Ανεβοκατεβαίνοντας

 Τότε που είμασταν ακόμα μέρη του τοπίου. Πριν χρόνια, όταν περπατούσαμε με τον αλησμόνητο Χρ. Μπέσα τον Αη-Λια (1020 μ.) κυρίως την βορειοδυτική πλευρά μέχρι το Λούκι είχαμε σημαδέψει μια ασβεστολιθική πέτρινη καθιστική σύνθεση που ονομάσαμε «υποθρόνιον» στάση για ολιγόλεπτη ανάπαυση και σχολιασμό του γύρωθεν χώρου. Το αγαπώ ακόμα αυτό το σημείο που ευτυχώς δεν ανακάλυψαν οι αισθαντικοί αναμορφωτές του λόφου που τον γέμισαν δρομάκια - εύγε τους δηλαδή. Οταν βρίσκομαι εκεί θυμούμαι με άφατον νοσταλγία πρόσωπα και καταστάσεις που βίωσα «Ανεβαίνοντας τον Αη-Λιά». Στον δυτικό ορίζοντα το Ασκιον όρος, πιο μπροστά ο λόφος με το άλλοτε "παγκόσμιον προσκοπικόν κέντρον " στο Σκαφίδι, η Εγνατία που σε πάει (και σε φέρνει) Γρεβενά, Γιάννενα, Ηγουμενίτσα, Κέρκυρα, μη και Ιταλία; Τοπία μνήμης άλλης εποχής και τοπία του εντελώς χτες. Τα σύννεφα είναι πάντα ίδια όπως κάποτε απλά τώρα ίσως λίγο περισσότερα και ιοβαρύτερα...