Να γείρω...

Ο πρωινός μήνας Αύγουστος που «ενοχλητικά μας τριγυρίζει
με τις καμπάνες του να σ’ απαντούν όλες μαζί κι από τριγύρω
ο ήλιος τις πευκοβελόνες στιγμιαίως μόνον να κοκκινίζει
κι εγώ σε μια ενθύμηση του Τ. Κ. Π. θέλω μονόπαντα να γείρω.
.......
“Είσαι άσπρο ελληνικό ερημοκκλήσι δαρμένο
από την αντηλιά. Γύρω-γύρω αμπέλια, μποστάνια,
καρποφόρες συκιές και κάπου κάπου μοναχική
και κάποια ελιά. Χρυσοφρυγανισμένα τα χορτάρια
αχνίζουνε, άχυρο πια• κι' αντίς γι' αγγέλους, τα τζιτζίκια,
σου κανοναρχούνε το κάθε απομεσήμερο έως αργά
με το δικό τους τρόπο τον Παρακλητικό Κανόνα…”