Η ύστερη Παρασκευή των Χαιρετισμών

Είναι και η τελευταία Παρασκευή των Xαιρετισμών. Oι καμπάνες χτυπούν και από κάθε εκκλησιαστική φωλιά το θυμίζουν. Mετά από μια στάση στην είσοδο της Aκροπόλεως κατέληξα στο ‘Aγιο Δημήτρη Λουμπαρδιάρη. Περίμεναν από ώρα στο μικρό ναό οι πιστοί, όπως περιμένουν την έναρξη μιας ποιητικής βραδιάς που βραδυπορεί. O χώρος όλος σε προδιέθετε για κάτι εξαιρετικά ποιητικό. Aκουσα τον Aκάθιστο ύμνο καθισμένος μέχρι το “’Aσπιλε...”. H ασυνεννοησία στις συναντήσεις και τις επαφές μου πλήρης. Oύτε για τις εκδόσεις πήγα, ούτε για συνεργασίες. Mόνος επαρχιώτης σε μια αισθαντική πλευρά της Aθήνας ήσυχη κι αθόρυβη, στην περί της Aκροπόλεως, κατηφορίζω την ανακαινισμένη και έρημη Διονυσίου Aρεοπαγίτου. Στο μέσον της μια εκκλησία ιδιαίτερης πολυτελείας, ιδιωτική μου φάνηκε κι από το εκκλησιαστικό της περιεχόμενο με σχεδόν δυτικές ψαλμωδίες που βρίσκονταν στο τέλος της. Στην αρχή της Πλάκας στη Pώσικη εκκλησία. ‘Eλεγε εκείνη την ώρα το Aμήν και έδινε τις τελευταίες ευχές για το Πάσχα ο παπάς. Kαθυστέρησα για λίγο κι έκανα ό,τι όλοι οι σλάβοι, Ρώσοι και λοιποί εκκλησιαζόμενοι, παρατηρώντας το εσωτερικό, ανθρώπους, εικόνες, τοιχογραφίες. ‘Aγιος Eρμογένης κι άλλοι ρώσοι κατά πλειοψηφία άγιοι. Δεν πρόλαβα να βιώσω λίγο τη θρησκευτική ηδυπάθεια και εσωτερικότητα της ρώσικης ψυχής στη λατρεία και τις ψαλμωδίες της. Eπιστροφή διά Συντάγματος, B. Kωνσταντίνου και στο δρόμο για το Kάραβελ. Στη μικρή πλατεία δίπλα από το ξενοδοχείο μια «Κυρία με το σκυλάκι» του Tσέχοφ. Mια μελαγχολία για κάτι που τελειώνει περιφέρεται κι εδώ γύρω. Eίναι και η τελευταία Παρασκευή των Xαιρετισμών. Mια μπύρα κι ένα νηστίσιμο σάντουιτς σε ένα ...πολυτελές γρηγορο-φαγείον κι ο κύκλος της ημερήσιας περιπλάνησης κλείνει.

Οι "Τραυματίες" του Π. Δημόπουλου

Ενα εκλεκτό βιβλίο κι έναν ξεχωριστό άνθρωπο δημιουργό του και συγγραφέα του δηλαδή, τον κ. Παναγιώτη Δημόπουλο θα βάλουμε κάπως στο φιλολογικό και λογοτεχνικό στηθοσκόπιο αγάπης, μια εκλεκτή παρέα απόψε το βράδυ που ο ήλιος είναι ακόμα είναι ψηλά. Για τη λογοτεχνική ποιότητα και την όποια συγγραφική ιδιαιτερότητα διαθέτει το βιβλίο με τον τίτλο, «Τραυματίες» με τους κατά σειράν ερμηνευτικούς υπότιτλους: πτώσεις, συμπτώσεις κι αναθέματα, το οποίο κυκλοφορεί στις αγλαόμορφες εκδόσεις της «Π» θα τοποθετηθούν και θα ομολογήσουν πίστη σ’ αυτές αφού τις αναλύσουν ορισμένως εκλεκτοί συμπολίτες μας στη χώρα και των τρόπο των γραμμάτων μας. Ηγουν οι κ. Γρηγόρης Κοντός φιλόλογος λογοτέχνης και μέχρι πρότινος δντης του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κοζάνης φίλος παλιός στις σελίδες της Π, ο φιλόλογος Παύλος Ταχτεβερνίδης δντης του ευαγούς Μουσικού σχολείου Εορδαίας ζηλωτής των λογοτεχνικών διαπραγμάτων η συγγραφέας και μηχανικός κυρία Εύα Αραμπατζή που με το πρώτο βιβλίο της «Εκτός σχεδίου πόλεως» μας – με- ξάφνιασε και της το έγραψα άμα τη εμφανίσει του Ως προς τον οιονεί τιμώμενο Π. Δ συγγραφέα νοιώθουμε όλοι μας το εξαιρετικό βάρος του στην πολιτεία (και μοναξιά) των γραμμάτων στην τέχνη στη μουσική. Προσωπικά οι 30 κυριακάτικες καβαφικές καρέγλες του με συνεπαίρνουν. Τύχη αγαθή και όχι μόνον μας έφερε στο χώρο αυτό να μιλήσουμε ξαναενθυμούμενοι ρόλους , χρόνους και κυρίως βίο και πολιτεία του συγγραφέα μας ενταύθα. Ο ΠΔ διετέλεσε στιβαρός διοικητής (όρος κι αξίωμα κάπως αδόκιμοι για εδώ) της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης των υπηρεσιών και της καθημερινότητας της, αλλά και δημιουργός δράσεων άρα και διευθυντής της στην πράξη. Ρόλους που άσκησε με ιεραποστολικό πάθος αφού κατά την 5ετή θητεία του πήρε πάνω του (διοίκηση και διεύθυνση) έτσι όπως πρέπει να κάνουν όσοι τους ανατίθενται δημόσιους ρόλους, θεσμούς και καταστάσεις. Ανάγκασε πριν λίγα χρόνια τον μέγα Βασίλη Βασιλικό να γράψει και να ομολογήσει δημόσια πως η βιβλιοθήκη της πρέπει να είναι περήφανες που έχουν ως ηγέτη της ένα πιανίστα και μουσικό με έργο σημαντικό. Ακομα και σήμερα πρέπει να σεμνύνεται πόλη και Δημοτική Βιβλιοθήκη για το πέρασμα του ΠΔ από αυτό το διακόνημα. Το νυν περιεργόγραπτο βιβλίο του «Τραυματίες», με το συναρπαστικό και ρηξικέλευθο τρόπο γραφής, δεύτερο στην εκδοτική του ακολουθία με τα πριν απ’ αυτό «Παλίμψηστα» με 26 διηγήματα μικρού μήκους έχουν τον ριζοσπαστισμό στον τρόπο, τη γλώσσα, την αισθητική. Συγγενεύουν με τις θελκτικές ταινίες μικρού μήκους που σε υποχρεώνουν σε στάση προσοχής να μη τα προσπεράσεις αν θα το ξεκινήσεις. Εχουν κάτι από μουσική ιδιαιτερότητα του δημιουργού. Λέξεις και μουσική αντιστικτικά ανελίσσονται και διαπλέκονται στη σκέψη μου φτάνοντας μέχρι και στην πολύχρωμη και φανταστική ίσως και δυσνόητη υπερρεαλιστική α-κυριολεξία. Διαπιστώσεις μάλλον ξεκάρφωτες για το λόγο του Π. Δ. τολμηρό κοφτό γεμάτο ανατροπές συαρπαστικό. Αλλά επ’ αυτών τούτων οι προς τούτο εντεταλμένοι εθελοντές της γλυκιάς κακουχίας της ανάγνωσης και παρουσίασης των συναρπαστικών Τραυματιών του Π.Δ., οι λίαν αγαπητοί συμπαρουσιαστές.

21 Μαρτίου ανήμερα

Διεξήχθη επιτυχώς εψες ο ενιαυσιος αγών της ποίησης κατα της οποιας αντιποίησης στο λαογραφικό μουσειο που διοργανώνει η Παρέμβαση με τους φίλους της. Στη φωτ ο τροβαδούρος η αρχηγός ο μαεστρος η βουλευτής κι ο υπηρέτης διαφόρων αφεντάδων. Βραδιά αφιερωμένη στο Μανόλη Αναγνωστάκη και ως εκ τούτου; "Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μές στη βάρκα/ Ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό/ Το πλοίο βοΔιεξήχθη επιτυχώς εψες ο ενιαυσιος αγών της ποίησης κατα της οποιας αντιποίησης στο λαογραφικό μουσειο που διοργανώνει η Παρέμβαση με τους φίλους της. Στη φωτ ο τροβαδούρος η αρχηγός ο μαεστρος η βουλευτής κι ο υπηρέτης διαφόρων αφεντάδων. Βραδιά αφιερωμένη στο Μανόλη Αναγνωστάκη και ως εκ τούτου; "Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μές στη βάρκα/ Ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό/ Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά..."υλιάζει τώρα μακριά..."

21 Μαρτίου ποίηση

Στις 21 Mαρτίου, εαρινή ισημερία, ημέρα του δάσους, των νερών και της ποίησης, κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη να διαβάσω κι εγώ στη βραδιά που διοργάνωσε με χορηγό το ραδιόφωνο του 102 EM, το οποίο διηύθηνε ο Hλίας Kουτσούκος, το E.KE.BI., το περιοδικό «Eντευκτήριο»· μαζί και το Λογοτεχνικό Aρχείο Θεσσαλονίκης ένας θεσμός στα χαρτιά, από εκείνους που έστησε ο Ευαγ. Bενιζέλος στην εκλογική του περιφέρεια και ουδέποτε λειτούργησαν, γιατί ούτε οι άνθρωποι υπήρχαν, ούτε η διάθεση πρωτίστως. Nωρίτερα διέσχισα στη μαρτιάτικη Θεσσαλονίκη το βόρειο μέρος της από τις Συκιές τουλάχιστον δύο φορές οριζοντίως και καθέτως. Περπατούσα μέσα στα τοπία της πόλης και των ανθρώπων. ‘Ηταν εξαίσια· κι ήταν και Παρασκευή Γ’ Xαιρετισμών και το βράδυ στη Mονή Bλατάδων για την ακολουθία. Eίχε μια ζεστασιά ανθρώπινη και ήταν πολύ φωτεινή η Μονή εκείνο ο βράδυ. Φυσούσε αέρας παγωμένος στα Kάστρα. H Θεσσαλονίκη από πάνω σε υπέροχη νύχτα, αγνώριστη. Ποιά ομορφιά σε παραπλάνησε και σ’ όμορφη νύχτα μπαίνεις... Kατεβαίνοντας την Απ. Παύλου, σ’ ένα χασάπικο, ο ιδιοκτήτης κάποιον κούρευε. Kοντά στη Pοτόντα σ’ ένα στέκι αλλοδαπών κυρίως και φοιτητών έφαγα σαρδέλες, φάβα με λίγη ρετσίνα. Προς τα μεσάνυχτα στο υπόγειο του «Eντευκτήριου» που θα γινόταν η ολονυκτία της ποίησης. Μαζεύτηκαν πολλοί επώνυμοι των γραμμάτων, των τεχνών και των μικροεξουσιών της Θεσσαλονίκης. ‘Hμουν πάλι ο μόνος εκτός αυτής. ‘Hρθε κι ο Nτίνος Xριστιανόπουλος. Διάβασε ένα ποίημα παλιού θεσσαλονικέα ποιητή κι απήλθε. Διάβασα πάλι το “Kαι τι μ’ αυτό” του Γ. Γαίητς. H νύχτα κυλούσε. Στα διαλείμματα πίναμε κρασί κόκκινο με κάτι πρόχειρους μεζέδες εις υγείαν του E.KE.BI. που πλήρωνε κι έτσι η ποίηση προχωρούσε.

Ημέρα ποίησης στην Κοζάνη 21 Μαρτίου Γ' των Χαιρετισμών Λαογραφικό Μουσείο

" Οι ποιητές του ζωγράφου Κώστα Ντιο κρεμάμενοι επί τοίχου στης Παρέμβασης το Ασυλο... ...... "Εκοίταα κι ήταν μακριά ακόμα τ' ακρογιάλι αστροπελέκι μου καλό για ξαναφέξε πάλι... "Ο Κρητικός" του Δ. Σολωμού

Tο κοντραμπάσο

Το κοντραμπάσο είναι ένα ευμεγέθες μουσικό όργανο το οποίο ο φέρων άρα και βιρτουόζος αυτού, αποτελούν, στην μουσική πράξη, θαρρείς κι ένα σώμα σε χορευτική στάση είτε ένα αγκαλιασμένο ερωτικό ζευγάρι. Αυτά συλλογιζόμουν στο ρεσιτάλ κοντραμπάσου του Μιχάλη Σαπουντζή εκ Θεσσαλονίκης το βράδυ της Κυριακής Β’ των νηστειών μνήμη του μέγα φιλοσόφου της χριστιανοσύνης αγίου Γρηγορίου Παλαμά, στις αισθαντικές ποιητικές «30 καρέγλες». - «Λυπάμαι που είμαστε λίγοι αλλά χαίρομαι που αυτοί οι λίγοι είστε εσείς» απευθύνθηκε ο διευθυντής του μουσικού ασύλου Π. Δημόπουλος, στο λίαν ευάριθμο κοινό. Μου έτυχε κάποια φορά πριν χρόνια να είμαι μοναδικός ακροατής ενός ρεσιτάλ και πάντα ήθελα να μιλήσω σε ένα ακροατήριο 1 ή 2 ατόμων. Το πρώτο το κατάφερα το δεύτερο όχι εισέτι. Ηχος που έρχεται από το βάθος της μουσικής ιστορίας υποβλητικός, βαθυστόχαστος και με τη συνοδεία δε πιάνου του αμφιτρύωνος νιώσαμε «περιούσιοι» μιας ξεχωριστής αίσθησης. Επαιξε ο Μ.Σ., σονάτες των Χ. Eccles, P. Hindemith, F. Proto. Συνήθως αυτές οι μοναχικές βραδιές σε ταξιδεύουν. Κάποια στιγμή ένοιωσα να έρχονται μέσα μου κοντά και πλάι μορφές αγαπητές κι αγαπημένες που δεν υπάρχουν πλέον στην καθημερινή μας εμπειρία. Χάθηκα ορισμένως σ’ αυτές. Εστω... - «Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι» με το πλήθος μόνος και τω Θεώ ή τη μουσική δόξα ή και λόξα.

Β' Χαιρετισμοί

Και ποιος σε τούτο τον καιρό θα σε συντρέξει αλήθεια;/ Προς γνωσιν όλων: υπαρχει στο ΚΤΕΛ η "Παναγια η Βοήθεια"

Λίζυ τ' όνομα της

Εγραφα σε ένα μικρό μου βιβλίο με τον τίτλο «Εκείνος ο Απρίλης του Χίλια ‘967...: «...Στην δημοτική αίθουσα του Κοβεντάρειου Κοζάνης δινόταν μαθητική συναυλία από τη δευτέρα του Κλασσικού Λυκείου, 199... Η Δήμητρα μαθήτρια ξεχώριζε ψηλή κι ωραία καθώς τραγουδούσε το «Σ' ακολουθώ» του Μ. Λοίζου. Σκυφτός σχεδόν έκλαιγα από συγκίνηση ανεξέλεγκτη.» Περάσαν χρόνια κι ίσως να γέρασα ορισμένως αφού γυρίζω συνεχώς στα πίσω σε ό,τι μου στάθηκε σημαία, έστω κι από νάυλον αλλά κάποτε με φτερούγησε. Ανακαλύπτω ο,τι δεν γνώρισα πρόσωπα στον καιρό τους και με την πρώτη αφορμή χύνομαι πάνω τους με μια κεραυνοβόλα τρυφερότητα. Διάβαζα στα ΝΕΑ της 8-9 Μαρτίου ένα κείμενο του Χ. Χωμενίδη για κάποια (κάποια;) Λίζυ Λασιθιωτάκη και το αυτό βράδυ άκουσα στο LIFO ένα podcast του Α. Δημοκίδη για Αυτήν που δεν είχα ξανακούσει τ’ όνομά της. Πως είναι δυνατόν κι όμως είναι. Ενιωσα φτωχότερος αναδρομικά χωρίς αυτή τη γνώση. Αυτή τη συναρπαστική κι εκρηκτική ωραιοτάτη γυναίκα καθηγήτρια φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο φίλη και γνωστή του φιλοσόφου Σαρτρ στο Παρίσι (τον έφερε να μιλήσει και στην Ελλάδα). Από τον πολυκύμαντο συναρπαστικό βίο της Λ. Λ. –χυδαιοκατηγορήθηκε και ως υπαρχηγός της 17 Νοέμβρη- ξεχώρισα μια τρυφερή στιγμή· το πως γι αυτήν ο Μάνος Λοϊζος (είχε πλατωνική σχέση μαζί της), έγραψε το τραγούδι «Σ’ ακολουθώ» την οποία και κατονομάζει στην πρώτη μορφή του τραγουδιού. Και μόνον που γι αυτήν έγραψε αυτό το τόσο ωραίο τραγούδι καταλαβαίνεις περί ποίας γυναίκας επρόκειτο. Μ’ έπιασε μανία «καταδιώξεως» της μνήμης της... Υ.Γ. Στην ΣΤ’ Γυμνασίου στην εξέταση του μαθήματος της Ηθικής ο καθηγητής θρησκευτικών κ. ΜΙλτος Ηλιάδης ρώτηξε την εξεταζόμενη πεντάδα (κι εγώ μέσα της) επί πίνακος εάν κανείς μας γνώριζε κάποιον υπαρξιστή φιλόσοφο και συγγραφέα. Μαθητής που μόλις ανέπνεα πάνω από τη βαθμολογική βάση τόλμησα και είπα: Ο Ζαν Πώλ Σαρτρ. Αυτό ήταν· απηλλάγην πάσης άλλης εξετάσεως λαβών στον έλεγχο το μόνο της μαθητικής ζωής μου άριστα...

Οι Αλφα Χ...

Χαρμόσυνα ακούστηκαν καμπάνες/ λες κι ήταν Ανάσταση/ οτι τους πρώτους Χαιρετισμούς εχαιρετούσαν/ Πήραμε την οδό του Στρατοπέδου/ ένθα ενεδρεύει κι ευλογεί ο αξ/κος του ρωμαϊκού στρατού/ άγιος Γεώργιος όλων των Χριστιανικών παραφυάδων / «Ανοίξω το στόμα μου...» οι Αθανάσιος και Βασίλειος/ ψαλτοκαληκέλαδοι εν ηπία εξάρσει και εξάψει/ διατελούντες/ Το ναό εφύλαγεν τάνκς εν αποσυνθέση/ ομού με την πολυπληθή ποίμνη λογικών προβάτων/ Παραφράζω ορισμένως Αλξ. Ππδ./ “Γλυκειά Παρθέν' αξίωσέ με νάρθω (ήρθα) / και πάλι στο ναό σου, /όπου φυσά γλυκά η αύρα στο ρέμμα στα πλατάνια μυστικά!

Τωρα τι λές;

,"Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε / Καλά τη φέραμε..".πέρα δωθε/ Καλά την χιλιοπερπατήσαμε/ - Τη δικαιοσύνη ντε τη δικαιοσύνη/ Καθότι τυφλή όπως λέν/ Τώρα τι λες;/ "Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες; " (Μ.Α)/