Εκ του "Διγενή Ακρίτη…"

Είναι η κυρίαρχη λέξη αλλά και πρακτική του σήμερα. Κολλάει παντού σε όλες τις παραλλαγές των γραμματικών μερών λόγου. Χαρακτηρίζει ανθρώπους και καταστάσεις του τώρα μας. Ομως έχει το λογοτεχνικό κι ιστορικό βάθος και πλάτος. Ετσι στον «Διγενή Ακρίτη» διαβάζουμε πως η παρθένος πολεμάρχισσα Μαξιμώ αντίπαλος του Διγενή στη μονομαχία τους στριφογυρίζει το κοντάρι στο χέρι της ως ο στίχος το περιγράφει: «κοντάριν εμαλάκιζεν την κονταρέαν να δώσει»». Και σημειώνει ο Γ. Ν.Πεντζίκης στο συναρπαστικό, συνεχώς το λέω, "Το Βυζάντιον έχει ρεπό" βιβλίο δεύτερο σελ.369.
«Δεν έχω συναντήσει πρωιμότερη μαρτυρία του ρήματος, που επιβιώνει αειθαλές ως τις μέρες μας, αναφερόμενο σε άλλο πλέον αντικείμενο μες στη φούχτα, δημιουργώντας μια απ' τις λίγες λέξεις που αξιώθηκε να εξαγάγει μεταπολεμικά ο νεοελληνικός μας πολιτισμός...»