Δηλαδή
προς Αθήνας.
Λεωφορείον της
10ης βραδινής κι ακριβώς μετά την πόλιν της Λαμίας λίγα
χιλιόμετρα, δεν τα μέτρησα ποτέ, στροφή της κεφαλής δεξιά («Ολα είναι σκ...") ίνα φόρον διερχόμενον αποτίσωμεν (όχι διόδιον) εις τον εθνικόν ημών
ήρωα κι άγιον εν ταυτώ Αθανάσιον Διάκον τον εν Αλαμάνι αγωνισθέντα, συλληφθέντα
και εν συνεχεία σουγλισθέντα σαν αρνί του Πάσχα («Μέρα του Απρίλη…/Κι είπε απορώντας:
«Πώς να πεθάνω;») που εσουβλίζετο κατ’
εθιμον στους νεοελληνικούς στρατώνες ανήμερα και
χόρευε, την ανάγκην χορευτικήν φιλοτιμίαν ποιούμενη, η φανταρία κι η καραβαναρία.
Τουτ’ αυτό επιστρέφοντες από Αθήνα, οδικώς πάντα, μόνον που τώρα στρέφεις,
στρέφω δηλαδή, την κεφαλή Αριστερά («Ολα είναι σκ...»).
Η Αγία Ειρήνη σήμανε στις
6. Πρώτη στάση. Παπάς, ψάλτης, νεωκόρος.
Στην πλατεία Μοναστηρακίου,
Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η δεύτερη 6.30 μαζί με κάτι ουδέτερους σακιδοφόρους νέους.
Στην Καπνικα ρέα, κι αυτή της Κοιμήσεως, το αργοπορούν κάπως το πράγμα, κοντά στις 7.30, όπου κι ενύσταξεν
κανονικά η ψυχή μου καθότι εταξίδευα όλο το βράδυ.
Η Ρώσικη επί της Φιλελλήνων (Αγίας
Τριάδος) ώρα 8 κι όλο φτωχικές γυναίκες
προσκυνούσαν τις εικόνες σλαβιστί, μαζί κι εγώ τους, την αναστάσιμον έξοδον του
Ευαγγελίου.
Ξημέρωνε για τα καλά η Ε’ Κυριακή των
Νηστειών ενώ σήμερα είναι ήδη του Λαζάρου στους τόπους και τους τρόπους μας και
(ξανα) έκλεισα μετ’ ευλαβείας του Ν. Γ.
Πεντζίκη το α΄κεφάλαιον από το ομότιτλον βιβλίον στο οποίον οι Στήβεν – Αμλετ -
Αχιλλέας μετά του εν λόγω «παρά θιν αλός ατρυγέτοιο και πολυφλοίσβιο θαλάσσης»
έκοβαν βόλτες στις ακρογιαλιές της λογοτεχνίας.
«Επέστρεψα στις καθ’ ημέρας
απασχολήσεις μου... Ξέχασα τον περίπατόν μου στην
ακρογιαλιά σαν κάτι το ασήμαντο» κλείνει ο Ν.Γ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου