Εις το τχ. 187 / 2018 της "Παρέμβασης" δημοσιεύτηκε το πρώτον στην Ελλάδα μετάφραση κάποιων επιστολών μεταξύ αυτών και μία από την Ελλάδα σε απόδοση της κ. Αναστασίας Βατάλη. Στο 3ον Συμπόσιο Λογοτεχνίας της Κοζάνης Σεπτ.- Οκτ. 2018 έγινε η παρουσίαση αυτής της επιστολικής σχέσης των δύο από την ίδια μεταφράστρια στην εισήγησή της με θέμα : «Αλληλογραφία Αλμπέρ Καμύ – Μαρία Καζάρες. Άρωμα συνομιλίας»
Η επιστολή
Αλμπέρ Καμύ στη Μαρία Καζαρές
Σάββατο 30 Απριλίου 1955
Ακριβή μου αγάπη,
Χτες, έδωσα την Τρίτη και τελευταία μου διάλεξη (στην Αθήνα). Απομένει μόνο εκείνη της Θεσσαλονίκης (την Πέμπτη). Και θα είμαι πιο ελεύθερος, κοντά σου. Δεν είναι ότι δεν σε σκέφτηκα όλο αυτό το διάστημα, κάθε άλλο. Άλλωστε, ακόμα και να ήθελα να σε ξεχάσω θα με ανάγκαζαν να σε σκεφτώ.
Στην πρώτη μου διάλεξη πράγματι, μια παράξενη κυρία που έμοιαζε πολύ συγκινημένη με ρώτησε αν σε έβλεπα. Πίστεψα ότι μπορούσα να απαντήσω καταφατικά. Με ρώτησε τότε αν θα δεχόμουν να σου φέρω κάτι ελαφρύ. Λίγο άφωνος, είπα ναι και μετά τη ρώτησα αν ήταν κάποια από τις φίλες σου. Όχι, δεν την γνώριζες. Λοιπόν, χτες, βλέπω να εμφανίζεται αυτή η κυρία που μου έδωσε ένα τριαντάφυλλο, με το οποίο ανέβηκα στο βήμα, μη ξέροντας που να το βάλω και ένα μικρό κουτί, που περιείχε μια ασημένια καρφίτσα, για σένα. Της ζήτησα τη διεύθυνσή της για να μπορέσεις να την ευχαριστήσεις. Αλλά αρνήθηκε. Με κοίταζε μόνο με μια φανερή συγκίνηση και επαναλάμβανε «Α! Maria Casarès, Maria Casarès». Ξαφνιάστηκα.
Οι διαλέξεις μου, και οι υποχρεώσεις τους, δεν με εμπόδισαν να επισκεφτώ την Αθήνα και τα περίχωρά της, τα αριστουργήματά της. Δεν θέλω όμως να κάνω τον Chateaubriand και να σε κάνω να πλήξεις με λυρικές περιγραφές. Απλά, έχω συνεχώς στην καρδιά το φως εδώ, που δεν το βρίσκεις αλλού, που είναι πιο φρέσκο και λευκό, πιο γυμνό. Κοιμάμαι με την θύμηση αυτού του φωτός, και ξυπνάω μαζί του. Ταυτόχρονα με διακατέχει μια μελαγχολία, η ιδέα ότι η τελειότητα επιτεύχθηκε και ότι ο κόσμος, μετά το χαμόγελο από τις Κόρες, δεν σταμάτησε να φθίνει. Όμως αρνούμαι κιόλας αυτή τη σκέψη, που επανέρχεται μέχρι θανάτου, κατά κάποιο τρόπο. Και πρέπει να ζήσουμε, και να δημιουργήσουμε.
Σε κάθε περίπτωση απολαμβάνω εδώ μια ευτυχή ειρήνη, θα ήθελα να σε συναντήσω, ακόμα πιο πολύ. Εσύ όμως βαδίζεις από θέατρο σε θέατρο και εγώ από περιοχή σε περιοχή και αγαπιόμαστε σαν τα τρένα που διασταυρώνουν τους δρόμους τους στους σταθμούς. Αλίμονο! Ευλογημένη να είναι η ζωή μας...! Που μας κρατάει σε μια ακέραιη αγάπη και που γεμίζει την καρδιά μου με μια μυστηριώδη ευτυχία κάθε φορά που προφέρω το όνομά σου.
Και όμως θα μπορούσαμε, αγάπη μου, σίγουρα να έρθουμε εδώ μαζί, και αλλού, θα το κάνουμε, αυτό είναι σίγουρο. Τόσο η αγάπη μας είναι σίγουρη, και η δύναμή μου να σ’ αγαπώ και να σε θαυμάζω. (Ξέρεις ότι χαμογελάς σαν τις νεαρές Κόρες της Ακρόπολης;). Τα λέμε σύντομα, ακριβή μου αγάπη, φεύγω αύριο για το Άργος, τις Μυκήνες, κτλ. Θα επιστρέψω Δευτέρα βράδυ. Την Τρίτη θα πάω στους Δελφούς. Την Τετάρτη στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια, θα προσπαθήσω να δω τα νησιά, και να σε συναντήσω.
Σε φιλώ, αγνά, αγάπη μου (εδώ, το φως, οι χειρονομίες, οι λόφοι, το νερό, όλα είναι αγνά) και μετά λιγότερο αγνά στο φως πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου