Εγραφα σε ένα μικρό μου βιβλίο με τον τίτλο «Εκείνος ο Απρίλης του Χίλια ‘967...: «...Στην δημοτική αίθουσα του Κοβεντάρειου Κοζάνης δινόταν μαθητική συναυλία από τη δευτέρα του Κλασσικού Λυκείου, 199... Η Δήμητρα μαθήτρια ξεχώριζε ψηλή κι ωραία καθώς τραγουδούσε το «Σ' ακολουθώ» του Μ. Λοίζου. Σκυφτός σχεδόν έκλαιγα από συγκίνηση ανεξέλεγκτη.» Περάσαν χρόνια κι ίσως να γέρασα ορισμένως αφού γυρίζω συνεχώς στα πίσω σε ό,τι μου στάθηκε σημαία, έστω κι από νάυλον αλλά κάποτε με φτερούγησε. Ανακαλύπτω ο,τι δεν γνώρισα πρόσωπα στον καιρό τους και με την πρώτη αφορμή χύνομαι πάνω τους με μια κεραυνοβόλα τρυφερότητα. Διάβαζα στα ΝΕΑ της 8-9 Μαρτίου ένα κείμενο του Χ. Χωμενίδη για κάποια (κάποια;) Λίζυ Λασιθιωτάκη και το αυτό βράδυ άκουσα στο LIFO ένα podcast του Α. Δημοκίδη για Αυτήν που δεν είχα ξανακούσει τ’ όνομά της. Πως είναι δυνατόν κι όμως είναι. Ενιωσα φτωχότερος αναδρομικά χωρίς αυτή τη γνώση. Αυτή τη συναρπαστική κι εκρηκτική ωραιοτάτη γυναίκα καθηγήτρια φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο φίλη και γνωστή του φιλοσόφου Σαρτρ στο Παρίσι (τον έφερε να μιλήσει και στην Ελλάδα).
Από τον πολυκύμαντο συναρπαστικό βίο της Λ. Λ. –χυδαιοκατηγορήθηκε και ως υπαρχηγός της 17 Νοέμβρη- ξεχώρισα μια τρυφερή στιγμή· το πως γι αυτήν ο Μάνος Λοϊζος (είχε πλατωνική σχέση μαζί της), έγραψε το τραγούδι «Σ’ ακολουθώ» την οποία και κατονομάζει στην πρώτη μορφή του τραγουδιού. Και μόνον που γι αυτήν έγραψε αυτό το τόσο ωραίο τραγούδι καταλαβαίνεις περί ποίας γυναίκας επρόκειτο.
Μ’ έπιασε μανία «καταδιώξεως» της μνήμης της...
Υ.Γ. Στην ΣΤ’ Γυμνασίου στην εξέταση του μαθήματος της Ηθικής ο καθηγητής θρησκευτικών κ. ΜΙλτος Ηλιάδης ρώτηξε την εξεταζόμενη πεντάδα (κι εγώ μέσα της) επί πίνακος εάν κανείς μας γνώριζε κάποιον υπαρξιστή φιλόσοφο και συγγραφέα. Μαθητής που μόλις ανέπνεα πάνω από τη βαθμολογική βάση τόλμησα και είπα: Ο Ζαν Πώλ Σαρτρ. Αυτό ήταν· απηλλάγην πάσης άλλης εξετάσεως λαβών στον έλεγχο το μόνο της μαθητικής ζωής μου άριστα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου