40...

Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο – γυμνάσιο δηλαδής- αγόραζα και διάβαζα ρουφούσα δηλονότι με κατηχητική μανία, ό,τι θρησκευτικόν βιβλιαρίδιον των εκδόσεων Ζωής και Σωτήρ εμφανιζόταν στη βιτρίνα του χριστιανικού βιβλιοπωλείου της ΧΕΝ. Τω καιρώ εκείνω για λίγο είχε κάπως αλλοφρονήσει η θρησκευτική μας φύση. Μεταξύ αυτών και η νουβέλα-διήγηση του Ευσταθίου Μπαστιά «40 χρόνια στην έρημο». Συναρπαστικές ιστορίες πίστης και απιστίας σεβασμού και ασέβειας βασάνου και καρτερίας, ενός περιπλανώμενου περιούσιου λαού, στη έρημο που αναζητούσε τη γη της επαγγελίας κι που ακόμα την ψάχνει αλίμονο. «Εδίψησέ σε η ψυχή μου ποσαπλώς σοι η σάρξ μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω...» Κάπως έτσι πορευτήκαμε και ημείς... Ηταν Νοέμβριος του 1984, μια τυπική φθινοπωρινή μέρα, απόγευμα δηλ. πριν 40 χρόνια. Στον 2ο όροφο της οικοδομής επί της πλατείας Ειρήνης μαζεύτηκαν σαν σε ειρηνική άοπλη γιάφκα 6 νοματέοι που είχαν κοινή πολιτική αφετηρία την ανανεωτική αριστερά της πόλης το ΚΚΕ εσ θέλω να πω. Μόνον θέμα στη βραδινή συντροφική διάταξη η έκδοση περιοδικού εντύπου δια την διάδοσιν των πολιτικών θέσεων και ιδεών κι ό,τι άλλο. Παρόντες οι: Γ. Γκέκας, Σάκης Καραλιώτας (ήδ κάτοικος Αδου), Τάκης Ζουρουφίδης (κάτοικος Αδου), Δημήτρης Βασιλός (κάτοικος Φαρσάλων), Μάκης Καραγιάννης (Θεσσαλονίκης), και η αναξιότης μου κάτοικος της οδού Χ. Μούκα 1 Κοζάνης. Ως τίτλος επικράτησε μετά από συζήτηση η «Παρέμβαση» τίτλο στον οποίο οποίο ήμουν ο μόνος αντίθετος αλλά που έμελλε να τον επωμισθώ για 40 χρόνια έκτοτε ως δεύτερη στρώση δέρματος. Το 1988 και στο ανύπαρκτο τχ. 20 συμπήξαμε Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων μη κερδοσκοπικού σκοπού που φέρεται ως ιδιοκτήτης πλέον του περιοδικού με εταίρους τους: Σάκη Καραλιώτα, Μάκη Καραγιάννη, Δημήτρη Ζαγάρα, Κική Τασιούλα, Αντώνη Νταγλιούδη και τη δική μου. Τα τελευταία χρόνια μπήκε στην αρχική ομάδα η Δήμητρα Καραγιάννη που σήμερα φέρει το βάρος και την τιμή της συνέχειας. Εκτοτε εκατοντάδες πρόσωπα συνεργάτες σύντροφοι φίλοι, αναγνώστες με ενδιαφέρον ή και αδιάφοροι έως και εχθροί της συμμετείχαν στη μικρή-μεγάλη περιπέτεια κι εποποιία της Παρέμβασης των 40 χρόνων. Απόψε θυμάμαι και συγκινούμαι, τους παλιούς μας φίλους ειδικά αυτούς που δεν είναι στη ζωή αλλά και τους νέους. ΟΙ οποίο με τον ένα ή άλλο τρόπο υπήρξαν ο ζωτικό βιότοπος μας μέσα στον οποίο εξάνθισεν στην πνευματική εκδοτική μας έρημο, η Παρέμβαση, η οποία μαζί με λίγους άλλους θεσμούς και τρόπους (θέατρο μουσική γράμματα) σηματοδότησαν την 50ετία της μεταπολίτευσης στην Κοζάνη. Είμαστε λοιπόν μια έντυπη αλλά ανθρώπινη περιπέτεια 40 περίπου χρόνων τα οποία -ας κοινο-πρωτοτυπήσω- λέγων πως ούτε κατάλαβα πως πέρασαν! Και τι μ’ αυτό; Χάριν της Π δεν έγινα πλούσιος, δηλ. να βιώνω χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, τότε που οι καιροί και το επάγγελμα μου συνηγορούσαν προς τούτο. Αυτό με κάνει σχεδόν ήσυχο εν συνειδήσει.
 Ξεκινήσαμε όπως κάθε προσπάθεια δημόσιου λόγου ν’ αλλάξουμε κάπως τον κόσμο. Αλλάξαμε εαυτούς, δηλ. απλώς μεγαλώσαμε ανεπανόρθωτα. Τον τόπο μας τον ζήσαμε αλλά βοηθήσαμε κι εμείς τελικά, αυτός να πάει προς το χείρον. Η «Π» έρχεται από τη γενιά της δανεικής ευημερίας που τη διαδέχεται αλίμονο η γενιά της «ιδανικής» απελπισίας. Τι σημαίνει λογοτεχνικό περιοδικό στην εντελώς επαρχία και μάλιστα σε μια πόλη που δεν έχει θάλασσα (ανθρώπων) ούτε καν ποτάμι (προθέσεων) κι η Βουλγάρα ποιήτρια το δήλωσε άλλωστε για την αθυμία εκείνων που ζουν σε πόλεις χωρίς ποτάμι. Μια δόση μοναξιάς, μια φέτα μελαγχολίας, και μια ηυξημένη αίσθηση του μάταιου.
 Ομως, ψέματα, ήταν (κι είναι) και μια από τις ωραιότερες, πολυετείς εμπειρίες μου, ενασμενιζόμενος με μια πολυπληθή, πνευματική, αγαπητική συντεχνία όπου η αρχική συμμετοχική συνεταιρεία μετεξελίχτηκε σε οικοτεχνία λόγου και πράξης, με τη γυναίκα και την κόρη μου θέλω να πω, μετόχους κι εν τω άμα γλυκείς «συνενόχους».