Στον Ορμο της Παναγιάς με δύο μπύρες και ένα «Πειρατικό»
τον γέρο ναυτικό που έσωσε την τιμή μας ως τουριστών
γαμοσταυρίζοντάς μας, από έναν ξυπόλητο νταή
υβριστικό
και με «Αλαλα τα χείλη και τα χέρια μας» ως
παραθεριστών.
Αλλ’
ύστερα ως τον βύθισε στην θάλασσα του πρωινού
και η αγέλη των λιπόψυχων σε σφαίρα θάρρους μπήκε
ο έργω
και λόγω υβριστής όλων θείων γης και ουρανού
στην εκκλησία της Παναγίας ως Παυσανίας άσυλο
βρήκε.
Μνήμες από τις πρώτες γραφές και δημοσιεύσεις «Περιπλάνηση ένδον» διηγήματα 1995 και «Αλαλα
τα χείλη των παραθεριστών». Εκεί στον Ορμο είχα την εντύπωση πως υπήρχε ένα
παραθαλάσσιο κοιμητήρι. Το ξαναέψαξα περί την δύσιν αλλά λάθος η μνήμη. Αλλού
το είδα φαίνεται και μου θύμιζε εκείνο του Π. Βαλερύ. Προχτές ξεφυλλίζοντας τη «Νέα
Εστία» τχ. Ιουνίου 2014 (1862) με αφιέρωμα
«Η στιγμή» 1974 Το χρονικό της μετάβασης στη Δημοκρατία» διάβασα ένα ωραίο διήγημα του Ν. Μ. ΤΣΟΥΡΕΣ κατά κόσμον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου
με τίτλο
«Αμέριμνο καλοκαίρι και πειρασμικό φθινόπωρο» που εξιστορεί το πως επέλεξε την
γλυκυτάτην του Φιλολογία κι όχι την κατά μητρικήν
απαίτησιν Νομικήν το οποίο τελείωνε: «Αχ, πατέρα και μάνα, έξω πια από τα κύματα
του χρόνου,
εκεί στο θαλασσινό κοιμητήρι της αγναντερής Λίμνης".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου