος, διάβαζε μέχρι τα παλιόχαρτα απ’ το δρόμο».
«Σε ένα έργο του Μπέρναρ Σόου, η φωτιά απειλεί τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, κάποιος φωνάζει ότι θα καεί η μνήμη της ανθρωπότητας και ο Καίσαρας του λέει: Ας καεί. Είναι μια μνήμη γεμάτη ατιμίες.»
«Το φρονιμότερο είναι να μη γράφεται το παραμικρό, αλλά να μαθαίνεις και να διδάσκεις προφορικά γιατί τα γραπτά μένουν. Γράφοντας τα πάντα σ’ ένα βιβλίο είναι σαν να αφήνεις ένα ξίφος στα χέρια ενός παιδιού» (Κλήμης).
«Μη δώσετε το άγιο στα σκυλιά ούτε να αφήσετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στους χοίρους για να μην τα τσαλαπατήσουν με τα πόδια τους και να μη στραφούν εναντίον σας και σας κομματιάσουν. Αυτή η ρήση είναι του Ιησού του μεγαλυτέρου δάσκαλου προφορικής διδασκαλίας που έγραψε μονάχα μία φορά κάτι λόγια πάνω στο χώμα και δεν τα διάβασε κανείς (Ιωάννης Η 6).
Ο κόσμος κατά τον Μαλαρμέ , υπάρχει μόνον και μόνο για ένα βιβλίο. Για τον Μπλουά είμαστε εδάφια, λέξεις ή γράμματα ενός βιβλίου μαγικού, και το αέναο αυτό βιβλίο είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο: για την ακρίβεια, είναι ο κόσμος (Μπόρχες).