Στην Δ’ τάξη του Δημοτικού ξέχασα το ποίημα την ώρα που το απήγγελνα. Ντροπιασμένος γύρισα στα παρασκήνια της σχολικής σκηνής κι ενώ από κάτω η μαρίδα μοι εχλεύαζε.
Στην Ε’ τάξη πρωταγωνίστησα στης «Αρτας το γεφύρι» ως πρωτομάστορας (όχι του Ν. Καζαντζάκη) αλλά αγνώστου διασκευστή του δημοτικού τραγουδιού. Ρόλος ανεβασμένος δε λέω. Από τότε μου έμεινε το υπέροχο μυθιστόρημα «Ενα γεφύρι στο Δρίνο» του ‘Ιβο Αντρεβιτς.
Στην ΣΤ’ έλαβαν τα θεατρικά όνειρα κι οι περασμένες μου θλίψεις εκδίκηση. Μια 25η Μαρτίου πρωταγωνίστησα στο δράμα «Ο Ηρωας της Αλαμάνας». Μέγας ρόλος και τρόπος. Η μάνα έκοψε τα μαλλιά της να μου κάνει περούκα (τα έχω ακόμα και τα δυο μάνα (ευτυχώς) και περούκα. Στο καθήμενο ακροατήριο στην αυλή του ναού του Προδρόμου την ώρα που έλεγα «Για δες καιρό που διάλεξε..» και «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας μουρτάτες (αλλόθρησκοι) να χαθείτε», ο μπαρμπα Θ. Νιανιάτσιος με τα γοερά επιφωνήματα κι ο Ι. Ντούντας λυρικός αριστερός ψάλτης, κατ’ ομολογίαν τους, «Πάσχο, κλαίγαμε σα γομάρια με το γιό σου...»
Εν κατακλείδι δεν πολέμησα φυσικά στους Περσικούς πολέμους ήμουν μικρός δε με παίρναν φαντάρο ούτε στην Εθνική Αντίσταση (σ’ αυτήν πήρε μέρος ο πατέρας και δεν μπορούσαμε να είμαστε δύο από την ίδια οικογένεια στο βουνό. Ομως στο ‘21 ήμουν παρών έστω επί σχολικής σκηνής και του έδωσα και κατάλαβε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου