Γουεστερν

Το ομολογώ μ’ αρέσουν τα γουέστερν ακόμα και τώρα. Κάθε Κυριακή στις 10.30 στην TV 100 Θεσσαλονίκης παρακολουθώ τις ταινίες αυτού του είδους με μεγάλη ευχαρίστηση ακόμα κι αν τις είδα δεκάκις φορές· ο σταθμός σπανίως προβάλει άπαιχτες ταινίες. Εστω. Σ’ αυτές λείπουν κάποια στοιχεία που αντιπαθώ στη δράση τους όπως είναι η θάλασσα και οι ερωτικές σκηνές και σχέσεις των πρωταγωνιστών. Βουνά, έρημοι ποτάμια αυλάκια, δέντρα, βράχια ινδιάνοι, χιόνια πεδιάδες· η άγρια φύση της Αμερικάνικης Δύσης. Αυτά με θέλγουν. Ανεξαρτήτου υποθέσεως (όλες περίπου ίδιες είναι). Ελάχιστες διαφεύγουν των κοινών τόπων και τρόπων. Μια νοσταλγία για ο, τι πέρασε και περνά, έφυγε και φεύγει από το είναι μας, με νοτίζει. Ο Μικρός Σερίφης μας πότισε στη νεότητά μας καθοριστικά. Μ’ αρέσουν περιπλέον οι δευτεραγωνιστές κι όχι ο πάντα λαμπερός πρωταγωνιστής στις ταινίες. Θα βλέπω πάντα σαν πρώτη φορά η προβολή το «Ο καλός ο κακός και ο άσχημος» (ο τελευταίος είναι που μ’ αρέσει ιδιαίτερα). Και «Οι ελαφροί ας με λένε ελαφρόν...