Περί ασώτου

Τέλειωνε η Κυριακή του Ασώτου της μετανοίας και της συγγνώμης κι ενώ έβρεχε νύχτα και μας ενώτιζε (κι νότιζε) γλυκιά νυχτερινή αίσθηση βρεθήκαμε στο μουσικό εντευκτήριο των «30 καθεκλών» του Π. Δημόπουλου σε ρεσιτάλ στο οποίο πιανολαγνουργούσε ο βιρτουόζος κ. Μπάμπης Τσινικοσμάογλου. Μας ταξίδεψε σε μια ρομαντική βραδιά με τα Νυχτερινά του Σοπέν τις Μαζούρκες του, τα Πρελούδιά του, με του Skriabin τα 5 πρελούδια και του Ραχμάνινωφ τη σονάτα αριθ. 2 η οποία μας “γονάτισε” κάπως ώσπου και όπως να τη νοιώσουμε. Εβρεχε έξω μια χαμηλότονη βροχή είμαστε σ’ ένα αισθαντικό περιβάλλον με ευάριθμο αλλά υποψιασμένο ακροατήριο και συντροφιά ωραία. Με τις δύο μαζούρκες θυμήθηκα την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου “Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής” “…Χιλιάδες αποσιωπητικά τ’ αστέρια. ΦΙλησέ με Χιλιάδες στόματα χρυσά λιγάκι λυπημένα πάνου στο στόμα σου. Κ’ οι στίχοι ως πέρα απ’ τα μεσάνυχτα κάτω απ’ τη λαμπα που καπνίζει… ΥΓ. Σ’ αυτές τις βραδιες με συγκινούν ιδιαίτερα οι “γυρίστρες” των σελιδων της παρτιτούρας δίπλα από τον κυρίως καλλιτέχνη για την γνώση της μουσικής και την ετοιμοτητά τους.