Ο Νιάημερος στα πόδια σας (μας)

Απεχθανόμουν παιδιόθεν τα λαογραφικοεμπορικογυφτοπανηγύρια –Νιάημερο τα λεν εδώ. Κι ενώ από το χωριό όλοι οι ενεργοί πολίτες του αρσενικοί θηλυκοί ήταν διασκορπισμένοι στην πόλη τη μέρα αυτή (σαν σήμερα) εγώ έκοβα βόλτες μόνος μου υπό τον πλάτανο. Μαθητής και στο κεντρικό κεντροαριστερό καφενείο (σ’ αυτό διάβαζαν τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και στο διπλανό τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΟΡΡΑ) μια τριάδα παλαιών χωριανών, με δεκάδες χρόνια φυλακών κι εξοριών, έψαχνε τέταρτον για να το στρώσουν στο χαρτί. 
- Ξέρεις; 
- Ξέρω. 
Κι ενώ δεν έπαιζα (τα είχα μάθει παρακολουθώντας) με τους ομήλικους χαρτιά (μόνο βιβλία) το έφερε η ιστορία («Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία») να παίξω με την Α’ χωρική εθνική των χαρτοπαικτών! 
Φυσικά πλήρωσα ακριβά (αλλά γλυκά) αργότερα και στο νυν, εκείνη τη «μαγκιά» μου, του να μην πηγαίνω στα πανηγύρια...