Κοκκινολαίμης στη Θεσσαλονίκη

Μετά τη λήξη της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Θεσσαλονίκη 97 κάποιοι που μετείχαμε αυτής ως μέλη του Δ. Σ αυτής ή του ΔΣ του Ευρωβαλκανικού ασύλου ποίησης (διάβαζε και μνημόνευε Μίμη Σουλιωτη), με έδρα την Καλλιθέα Πρέσπας όταν ακόμα συνορεύαμε με τα Σκόπια κι όχι με τη Βόρεια Μακεδονία, ήχθημεν χωρίς χειροπέδες αλλά με κλητήρια θεσπίσματα, ως ήτο φυσικόν κι επόμενον, κατηγορούμενοι για κατάχρηση εις τον Εφέτη ανακριτή Θεσσαλονίκης (τότε δεν είχαμε σκεφτεί κι εμείς να του κάνουμε μήνυση για γελοιοποίηση του πράγματος). Εκεί τα λέγαμε με τον Πάνο Θεοδωρίδη διευθυντή της Πολιτιστικής πρωτεύουσας τότε και συν-εταίρο στα ανακριτικά πηγαινέλα μας. Σημείωση ένδον. Την υπόθεση είχε θέσει στο αρχείον ο τότε αντιεισαγγελέας εφετών Θεσσαλονίκης μετέπειτα εισαγγελέας στο εφετείο Δυτικής Μακεδονίας κ. Πέτρος Ραυτόπουλος, άριστος νομικός στολίδι της δικαιοσύνης αλλά την ξανάβγαλεν ο Εισαγγελέας Θεσσαλονίκης. Σε μια τυχαία συνάντησή μου με τον Π.Θ. στο υπόγειο του ΙΑΝΟΥ κι ενώ πηγαινοερχόμασταν στον ανακριτή- όσοι δεν ξέραν από αυτά έτρεμαν αλλ’ ημείς και ως νομικοί το διασκεδάζαμε ορισμένως – μου λέγει, λοιπόν, ο αείμνηστος: - Αν δικαστούμε θα κάτσω φυλακή θα την αράξω και θα γράψω τα βιβλία μου Φυσικά όλοι ηθωώθημεν άλλοι δια βουλεύματος κι άλλοι πανηγυρικά (και διασκεδαστικά) στο ακροατήριον. Εσκασε άρα από το κακό του ο μαυριδερός μηνυτής μας από τη Φλώρινα. Ομως από το καλό του έσκασε ο φίλος του Π. Θ. Σωτήρης Κίσσας μέγας αρχαιολόγος Δ. Μακεδονία και όπως σπαρακτικά με το ο πλάγιο στυλ του τον νεκρολογούσε ο Π.Θ (στο περιοδικό Εντευκτήριο το διάβασα).