Βραδιές μικρομεγάλων Παρακλήσεων. Στη Μονή Ιλαρίωνος παρά τον ποταμόν Αλιάκμονα.· κάποτε. Γέρων της, εντελώς πλέον, ο ιερομόναχος – κι ηγούμενος (του εαυτού του) της Μάνδρας του δηλαδή, Ιλαρίων. Παρέα με τον κυρ’ Τ. πήγαμε όστις διεξήλθε ανδρείος το ψαλτήρι. Φτάνουμε στα τελικά Εξαποστειλάρια τα πιο κατανυκτικά της ακολουθίας. («Απόστολοι εκ περάτων... Ο γλυκασμός των αγγέλων... Και σε μεσίτριαν έχω..., Χρυσοπλοκότατε πύργε» (στον καθεδρικό το αγίου Νικολάου ο Παπαδημήτρης δίνει ρέστα σ’ αυτά) εις ήχον γ΄ που ψάλλονται γεγωνοτέρα τη φωνή. Ο μοναχός κάτι ψάχνει.
- Τι ψάχνεις, λέω, εδώ είναι.
- Οχι, δε λέμε αυτά.
- Κάτσε καλά γέροντα τι έπαθες πρώτη φορά τα λες; Κοντεύεις 100 χρόνια (πολλά είπα θεμιτή ευλογημένη υπερβολή). Συνηγορούσε κι ο ψάλτης. Τι έπαθαν; Είπαν κάτι ανούσια. Απόλυσις. Αλλά ήρθε κατά νουν ο γέροντας. Στην αυλή μου ζήτηξε συγχώρεση. - Τι έπαθα Παναγία μ’ συγχώρεσέ με.
- Στιγμιαία νοητική αδράνεια, είπα ο ξύπνιος. Αγιος άνθρωπος άλλωστε.
- Πες τα τώρα δυνατά εδώ ν’ ακουστούν μέχρι τη μονή Ζιδανίου με την Παναγία την μυδραλιοχτυπημένη.
Τα είπε; Δε θυμάμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου