'Οτε κατερχόμην στην Αθήνα, συνήθως Κυριακές με το ΚΤΕΛ και προ κόβιτ φυσικά - για να ψηφίσω στις εκλογές της Εταιρείας Συγγραφέων, ξεκινούσα την ημερήσια περιήγησή μου από τους ναούς που μόλις άρχιζαν τις καμπανοκρουσίες τους. Ουδέποτε όμως αποτύπωσα εαυτόν στην πρωτεύουσα ελλείψει ανθρώπου που θα κινούσε (ευαγγελικά) ή κρατούσε φυσιολογικά την φωτ. μηχανή. «Γιατί ήμουν πάντα μόνος». Τις προάλλες όμως κατέβηκα - είχε ήδη κάπως σφυριχτεί λήξη της πανδημίας - για να βοηθήσω τη Δ. στην διεξαγωγή της απονομής διακρίσεων του πανελλήνιου εφηβικού λογοτεχνικού διαγωνισμού (θριαμβευτική επιτυχία έσχε) στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων ΜΕΛΙΝΑ. Τώρα ως κανονικός επαρχιώτης εφωτογραφήθην με πλάτη την Ακρόπολη και μια κλειστή ομβρέλα καφενείου. Διαιώνισα το ασήμαντον του είδους μου μπροστά στην αιωνιότητα. Εις το Θησείον καφές. Φάτσα Ακρόπολη. Πλήρωσα με 20ευρώ στην υπάλληλο άμα τη αφίξει της παραγγελίας· 13,70 ευρώ. Ηρθε η ώρα να φύγουμε αλλά ρέστα δεν ερχόταν. Πήραμε την κάθοδο των Ηρακλειδών. Παρακάτω συναντήσαμε τη γκαρσόνα στα κόκκινα σαν περασμένης ημέρας παπαρούνα.
- Κυρία μου τι σας οφείλω, είπα
- 13,7 ευρώ, είπε
- Κι εσείς μου χρωστάτε 6,3 ευρώ, είπα
Κατάλαβε...
Ετσι πέρασα στην Αθήνα την 1η Απριλίου τη μέρα που λέει ψέμματα ο κόσμος σχεδόν όλος, αλλά τα παραπάνω είναι αλήθεια κι όποιος λέει την αλήθεια το θεό έχει βοήθεια κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου