Προ ετών την ημέρα που εόρταζε το παγκόσμιο γυναικομάνι (8 Μαρτίου δηλονότι) διηύθυνα μια βραδιά όπου γυναίκες όλων των ειδών, επαγγελμάτων κι αισθητικής, διάβαζαν ποιήματα κατ’ επιλογήν τους. Μία διλοχία γυναικών παρέλασε από μικροφώνου. Η κάθε μία διάβαζε κι απερχόταν. Στο τέλος δεν έμεινε καμία ή σχεδόν, αφού εκάστη μόλις τέλειωνε (άκουγε δηλ. τον
εαυτό της απαγγέλλοντα) αναχωρούσε οίκαδε, αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες συν-απαγγελίες.
εαυτό της απαγγέλλοντα) αναχωρούσε οίκαδε, αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες συν-απαγγελίες.
...Στον χαιρετισμό μου μεταξύ άλλων διάβασα και το:
Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
το ξάφνισμα σου μου απομένει
ωραία γυναίκα αγαπημένη,
το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα*
και των ματιών σου μαύροι κρίκοι
και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη
λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα. (Γ. Σεφέρης)
*Ομολογία
Τώρα δηλώνω πως τον δ’ στίχο «Το βράδυ αυτό το ανόητο σήμερα» από το ποίημα του Γ. Σφρ τον διάβασα τότε ως 'Το βράδυ αυτό το ωραίο σήμερα". Αμαρτία μεγάλη, οι Θεοί ας με συγχωρέσουν....
(Από τα «Προλογύδρια παντός καιρού», 2003 εκδόσεις «Συν- Εταιρεία-Παρέμβαση» με πρόλογο του τότε νομάρχη Κοζάνης Πασχάλη Μητλιάγκα και εισαγωγή («Για την περιφρονημένη τέχνη των λογυδρίων») του αλήστου («αλησμόνητου») μνήμης Μίμη Σουλιώτη, αγνώστου πλέον διαμονής στο σύμπαν, αλλά κατοίκου στη διαρκή μας ανάμνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου