***
«...Μη έχοντας ημερολόγιο καταστρώματος κάθε φορά που θα ήθελε να θυμηθεί θα κοίταζε το ίδιο το κορμί του...»
«...Στο τέλος το πήρε απόφαση πως δεν θα μπορούσε ν’ αποφύγει την αδυσώπητη επιτήρηση του «διοικητικού του συμβουλίου» έτσι συνέχιζε να αποκαλεί την ομάδα των όρνιων που έμοιαζε να είναι αφοσιωμένη στο πρόσωπό του. Όπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν έκανε, ήταν εκεί, καμπούρικα, βρογχοκηλικά και μαδημένα, παραμονεύοντας όχι βέβαια τον δικό του θάνατο, όπως νόμιζε τις στιγμές που τον έπιανε κατάθλιψη, αλλά τ’ αποφάγια που έσπερνε στη διάρκεια της ημέρας. Κι όμως, αν και είχε λίγο-πολύ αποδεχθεί την παρουσία τους, δύσκολα υπέφερε το θέαμα των σκληρών και σιχαμερών ηθών τους. Οι έρωτές τους – έρωτες λάγνων γερόντων- προσέβαλλαν την αναγκαστική του αγνότητα. Θλίψη κι αγανάκτηση γέμιζε την καρδιά του όταν έβλεπε το αρσενικό, ύστερα από μερικά γκροτέσκα σκιρτήματα, να τσαλαπατάει το θηλυκό κι έπειτα να μαγκώνει με το αγκυλωτό του ράμφος τον φαλακρό κι αιματόχρωμο λαιμό της συντρόφισσάς του, ενώ οι κώλοι τους εφάρμοζαν σε μια αισχρή συνουσία. Μία μέρα παρατήρησε πως οι άλλοι γύπες είχαν πάρει στο κυνήγι έναν μικρόσωμο κι ίσως πιο νέο γύπα και τον συγύριζαν. Με τα ράμφη τους τον είχαν ταράξει στις τσιμπιές, τον χαστούκιζαν με τις φτερούγες τους, τον έσπρωχναν, και τέλος τον στρίμωξαν σ’ ένα βράχο. Ύστερα τα καψόνια ξαφνικά σταμάτησαν, λες και το θύμα είχε ζητήσει χάρη ή είχε δηλώσει πως υποχωρεί στις απαιτήσεις που πρόβαλλαν οι διώκτες του...»
........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου