Ανεμουδούριος λόγος

Ανεμοδούριον ήγουν «κωνικός υφασμάτινος κύλινδρος σχεδιασμένος να καταδεικνύει τη διεύθυνση του ανέμου και τη σχετική ταχύτητα» συνήθως στα αεροδρόμια, ονομάζει ο σύντροφος εν γράμμασι κι εκδόσι κυρ’ Αντώνιος Παπαβασιλείου από τα Γρεβενά που εκδίδει τα εβδομαδιαία «Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας» τη 2η σελίδα του πνευματικού ένθετου της εφημερίδος από το οποία ποιώ έναρξη αναγνώσεώς της. Η Ανεμουδούριος σελίς είναι ο,τι το εκλεκτότερον διαθέτει ο λόγιος μπαξές που κείται εις την Οδόν των Φιλελλήνων 22 παρά τον ποταμόν, κάπως αφρόντιστον, Γρεβενίτη. Εκεί ο Γρεβενολόγιος εκδότης –πανελληνίου κύρους και με την δισέλιδον υπερλόγια «Τύρβη» του- συνομιλεί επί το πλείστον μόνον με πνεύματα υψηλού επιπέδου ως λ. χ Γ. Σεφέρη, Αλεξ. Παπαδιαμάντη, Ζήσιμο, Λορεντζάτο, Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου, Αλεξ. Μωραϊτίδη, Κ.Π. Καβάφη, Μόρλεϋ (έρωτας του αγγλόφωνος) κ.α. και ως ύδωρ από φρέαρ ευαγγελικόν, αναβλύζουν οι σκέψεις που γίνονται λόγος ζείδωρος. Διαβάζω, εν συγκινήσει υψηλή διατελών, και προσκυνώ τη χάρη του, λίγες αράδες της τελευταίας έκδοσης των Χ.Δ.Μ και το Ανεμοδούριόν του στο οποίο ο εν λόγω λόγιος αναφορά ποιεί στη σμικρή μου συλλογή ποιημάτων «Δυτικό Κοιμητήριον» εκδ. Παρέμβαση, κάτι μεταξύ του Πωλ Βαλερύ «Παραθαλάσσιο κοιμητήριο» ως τίτλος και την «Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ» του Edgar Lee Masteps” ως περιεχόμενο, τηρουμένων των κρυγαλέων αναλογιών. Ιδού ο λόγος του δια του λόγου το ασφαλές: “Νοτισμένος δρόμος, φωτεινές επιγραφές δουλεύουν, είναι πρωί και χτυπώ με την (στραβή) άκρη της ομπρέλας το βρεγμένο κράσπεδο. Χειμωνιάζει και αλλού περπατώ, φεύγει ο νους. Κάτω από τον μεγάλο πλάτανο, το στενό δρομάκι, "ιδιωτική οδός" α' κατηγορίας, τον νάρθηκα της εκκλησίας. Το ολιγοσέλιδο βιβλίο του ΒΠΚ κι αυτό μια ιδιωτική οδός, απόρρητη, σιγανή, ιδιαζόντως προσωπική. Τοις εντευξομένοις. "Θέλησα απλά να διατηρήσω στην όποια τελική μνήμη μου πρόσωπα και γεγονότα του χωριού τα όποια εν ζωή με «κράτησαν» ορισμένως". Μια συνομιλία, ένα τσίπουρο μαζί τους ξανά, ανάγνωση διπτύχων υπέρ κεκοιμημένων, υπέρ ζώντων, υπέρ αποριών και απουσιών. Πως ένα καρφί στον τοίχο, ένα ζευγάρι γυαλιά ή ένα παλιό μπρούτζινο κόκαλο παπουτσιών φέρνει ξανά εδώ το εκεί; Παράξενες, νοτισμένες παρουσίες, χτυπάν κάρτα καθημερινά στις αγωνίες μας, τις σχεδόν παιδικές αναζητήσεις. Σαν να παίζουμε στο διάλειμμα, πέμπτη δημοτικού, έχοντας ξεχάσει το κόκκινο στις ορθογραφίες…”