Σύντροφοι
στο ταξίδι γενικώς οι απλοί συνταξιδιώτες ειδικώς. Στα εναπομείναντα
λογοτεχνικά περιοδικά (επί χάρτου) οι προϊστάμενοι (αρχηγοί) αυτών δηλ. οι σκλαβοι τους εφ’ ολης της ύλης είναι
οι Οδυσσείς που μόνοι τους πλέον φτάνουν στο λιμάνι της έκδοσης και της κυκλοφορίας.
Τηρώ τις αναλογίες των καταστάσεων μη τρελαθούμε κιόλας. Ενας απ’ αυτός ο πολυλόγιος
Δ. Κονιδάρης φροντίζει τον «Πόρφυρα» Κέρκυρας
που φτάνει στο τχ. 159-160 κι έτος 36ον προς 37ον . Να
τον ονομάσω ήρωα περιορισμένης ισχύος; Αυτά τα λέω με αφορμή το άρτι αφιχθέν
τχ. στο οποίο περιλαμβάνεται και μια συγκριτική, λογοτεχνική μελέτη, ας πούμε, του
διδύμου Αννα Κουστινούδη και Μάριος Κυπαρίσσης Μώρος, λαμπρών της κριτικής γραφίδος με θέμα: «Σεισμογραφίες:
Από τον «Θάνατο μιας πόλης» της Καίης Τσιτσέλη (1954/2000) στα «6,6 της
Σκηνοπηγίας του Βασίλη Π. Καραγιάννη
(2000)» την οποία απολαμβάνω πρωί πρωί στην καφε-γωνία της πρώην Μόστρα, όπως
οι Ολύμπιοι την κνίσα των θυσιών ή ο Θεός της Βίβλου τον καπνό των σφαγμένων. Ιδιοτέλεια;
Μπορεί. «Η κολακεία είναι των τροφή των ανοήτων όμως και οι πιο σοφοί αρέσκονται
να τσιμπολογούν κάπου κάπου απ'
αυτήν», λένε. Δεν είμαι ανόητος ούτε σοφός. Ανθρωπος είμαι κι ό,τι το ανθρώπινον
δεν μου είναι ξένον αγαπητοί μου
λίαν Δημήτριε, Αννα και Μάριε, τρίο ευλογημένον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου