Ξεκίνησα τον φίλαθλο βίο μου ως οπαδός του Πάοκ στη Θεσσαλονίκη και έφτασα στο ανώτατο αξίωμα του οπαδού κομμάτων. Ποτέ φίλαθλος κ. λπ τρίχες. Οπαδός... Ούτως εχόντων των πραγμάτων εψές έβλεπα στην ΕΤ 3 ένα ντοκιμαντέρ για τον Πάοκ της δεκαετίας (μου) του 1970. Ενδακρυς (σιγά τα ωά!) σχεδόν παρακολουθούσα το άλλοτες μου μέσα από το βίο εκείνης της ομάδος. Πριν λίγα χρόνια στην Κοζάνη μίλησα γι’ αυτήν σε μια παρουσίαση ενός βιβλίου για τον Πάοκ με φωτ. του γεραρού φωτογράφου Μιχ. Παππού. Αντιγράφω κάτι.:
«...Η αγίας Σοφίας ευθεία κάθετη και στη διάβαση της Εγνατίας όπου μηχανουργεί ο σταθμός του μετρό κάποτε και το κατάστημα πώλησης λαχείων και κατάθεσης δελτίων ΠΡΟ-ΠΟ του Μεγαλέξανδρου της ποδοσφαιρικής Θεσσαλονίκης. Ελατρεύετο από τους πιστούς ως ναός εντός πόλεως του Πάοκ - θρησκεία που επιχωρίαζε στης Τούμπας τα πολιτικά πάθη και στης λαχαναγοράς τα ληγμένα καφάσια της- κι είδα τους σαλεμένους της κερκίδας -θύρας 4 μετά από νικηφόρο αγώνα, ομάδι να φιλούν τα τζάμια, ότι ο επίγειος θεός τους, τους τρέλανε με τα κόλπα του, σέντρες, ντρίπλες μαγικές κι ονειρεμένες, στο γήπεδο και σκοράριζε λίαν καλλιτεχνικά στα τέρματα της ψυχής τους τελικά, και τα ξέσχιζε, κι όχι απλά τα αντίπαλα δίχτυα που με τη σάρισά του ούτως ή άλλως διαπερνούσε. Εκεί ακριβώς συναντήθηκες, μόνος εσύ, με εκείνους τους πολλούς που μόλις έληξε η συνέλευση διαμαρτυρίας στη Νομική κατά της χούντας αποφασισμένοι και κάπως διακριτικά εντούτοις πήραν την Εγνατία κι από το πεζοδρόμιό της φώναζαν: "Δημοκρατία-Ελευθερία" κι έμεινες κάπως αποσβολωμένος με τις "Μαρτυρίες Β' " του Γ. Ρίτσου στην ανώριμη τσέπη σου. Εκτοτε τίποτε δεν θα ήταν όπως πριν. Πήγαν περίπατο τα γήπεδα και η μνήμη τους έλαβε το πρόθεμα ...τέως.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου