«Και τι δεν θα ‘δινα...» που γράφει ο Χ.Λ. Μπόρχες/
στο «Ελεγείο της ανέφικτης ανάμνησης»/
στα χώματα της πλατείας Λευκοπηγής να ξαναπαίξω /
με φίλους του καιρού ένα διπλό ή μονότερμα /
Εκεί έμαθα της μπάλας το νταλκά./
κι εσημείωσα κατόπιν περί τα 1000 γκολ όσα κι ο Πελέ/
στις σχολικές αυλές, τις καλαμιές, τα ισιώματα,/
τα τσαϊρια, τα λιβάδια ,τις πουρναροανοιχτωσιές./
Οταν εντρίπλαρα σχεδόν ποιητικά τους αντιπάλους /
Και εκάρφωνα τη μπάλα στο κενό ελλείψει διχτυών./
Είχα προστάτες αγίους τον γκολτζή Γ. Σιδέρη/
του Ολυμπιακού που μισούσα εν τούτοις παιδιόθεν/
κι αργοτερότερον Γ. Κούδα Θεσσαλονίκης το κλέος /
του Πάοκ που ελάτρευα και σχεδόν αγαπούσα /
(Τώρα σ’ όλα αυτά είμαι πρώην ή τέως)/
Κανείς δεν πιστεύει πως αυτό το μαλθακό /
μαλάκιον, κάποτε αλώνιζε τις ανοιχτωσιές./
Κανείς δεν με πιστεύει ούτε εγώ εμένα /
αλλά η φωτ. εκείνου του καιρού τα δείχνει όλα.../
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου