Γυρίζαμε με το τραίνο από το Παρίσι, 1983 ίσως, όταν ακόμα τα τραίνα διέσχιζαν τη νότια βαλκανική αργά μεν αλλά ακωλύτως. Στο Σ. Σταθμό Βελιγραδίου λίγο παραπάνω, ας πούμε, από αυτόν της Ειδομένης, έπρεπε να περιμένει η ανταπόκριση από τη γραμμή της Κεντρικής Ευρώπης. Φυσικά και δεν περίμενε. Ολο το βράδυ στο Σταθμό και στις ράγες του αυτοδιαχειριζόμενου, υπαρκτού σοσιαλισμού Τιτοϊκού τύπου. Βρωμιά. Κοιτούσα ένα κοριτσάκι μόνο του σαν κάτι να φύλαγε. Σ΄ ένα βαγόνι λίγο πιο πίσω η μάνα του, υποθέτω, εργαζόταν δεχόμενη στο σώμα της άντρες, σχεδόν στα φανερό, «αδιάφοροι εντελώς για προφυλάξεις». Σχεδόν όλο το βράδυ. Το πρωί θέλησα ν’ αγοράσω κάτι σαν τυρόπιτα από ένα περίπτερο. Εδωσα δραχμές. - Νο ντράχμας, ο περιπτεράς, -Ντίναρς, ντίναρς. Δεν είχα δεν έφαγα. Το μυαλό συνεχώς στη νύχτα που ξημέρωσε και στο βαγόνι και στις ράγες που ηρέμησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου