Κατ΄ έθος και κατ’ έτος παρακολουθώ την Ακάθιστον (καθιστός επί το πλείστον) Υμνον (αλλά όχι εν ύπνω αλλά ούτε και χωρίς μια κάποια ραθυμία) στο ναό αγίου Γεωργίου του αποψιλωμένου Στρατοπέδου του άλλοτε κραταιού Α΄ ΣΣ . Προεξάρχει του ψαλτικού
αναλογίου ο γλυκύτατος κ. Αθανάσιος Καρανάνος -Σάκη τον λέμε στο ΣΥΝ-Βιβλιοπωλείο- και γι αυτόν πάω εκεί, παρενοχλούμενος φυσικά από ωδικά παράσιτα, αλλά μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Τα στρατόπεδα ακόμα και τα εν εγκαταλείψει είναι οι πλέον εύτακτοι και καθαροί χώροι του ελληνικού εδάφους. Μη βγάζουμε λανθασμένα συμπεράσματα (ως προς το εύτακτο και θελκτικό) εκ του φαιδρού πολιτικού προϊσταμένου τους. Στην πύλη εξόδου μάλιστα ο φρουρός στρατιώτης με εχαιρέτησε στρατιωτικά (μα ποιός είμαι;) κι εγώ δια κλίσεως της κεφαλής· μου ΄ρθε να τον συμπαθήσω και τον συμπάθησα τον νεοέλληνα στρατιώτη της πύλης, της κάθε πύλης ακόμα κι όταν αυτές είναι Κερκόπορτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου