Περί εναέριας ...αεροπορίας

Υπηρέτησα ως αεροπόρος στην τρίτη του δημοτικού

Υπηρέτησα ως αεροπόρος στην τρίτη δημοτικού σε σκετς με θέμα τα «Ελληνικά στρατά». Που βρήκα εκείνη τη στολή με το μπλε δίκοχο! Ξαναφόρεσα αυτό, χρώματος χακί, το οποίο μόλις είχε αντικαταστήσει το μπερέ, Νοέμβριο του 1978 όταν απολύθηκα. Λίγο πριν, αγίας Αικατερίνης του 1976, υποψήφιος βαθμοφόρος του ελληνικού στρατού φύλαγα με άλλους παγωμένους από το κρύο και το φόβο τα συντρίμμια αεροπλάνου της Ωνάσειας Ολυμπιακής, και τους 45 τόσους χαμένους σε μια κορυφή των Καμβουνίων· τότε είδα τι μπορεί να σου συμβεί όταν ταξιδεύεις αεροπορικώς. Ενήλιξ εντελώς ταξίδεψα για πρώτη φορά με αεροπλάνο στο Στρασβούργο μέλος πολυπληθούς αντιπροσωπείας τζαμπατζήδων επισκεπτών του Ευρωκοινοβουλίου, καλεσμένος του αξιοτίμου ευρωβουλευτού κ. Κ. Φιλίνη, του τότε ωραίου κόμματος της ΕΑΡ. Στην επιστροφή έχασα το εισιτήριο και δοκίμασα το μεγαλύτερο της ζωής μου σύγκρυο στον έλεγχο. Επαρχιώτης, δεν ήξερα ότι έπρεπε να το κρατήσω. Με βρήκαν στην κατάσταση και εγώ με τη σειρά μου το βρήκα, μετά από μήνες, στις σελίδες με τα άπαντα του όπου το είχα χώσει να το έχω ενθύμιο, να ξεραίνεται όπως τα “Φύλλα χλόης”, ή τα άνθη του Επιταφίου που έχουν αποξηραμένα και ιαματικές ιδιότητες. Το ίδιο συμβάν έζησα θεατής σε άλλο ταξίδι στις Βρυξέλλες καλεσμένος τώρα του κ. Μ. Παπαγιαννάκη στην κομματική κατηγορία του ΣΥΝ. Απολάμβανα σύντροφό μου, εκτός ελεγκτικής γραμμής, κάθιδρο κι υβρίζοντα εαυτόν, θεούς κι αλλήλους, να αδειάζει τη βαλίτσα και να ψάχνει το εισιτήριό του! Οπως εγώ, αλλά δεν ήμουν εγώ. Τι ευτυχία! Στο “Σαρλ ντε Γκωλ” λίαν πρωί άκουσα από τα μεγάφωνα το όνομα μου. Περιδεής πληροφορήθηκα, η γυναίκα μου δηλαδή που είναι της Γαλλικής, ότι το αεροπλάνο προς Ανόβερο έφευγε ερήμην μας κι έπρεπε να τρέξουμε…
Τώρα στη μνήμη ανατρέχω.
‘Εκανα έκτοτε πολλά, κανονικά ταξίδια, με αεροπλάνο αλλά στην διάβαση των ‘Αλπεων με τις αναταράξεις, πάντα προσευχόμουν, δεν το κρύβω· ως γνωστόν στις αναταράξεις ουδείς άθεος. Εμαθα όλα τα διαδικαστικά των ταξιδιών. Ομως πάντα είχα την απορία γι’ αυτούς που άκουγα, δεν ήξερα τι σήμαιναν “Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας” (Ε.Ε.Κ.), που απεργούσαν κατά καιρούς ή τους θεωρούσαν “αίτιους” κάποτε σε ατυχήματα. Οταν γνώρισα τον εξαίρετο πολίτη της ευρύτερης χώρας των Γραμμάτων και των ειδικών τρόπων της Οικολογίας, κ. Γ. Σχίζα στις “περιοδικές μας συναντήσεις” ανά τη χώρα (τζαμπατζήδες αλλά συν-εισηγητές- πόσο μ’ άρεσε ο ρηξικέλευθος λόγος του, και πάντα εντός θέματος) μου είπε πως το επάγγελμά του δεν ήταν επίγειο αλλά κάτι “Μεταξύ ουρανού και γης”. Ετσι έμαθα τι είναι αυτό το ανθρώπινο εργασιακό είδος, οι τροχονόμοι τ’ ουρανού δηλονότι, που δεν επιτρέπουν στα αεροπλάνα να πετάνε όπως τους καπνίσει, και να συγκρούονται στον αέρα, στη γη δεν τους πολυαφορούσε. Με το προκείμενο ολιγοσέλιδο μνημόνιο ενθυμήσεών του πληροφορήθηκα πως οι Ε.Ε.Κ. είναι άνθρωποι κανονικοί σαν όλους μας και όλοι μεταξύ τους είναι ίδιοι· αλλά κάποιοι επιμένουν, ως εκ της φύσεώς τους, να διαφέρουν, όπως ο φίλος Γιάννης Σχίζας.
-Αμήν.

Β. Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Σημείωση
Το ανωτέρο αποτελεί τον έναν από τους δύο προλόγους στο εικονιζόμενο άνωθεν βιβλίο του κ. Γ. Σχίζα που τώρα εκδίδει και διευθύνει το περιοδικό ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ