Εγχείρημα στην
στρατιωτική διάλεκτο εν καιρώ πολέμου (στον Εμφύλιο λχ.) ήταν μια δύσκολη
στρατιωτική επιχείρηση με γραπτή τη διαταγή εκτελέσεως, μετά την οποία αν
χανόσουν
δικαιούνταν οι εν ζωή συγγενείς εσαεί τιμητικής συντάξεως εκ της νικήτριας Πατρίδος.
Αυτή η λέξη έμεινε χαραγμένη στον πατέρα όταν, τότε, του ανέθεσαν κάτι παρόμοιο,
αφού του χαράχτηκε και στον αγκώνα του δεξιού χεριού του, ο οποίος ακόμα του μουδιάζει.
Τον καιρό αυτό νομίζω πως λαμβάνει τέλος και το
Εγχείρημα της Ανανεωτικής Αριστεράς που άρχισε σαν τέτοιο το 1968 με το ΚΚΕ
εσωτ. που έγινε ΕΑΡ, μετά ΣΥΝ και τώρα ΔΗΜΑΡ. Θυμίζω ενδεικτικά, ονόματα που
αρωμάτισαν το χρόνο και τον τρόπο αυτού
του Εγχειρήματος: Μπ. Δρακόπουλος, Λ. Κύρκος, Μ. Παπαγιαννάκης, Φ. Κουβέλης. Επιβίωσε
η «Γνήσια» αριστερά, αλλά επικράτησε σαρωτικά στις μέρες μας η Μεταλλαγμένη σε μια
παρόμοια κοινωνία θέσεων, προθέσεων, διαθέσεων.
Σε λίγο η εξουσία θα τους σφιχταγκαλιάσει έως πνιγμού ή θα την αγκαλιάσουν
μέχρι σκασμού. Τον καιρό της δόξας ας θυμηθούν όμως πως αυτό έγινε κατορθωτό γιατί λίγες χιλιάδες πολίτες (ειδικά οι εκάστοτε
υποψήφιοι στις εκλογές και πάντοτε χαμένοι) αγόγγυστα κρατούσαν ζωντανό τον λειψανάβατο
εκλογικά, χώρο. Οταν, καλή ώρα έλθουν στα πράγματα και αφού θα έχουν
περιμαζέψει τους προσφεύγοντας εις τον άγιο Παντελεήμονα του ελέους τους, τα εναπομείναντα
ενεργά απολωλότα της ύστερης ανανέωσης, νομίζουμε πως πρέπει αυτούς τους άδολους αγωνιστάς (δεν υπήρξα πότε
τέτοιος) υποψηφίους να τους κόψουν μίαν τιμητικήν σύνταξιν,
συμβολική έστω, όσο η κατωτέρα του ΟΓΑ ας πούμε. Ποτέ από το
χρέος (ποιό χρέος μόνο χρέη είχαν) μη κινούντες, αυτοί υπήρξαν έργω και λόγω η αιτία της αριστερής Μεταλλαγής
και των επερχόμενων συνεπειών. Κάτι δηλαδή σαν τις συντάξεις της Εθνικής αντιστάσεως του
Ανδρέα Παπ. που τώρα θα ονομάζονται συντάξεις της Ανανεωτικής Αντίστασης του
Αλεξ. Τσιπ. Γιατί δηλαδή μόνον η βουλευτική σάρα και μάρα του νυν κοινοβουλίου να
επωφελείται τοιούτων παροχών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου