Π. Ζάννας

Κάθε που βραδιάζει του αγίου Νικολάου «ξεφλουδίζω» θα έλεγα το βιβλίο του Παύλου Ζάννα – αυτού του κορυφαίου πνευματικού ανθρώπου που χάθηκε τόσο ενωρίς το απόγευμα της 6ης 12 -1989- «Πετροκαλαμήθρες» δοκίμια και άλλα 1960-1989. «Στη μυστική γαλήνη εγώ στημένος μες ατα ρείθρα μνέσκω σαν κατά το βορρά η πετροκαλαμήρα» (Σολωμός) Το έψαχνα μανιωδώς πριν χρόνια και για καιρό ώσπου μου τη ηύρε και χάρισε μια αισθαντική και ωραία ύπαρξη η Λ.Β. Περιπλέον διαβάζω αντί για μνημόσυνό του την πρώτη σελίδα της μνημειώδους μετάφρασής του από το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο»(εκδ). Ηριδανός) του Μ. Προύστ που ξεκίνησε να μεταφράζει στις φυλακές Αιγίνης ο πολύτιμος αυτός άνθρωπος : «Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς. Μερικές φορές μόλις έσβηνα το κερί, τα μάτια μου έκλειναν τόσο γρήγορα ώστε δεν πρόφταινα ν’ αναλογιστώ: «Με παίρνει ο ύπνος..." Λυπημένες ωραιότητες ημέρας...